Αν η ζωή ήταν παραμύθι… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν καλύτερα… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν πιο γλυκά… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα διορθωνόντουσαν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα άρχιζαν με ένα «μια φορά και έναν καιρό» και θα τέλειωναν με ένα: «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε οι κακοί πάντα θα έχαναν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα τα προβλήματα θα είχαν μια λύση… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλοι θα βρίσκαμε την ευτυχία…. Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε ο κόσμος θα ήταν δίκαιος…   …Όμως η ζωή δεν είναι παραμύθι…           Ή μήπως είναι; Μήπως τελικά όλα αυτά ‘‘τα παραμυθένια’’ συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή; Όχι αποκλείεται! Ο κόσμος των παραμυθιών είναι όμορφος, μαγικός… Ο δικός μας κόσμος είναι σκληρός, άκαρδος… Και όμως όλοι οι κόσμοι είναι ίδιοι, γιατί παντού υπάρχει σκοτάδι … Γιατί πάντα υπήρχε κάτι πριν την αρχή ενός παραμυθιού και πάντα υπάρχει κάτι μετά το τέλος του... Γιατί ποτέ δε

  Αυτή είναι μία ανάμνηση μου από όταν ήμουν πέντε: Ξυπνάω την νύχτα. Δεν με ξαναπαίρνει ο ύπνος. Δεν μπορώ να ξανακλείσω το μάτια μου. Απόκοσμες σκιές σχηματίζονται στον τοίχο. Έξω από το δωμάτιο μου αναβοσβήνουν χρωματιστά φώτα. Είναι οι γονείς μου που βλέπουν τηλεόραση, σκέφτομαι. Γυρνάω πλευρό και κλείνω τα μάτια μου. Οι σκιές ακόμα σχηματίζουν ολοένα και πιο απόκοσμες μορφές στους τοίχους του δωματίου μου ενώ τα φώτα συνεχίζουν να αναβοσβήνουν. Ανοίγω τα μάτια μου. Πρέπει να κατάφερα να με πάρει ο ύπνος για λίγο αλλά ξαναξύπνησα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατευθύνομαι περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου προς την πόρτα. Δεν φοβάμαι μήπως ενοχλήσω τους γονείς μου, ποτέ δεν τους ενοχλώ. Όχι, φοβάμαι μήπως ξυπνήσω τα τέρατα…   Τα τέρατα έχουν πολύ καλύτερη ακοή από τους γονείς μου και φοβάμαι μην με ακούσουν. Επιτέλους φτάνω στην πόρτα. Την ανοίγω προσεκτικά. Ένα όχι και τόσο σιγανό τρίξιμο ακούγεται και με κάνει να ανατριχιάσω. Η πόρτα μου ποτέ δεν έτριζε καθώς άνοιγε… Παί

              Κάποιοι νομίζουν ότι γεννήθηκα μαζί με τον ήλιο. Βασικά όχι κάποιοι. Όλοι! Εξάλλου ακούγεται και λογικό: «Το φως γεννήθηκε μαζί με τον ήλιο» Και όμως. Είμαι το φως και σας διαβεβαιώνω ότι δεν γεννήθηκα μαζί με τον ήλιο. Γεννήθηκα πολύ αργότερα. Δεν υπήρχα όταν γεννήθηκαν οι δεινόσαυροι, ούτε όταν γεννήθηκαν οι άνθρωποι. Μπορεί να σας ακούγεται παράξενο όμως αυτό είναι η αλήθεια!          Γεννήθηκα βασικά τον… Δεν θυμάμαι ποιον αιώνα, εξάλλου ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το χρονολογικό σύστημα των ανθρώπων, μου φαινόταν -και μου φαίνεται- λάθος! Αυτό που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι όταν γεννήθηκα υπήρχαν οι άνθρωποι, ζούσαν σε σπίτια σε μικρές ή σε μεγάλες πόλεις και υπήρχαν και οι πόλεμοι…         Μπορεί να μην το γνωρίζατε αλλά τα περισσότερα -αν όχι όλα- τα πράγματα γεννιούνται από ανάγκη. Τα παιδιά γεννιούνται από την ανάγκη των ανθρώπων για αναπαραγωγή, μία λύση γεννιέται από την ανάγκη ενός προβλήματος να απαντηθεί και ένα έργο τέχνης από την ανάγκη ενός