Ήταν μια σκέψη που έγινε παραμύθι... Ήταν μια εικόνα που έγινε παραμύθι... Ήταν μια ιδέα, κάτι... Δεν μπορώ να θυμηθώ... Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ήταν αυτό το όνειρο πρωτού το γράψω και γίνει παραμύθι... Ξέρω όμως ότι τώρα το έχω τελειώσει και το αποτέλεσμα μου αρέσει. ....Οπότε ορίστε! *** Υπάρχει κάπου ένα κορίτσι με μάτια κατάμαυρα σαν του κορακιού. Ένα κορίτσι με μακριά πυκνά μαλλιά και δέρμα λευκό, θαρρείς διάφανο. Ένα κορίτσι φιλικό και έξυπνο. Ένα κορίτσι που αν το θέλει μπορεί να περνάει απαρατήρητο. Ένα κορίτσι που αν το θέλει μπορεί να διαβάσει τους ανθρώπους σαν ανοιχτά βιβλία, ένα κορίτσι που αν το θέλει μπορεί να βρει κάθε μικρό θησαυρό που κρύβεται στη γη.  Υπάρχει κάπου ένα κορίτσι που συνήθως είναι η ψυχή της παρέας, βροντόφωνη και δυναμική. Όμως μερικές φορές, όταν ο κόσμος αρχίζει να την κουράζει, το κορίτσι κλείνει το κινητό του, το παρατάει στο κρεβάτι της και χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν παίρνει τους δρόμους. Περιπλανιέται σε άγνωστα σοκάκια της πόλης της, σε μικ