Αγαπητέ κόσμε, Τι κάνεις; Εγώ είμαι καλά αλλά έχω να σου πω ότι στεναχωρήθηκα πολύ όταν έμαθα ότι ένα μεγάλο μέρος σου είναι ‘’μαλωμένο’’ με τα βιβλία. Όμως γιατί να έχει ‘’μαλώσει’’ με τα βιβλία; Για αυτή την ερώτηση δεν έχω απάντηση, όμως έχω για την ερώτηση: «γιατί να πιάσει κανείς φιλίες με ένα βιβλίο;»   Αρχικά νιώθω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω πως το βιβλίο δεν έχει καμιά σχέση με το σχολείο. Δεν είναι κάτι καταναγκαστικό ή κάτι που πρέπει να αποστηθίσεις. Είναι απλά το εισιτήριο σου για άλλους κόσμους και άλλες πραγματικότητες, το εισιτήριο σου για να ζήσεις υπέροχες περιπέτειες… Ένα βιβλίο πρέπει να το διαβάζεις επειδή σε ευχαριστεί, όχι επειδή στο είπα εγώ ή οι γονείς σου. Ακόμα πιστεύω ότι υπάρχει μια λανθασμένη εντύπωση ότι ο άνθρωπος έχει να επιλέξει ανάμεσα στην τεχνολογία και στα βιβλία όμως η αλήθεια διαφέρει κατά έτη φωτός από αυτό. Η προσωπική μου άποψη πάνω στο θέμα είναι ότι τα βιβλία και η τεχνολογία είναι και τα δύο πάρα πολύ χρήσιμα καθώς προσφέρουν ψυχαγωγία

Πριν λίγο καιρό τελείωσα ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο: «Κάραβαλ» της Στέφανι Γκάρμπερ . Το βιβλίο περιστρέφεται γύρω από δύο αδερφές την Τέλα και την Σκάρλετ οι οποίες έχουν περάσει όλη τους τη ζωή στο νησί τους μαζί με τον άσπλαχνο πατέρα τους που τις χτυπάει και τις θεωρεί ιδιοκτησία του. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η Σκάρλετ που ενώ σαν παιδί ήταν πολύ ονειροπόλα   μεγαλώνοντας σταματάει να πιστεύει στην μαγεία και στις ευχές. Η ιστορία αρχίζει με την Σκάρλετ να λαμβάνει μία πρόσκληση για το Κάραβαλ, ένα μαγικό παιχνίδι στο οποίο παρακαλούσε από παιδί να πάρει μέρος. Τώρα όμως αρνείται πεισματικά γιατί ξέρει ότι για κάτι τέτοιο ο πατέρας της θα τιμωρούσε αυτήν και την αδερφή της απάνθρωπα. Παρά τις αντιρρήσεις της όμως, η Τέλα την παίρνει και πηγαίνουν στο Κάραβαλ. Τότε η Τέλα πέφτει θύμα απαγωγής και η Σκάρλετ μαζί με τον γοητευτικό και μυστηριώδη ναυτικό τον Τζούλιαν πρέπει να την βρούνε αλλιώς μπορεί να μην την ξαναδούν ποτέ! Το βιβλίο αυτό μου άρεσε πάρα πολύ.

Από όταν ήμουν μικρή αγαπούσα τις ιστορίες. Τα όμορφα παραμύθια που μου αφηγούταν η μαμά μου για να φάω ή να κοιμηθώ. Από όταν ήμουν μικρή αγαπούσα να ονειρεύομαι. Να κάθομαι και να φαντάζομαι έναν άλλο κόσμο, μια άλλη πραγματικότητα…   Δεν ήταν ότι η δικιά μας πραγματικότητα δεν μου άρεσε απλά αυτό ήταν το παιχνίδι μου, η διασκέδαση μου... Καθώς όμως μεγάλωνα άρχισα να γράφω ό,τι ονειρευόμουνα, να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες, να ‘’εξελίσσω’’ δηλαδή αυτό μου το παιχνίδι. Επίσης άρχισα να περνάω όλο και περισσότερη ώρα με βιβλία, ταινίες, τραγούδια ή όπως μου αρέσει να τα αποκαλώ άρχισα να περνάω όλο και περισσότερη ώρα με ‘’όνειρα’’. Τελικά όμως τι σημαίνει το να γράφεις και να ονειρεύεσαι; Αυτή η σκέψη με απασχόλησε για αρκετό καιρό μέχρι να βρω την απάντηση που μου ταίριαζε γιατί σε ένα τέτοιο ερώτημα μάλλον δεν υπάρχει μόνο μία σωστή απάντηση… Προσπαθώντας όμως να βρω την δικιά μου ανέσυρα στο μυαλό μου όλες τις φορές που κοιτούσε από το παράθυρο και άφηνα το μυαλό μου να