Κάπου, σε μια από τις χιλιάδες αποθήκες του μυαλού μας, υπάρχει ένα βάζο. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές που λάμπουν. Ένα βάζο γεμάτο χριστουγεννιάτικες στιγμές… Η λάμψη που εκπέμπει αυτό το βάζο ταξιδεύει ως την ψυχή μας και την ζεσταίνει. Ταξιδεύει ως τα μάτια μας και τα φωτίζει! Και πάνω από όλα μας γεμίζει χαρά, ελπίδα, μια γλυκιά νοσταλγία για τα Χριστούγεννα που πέρασαν και μαζί μια τρελή ανυπομονησία για αυτά που έρχονται. Εγώ έχοντας ζήσει ελάχιστα χρόνια, έχω ζήσει και ελάχιστα Χριστούγεννα˙ μόλις 12! Οπότε το βάζο μου έχει ελάχιστες αναμνήσεις, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι λάμψεις τους δεν είναι αρκετά δυνατές για να με ζεστάνουν, για να με γεμίσουν γλυκιά νοσταλγία και τρελή ανυπομονησία. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμένα δεν μου φαίνονται πάρα πολλά… Έχω χιλιάδες αναμνήσεις από αυτά τα λίγα Χριστούγεννα. Εξάλλου οι παιδικές αναμνήσεις δεν είναι αυτές που λάμπουν περισσότερο;  ...Το αγαπημένο μου πράγμα στα Χριστούγεννα ήταν (και λίγο, πολύ ακόμα είναι)

Τι είναι ένα πρόβλημα;  Πώς μοιάζει;  Πώς μπορείς να το διώξεις μακριά;  Μπορείς να το διώξεις μακριά; Παλιά  αυτά τα ερωτήματα μπορεί να έβαζαν σε σκέψεις αρκετούς ανθρώπους. Πλέον όχι. Οι απαντήσεις τους είναι αυτονόητες, είναι ο ρυθμός της καθημερινότητας τους. Πλέον ξέρουν ότι τα προβλήματα είναι κουβάρια γεμάτα κόμπους, φτιαγμένα με σκληρή κλωστή. Κουβάρια που μπλέκονται στα μαλλιά των ανθρώπων και τους βαραίνουν. Ξέρουν ότι μπορούν να τα διώξουν. Ξέρουν το τρόπο που μπορούν να τα διώξουν... Ξέρουν ότι όταν κάνουν μπάνιο, καθώς το καυτό νερό παίρνει μακριά την βρωμιά παίρνει μακριά και τα κουβάρια. Για αυτό οι άνθρωποι αγαπούν τόσο πολύ το μπάνιο. Λατρεύουν την αίσθηση του ζεστού νερού στο σώμα τους, την ανακούφιση που νιώθουν καθώς βρέχει τα μαλλιά τους και το δωμάτιο γεμίζει υδρατμούς. Και με τον καιρό όλο και πιο συχνά έκαναν οι άνθρωποι μπάνιο, γιατί τόσο όλο και πιο συχνά ένιωθαν την ανάγκη να ξεπλύνουν από πάνω τους τα προβλήματα τους...      Εκείνη η μέρα ήταν μία μέρα σαν

Αν η ζωή ήταν παραμύθι… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν καλύτερα… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν πιο γλυκά… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα διορθωνόντουσαν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα άρχιζαν με ένα «μια φορά και έναν καιρό» και θα τέλειωναν με ένα: «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε οι κακοί πάντα θα έχαναν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα τα προβλήματα θα είχαν μια λύση… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλοι θα βρίσκαμε την ευτυχία…. Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε ο κόσμος θα ήταν δίκαιος…   …Όμως η ζωή δεν είναι παραμύθι…           Ή μήπως είναι; Μήπως τελικά όλα αυτά ‘‘τα παραμυθένια’’ συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή; Όχι αποκλείεται! Ο κόσμος των παραμυθιών είναι όμορφος, μαγικός… Ο δικός μας κόσμος είναι σκληρός, άκαρδος… Και όμως όλοι οι κόσμοι είναι ίδιοι, γιατί παντού υπάρχει σκοτάδι … Γιατί πάντα υπήρχε κάτι πριν την αρχή ενός παραμυθιού και πάντα υπάρχει κάτι μετά το τέλος του... Γιατί ποτέ δε

  Αυτή είναι μία ανάμνηση μου από όταν ήμουν πέντε: Ξυπνάω την νύχτα. Δεν με ξαναπαίρνει ο ύπνος. Δεν μπορώ να ξανακλείσω το μάτια μου. Απόκοσμες σκιές σχηματίζονται στον τοίχο. Έξω από το δωμάτιο μου αναβοσβήνουν χρωματιστά φώτα. Είναι οι γονείς μου που βλέπουν τηλεόραση, σκέφτομαι. Γυρνάω πλευρό και κλείνω τα μάτια μου. Οι σκιές ακόμα σχηματίζουν ολοένα και πιο απόκοσμες μορφές στους τοίχους του δωματίου μου ενώ τα φώτα συνεχίζουν να αναβοσβήνουν. Ανοίγω τα μάτια μου. Πρέπει να κατάφερα να με πάρει ο ύπνος για λίγο αλλά ξαναξύπνησα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατευθύνομαι περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου προς την πόρτα. Δεν φοβάμαι μήπως ενοχλήσω τους γονείς μου, ποτέ δεν τους ενοχλώ. Όχι, φοβάμαι μήπως ξυπνήσω τα τέρατα…   Τα τέρατα έχουν πολύ καλύτερη ακοή από τους γονείς μου και φοβάμαι μην με ακούσουν. Επιτέλους φτάνω στην πόρτα. Την ανοίγω προσεκτικά. Ένα όχι και τόσο σιγανό τρίξιμο ακούγεται και με κάνει να ανατριχιάσω. Η πόρτα μου ποτέ δεν έτριζε καθώς άνοιγε… Παί

