Ένα παζλ κάποτε...

 Ήταν μια σκέψη που έγινε παραμύθι...

Ήταν μια εικόνα που έγινε παραμύθι...

Ήταν μια ιδέα, κάτι...

Δεν μπορώ να θυμηθώ...

Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ήταν αυτό το όνειρο πρωτού το γράψω και γίνει παραμύθι...

Ξέρω όμως ότι τώρα το έχω τελειώσει και το αποτέλεσμα μου αρέσει.

....Οπότε ορίστε!

***

Υπάρχει κάπου ένα κορίτσι με μάτια κατάμαυρα σαν του κορακιού. Ένα κορίτσι με μακριά πυκνά μαλλιά και δέρμα λευκό, θαρρείς διάφανο. Ένα κορίτσι φιλικό και έξυπνο. Ένα κορίτσι που αν το θέλει μπορεί να περνάει απαρατήρητο. Ένα κορίτσι που αν το θέλει μπορεί να διαβάσει τους ανθρώπους σαν ανοιχτά βιβλία, ένα κορίτσι που αν το θέλει μπορεί να βρει κάθε μικρό θησαυρό που κρύβεται στη γη. 

Υπάρχει κάπου ένα κορίτσι που συνήθως είναι η ψυχή της παρέας, βροντόφωνη και δυναμική. Όμως μερικές φορές, όταν ο κόσμος αρχίζει να την κουράζει, το κορίτσι κλείνει το κινητό του, το παρατάει στο κρεβάτι της και χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν παίρνει τους δρόμους. Περιπλανιέται σε άγνωστα σοκάκια της πόλης της, σε μικρά μονοπάτια στο δάσος, στην ακροθαλασσιά, δίπλα στο κύμα. Περιπλανιέται με τα μάτια ανοιχτά να μην της ξεφύγει καμία λεπτομέρεια από όλα όσα βρίσκονται γύρω της. Και ανά διαστήματα σταματάει να μαζέψει κάτι που της τράβηξε την προσοχή. Και πολλά είναι αυτά που της τραβάν την προσοχή: κοχύλια, καπάκια, πεταμένα ερωτικά γράμματα, κομμάτια κεχριμπάρι˙ οτιδήποτε˙ το αγαπημένο της όμως: κομμάτια παζλ. 

    Ναι, τα λατρεύει τα κομμάτια παζλ. Ασυνείδητα πάντα αυτά αναζητάει και όταν τα βρίσκει τα βάζει σε ένα τσίγκινο κουτί στην άκρη του γραφείου της και κάθε μέρα προσπαθεί να τα συναρμολογήσει. Γιατί με κάποιον τρόπο το κορίτσι γνωρίζει πως είναι κομμάτια από το ίδιο παζλ. Όμως δεν μπορεί να τα ενώσει. Δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Για αυτό βγαίνει ολοένα και συχνότερα, ψάχνοντας καινούρια… 

Ώσπου μια νύχτα, που δεν την έπαιρνε ο ύπνος, το κορίτσι πέταξε εκνευρισμένο τα σκεπάσματα από πάνω του, κάθισε στο πάτωμα, έβγαλε τα κομμάτια από το κουτί και άρχισε να τα κοιτάει επίμονα. Τότε ένα κλικ ακούστηκε και τα χέρια της άρχισαν να δουλεύουν αυτόματα, ενώνοντας τα ένα, ένα. Μετά από λίγη ώρα έκπληκτη κοίταξε το αποτέλεσμα. Μα...αυτό ήταν το μάτι της…  Η εικόνα που σχημάτιζε τα παζλ ήταν το μάτι της… Δεν μπορούσε να σκεφτεί καμιά εξήγηση˙ τίποτα. Ήταν μπερδεμένη και κουρασμένη. Έπεσε για ύπνο... 

Τα όνειρα της ήταν παράξενα, μπερδεμένα. Όταν ξύπνησε συνειδητοποίησε πως δεν βρισκόταν πλέον στο κρεβάτι της. Ήταν ξαπλωμένη πάνω σε ένα παζλ. Ήταν ξαπλωμένη πάνω σε ένα τεράστιο παζλ. Σηκώθηκε όρθια. Κοίταξε το παζλ. Έμοιαζε να μην τελειώνει ποτέ. Συνεχιζόταν και συνεχιζόταν μέχρι το σημείο όπου έδαφος και ουρανός συναντιούνταν. Κοίταξε στο σημείο όπου πατούσε. Κάτω από τα πόδια της, το μάτι της, που είχε συναρμολογήσει την προηγούμενη νύχτα είχε βρει την θέση του μαζί με το υπόλοιπο σώμα. Το παζλ δεν ήταν ολοκληρωμένο˙ κομμάτια έλειπαν. Το κορίτσι περιπλανήθηκε για λίγο. Έβλεπε πρόσωπα τοπία και σκηνές πολέμου, βαρβαροτήτων… Πολλές σκηνές πολέμου. Πολλές βαρβαρότητες. “Τι είναι όλο αυτό;” αναρωτήθηκε το κορίτσι και μια φωνή της απάντησε: “Μα η ψυχή του κόσμου βέβαια…”

Το κορίτσι ένιωσε μία μελαγχολική λύπη να την πλημμυρίζει. Αν αυτό ίσχυε τότε η ψυχή του κόσμου ήταν υπερβολικά αιματοβαμμένη, υπερβολικά βάρβαρη. Το παζλ ήταν υπερβολικά σκοτεινό. Έβαλε τα χέρια στις τσέπες της. Βρήκε χρώματα. Μια παρόρμηση ήταν... Μια παρόρμηση που την οδήγησε στο να βγάλει τις μπογιές της και να αρχίσει να ζωγραφίζει εκεί όπου έλειπαν κομμάτια. Εξισορρόπησε τον θάνατο με ζωή, τον καπνό με ουράνια τόξα, τα δάκρυα με χαμόγελα, τους στρατηγούς με παιδιά, τις ασθένειες με νέες ευκαιρίες. Για κάθε τι δυστυχισμένο έφτιαχνε και κάτι ευτυχισμένο. Ζωγράφιζε και ζωγράφιζε και ζωγράφιζε ώσπου οι μαρκαδόροι της σταμάτησαν να βάφουν. Κοίταξε το αποτέλεσμα˙ της άρεσε... Ίσως τώρα η ψυχή του κόσμου είχε γίνει λίγο καλύτερη… Ίσως...

ΤΕΛΟΣ!

e-fivi

Ένα τραγούδι που άκουσα αυτό τον μήνα και λάτρεψα: Indigo nights

Μπορεί να σας αρέσει επίσης:

...Αυτές ποτέ δεν κινούνται...