              Κάποιοι νομίζουν ότι γεννήθηκα μαζί με τον ήλιο. Βασικά όχι κάποιοι. Όλοι! Εξάλλου ακούγεται και λογικό: «Το φως γεννήθηκε μαζί με τον ήλιο» Και όμως. Είμαι το φως και σας διαβεβαιώνω ότι δεν γεννήθηκα μαζί με τον ήλιο. Γεννήθηκα πολύ αργότερα. Δεν υπήρχα όταν γεννήθηκαν οι δεινόσαυροι, ούτε όταν γεννήθηκαν οι άνθρωποι. Μπορεί να σας ακούγεται παράξενο όμως αυτό είναι η αλήθεια!          Γεννήθηκα βασικά τον… Δεν θυμάμαι ποιον αιώνα, εξάλλου ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το χρονολογικό σύστημα των ανθρώπων, μου φαινόταν -και μου φαίνεται- λάθος! Αυτό που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι όταν γεννήθηκα υπήρχαν οι άνθρωποι, ζούσαν σε σπίτια σε μικρές ή σε μεγάλες πόλεις και υπήρχαν και οι πόλεμοι…         Μπορεί να μην το γνωρίζατε αλλά τα περισσότερα -αν όχι όλα- τα πράγματα γεννιούνται από ανάγκη. Τα παιδιά γεννιούνται από την ανάγκη των ανθρώπων για αναπαραγωγή, μία λύση γεννιέται από την ανάγκη ενός προβλήματος να απαντηθεί και ένα έργο τέχνης από την ανάγκη ενός

        Κλείστε για μισό λεπτό τα μάτια σας και αναλογιστείτε πόσες φορές έχετε συναντήσει στα βιβλία, στις ταινίες, ίσως ακόμα και στην μουσική, φαντάσματα; Όταν ήμασταν μικροί φοβόμασταν μην έρθουν την νύχτα και μας κάνουν κακό. Μεγαλώνοντας μάθαμε ότι υπάρχουν μόνο στις ιστορίες, ενώ παράλληλα ανακαλύψαμε ότι δεν είναι όλα τους κακά. Υπάρχουν φαντάσματα αστεία, φαντάσματα φοβισμένα, φαντάσματα ζηλιάρικα, φαντάσματα σοφά. Υπάρχουν περισσότερα είδη φαντασμάτων από ό,τι είδη ανθρώπων. Πώς γίνεται όμως αυτό;         Τα φαντάσματα δεν είναι απλά άνθρωποι που έχουν πεθάνει και για κάποιον λόγο είναι ακόμα σε αυτόν τον κόσμο με αυτή την μορφή; Εεεε, όχι ακριβώς…. Τα φαντάσματα είναι άυλα πλάσματα που όμως έχουν -ας πούμε- ζωή. Και δεν ξέρω για σας αλλά αυτό μου θυμίζει τις σκέψεις μας και τις ιδέες μας. Εξάλλου και οι ιδέες μας έχουν ζωή αλλά δεν μπορούμε να τις αγγίξουμε.   Άρα; Άρα τελικά μάλλον υπάρχουν φαντάσματα. Μάλλον υπάρχουν φαντάσματα που τα δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, γ

          Γεια σε όλες και όλους. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για μια ταινία που είδα πριν από λίγες μέρες και… Δεν θα μάθετε έτσι εύκολα την άποψη μου πρέπει να διαβάσετε παρακάτω…         Η ταινία λέγεται “ I still see you ” και κυκλοφόρησε το 2018. Σκηνοθέτης ο Scott Speer , σεναριογράφος ο Jason Fuchs και πρωταγωνιστές η Bella Thorn και ο Richard Harmon.          Η ταινία διαδραματίζεται στο μέλλον όπου μετά το ‘‘συμβάν’’   -στο οποίο σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι- εμφανίζονται τα απομεινάρια, δηλαδή σκιές ανθρώπων που έχουν πεθάνει αλλά ‘‘προβάλλονται’’ με σώμα στον δικό μας κόσμο, σαν ένα ολόγραμμα. Όταν η έφηβη Βερόνικα βρίσκει ένα καινούριο απομεινάρι που φέρεται διαφορετικά από τα υπόλοιπα αρχίζει να ανησυχεί για την ασφάλεια της οπότε προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό της απευθύνεται στον Κερκ έναν μυστηριώδη συμμαθητή της ο οποίος λέγεται πως έχει κόλλημα με τα απομεινάρια. Έτσι λοιπόν, προσπαθ