Πρόσφατα δανείστηκα το βιβλίο: «Οι άρχοντες των σκουπιδιών» του Βασίλη Παπαθεοδώρου . Είναι ένα δυστοπικό βιβλίο που υποστηρίζει ότι στο μέλλον οι άνθρωποι θα έχουν εξαντλήσει όλους τους φυσικούς οικονομικούς πόρους που υπάρχουν με αποτέλεσμα να στραφούν στα σκουπίδια. Η ανεργία, η εγκληματικότητα, η πείνα και η μείωση του καταναλωτισμού που συνεπάγεται με την μείωση των σκουπιδιών προκαλούν ένα παγκόσμιο πραξικόπημα, όλες οι κυβερνήσει του κόσμου καταρρέουν και το ρολόι της ιστορίας αρχίζει να τρέχει προς τα πίσω. Εμείς παρακολουθούμε την ιστορία τριών επιστημών, ενός πρώην υπουργού με την οικογένεια του, τριών μισθοφόρων και ενός μικρού κοριτσιού που οι ιστορίες τους σιγά σιγά ενώνονται με δεξιοτεχνία σε μια ιστορία για την ανθρωπιά και τα νέα ξεκινήματα. Το μυθιστόρημα αυτό με άφησε αρκετά ικανοποιημένη και σας βεβαιώνω ότι αφού το διαβάσετε θα σας μείνουν μόνο τα θετικά του στοιχεία. Ο συγγραφέας έχει ξεκάθαρα πολλά πράγματα να πει και το λέει με έναν υπέροχο τρόπο. Έχει κά

      Κάθε βιβλιοφάγος που σέβεται τον εαυτό του δανείζεται βιβλία από τουλάχιστον μία δανειστική βιβλιοθήκη. Και σας ρωτώ: «υπάρχει καλύτερο πράγμα από μια δανειστική βιβλιοθήκη;». Πολύ θα διαφωνήσουν μαζί μου γιατί δεν είναι και λίγοι αυτοί που προτιμούν να έχουν ένα βιβλίο δικό τους· ολόδικο τους Ένα βιβλίο στο οποίο μπορούν να σημειώνουν πάνω του. Ένα βιβλίο που είναι γεμάτο από αναμνήσεις και όνειρα. Ένα βιβλίο που ομορφαίνει την βιβλιοθήκη τους… Και για να είμαι ειλικρινής έχουν δίκιο, όμως μια δανειστική βιβλιοθήκη έχει πάρα πολλά θετικά στοιχεία.           Ας αρχίσουμε από αυτό: ένα βιβλίο που είναι μόνο δικό σου κουβαλά μόνο δικές σου αναμνήσεις, ενώ ένα βιβλίο που έχεις δανειστεί κουβαλά τις αναμνήσεις πολλών ανθρώπων. Φαντάσου μόνο πόσα συναισθήματα μπορεί να κρύβει ένα βιβλίο από μια δανειστική βιβλιοθήκη, πόσοι το αγάπησαν πριν από εσένα. Δεν είναι μαγικό; Επίσης σε μια δανειστική βιβλιοθήκη μπορείς άνετα να βρεις κρυμμένα διαμάντια. Μπορείς να βρεις βιβλία που έχουν

Σήμερα τέλειωσα το: «Δέντρο των ψεμάτων» της Frances Hardinge . Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Φέιθ ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που αγαπάει την επιστήμη και που πάει με την οικογένεια της να ζήσει στο Βέιν για λόγους που δεν γνωρίζει η ίδια. Η Φέιθ θαυμάζει πολύ τον πατέρα της και όταν αυτός πεθαίνει υπό μυστηριώδεις συνθήκες αυτή είναι αποφασισμένη να μάθει την αλήθεια και να προστατέψει μια πολύτιμη του έρευνα σχετικά με το δέντρο των ψεμάτων. Το δέντρο των ψεμάτων είναι ένα δέντρο που τρέφεται με ψέματα και βγάζει καρπούς που αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά, δηλαδή ό,τι χρειάζεται η Φέιθ. Τουλάχιστον έτσι νομίζει… Το βιβλίο αυτό ήταν πολύ καλό και μου άρεσε αρκετά. Η συγγραφέας συνδέει με δεξιοτεχνία τα διάφορα θέματα της ιστορίας της όπως είναι ο φεμινισμός, η γνώση και το ψέμα και τα ενώνει με το μυστήριο που περιβάλει το μυθιστόρημα. Οι χαρακτήρες είναι όλοι τους ιδιαίτερα αληθοφανείς και οι αναμεταξύ τους σχέσεις δίνουν μια ενδιαφέρουσα νότα στην ιστορία. Παρόλ’ αυ

  Αν ρωτήσετε κάποιον πώς θα με περιέγραφε το πιθανότερο είναι να πει: «Ένα κορίτσι, χωρίς τίποτα ιδιαίτερο στην εμφάνιση του, μονίμως χαμένο σε ένα όνειρο, με ένα βιβλίο στο χέρι». Όμως αυτό το βιβλίο ποτέ δεν είναι το ίδιο. Συνέχεια αλλάζει. Αλλάζει και το πώς το κρατώ. Όσο πιο πολύ μου αρέσει τόσο πιο στοργικά κρατώ το βιβλίο και το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ. Για να είμαι πιο ακριβής μου άρεσαν πάρα πολύ: «ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ» της Ζωρζ Σαρή.           Η ιστορία αρχίζει μαζί με την Χούντα, δηλαδή μια μέρα πριν τα γενέθλια της Άννας. Η   Άννα, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, είναι ένα οκτάχρονο κοριτσάκι που εξαιτίας της δικτατορίας δεν γιόρτασε τα γενέθλια της. Η Άννα είναι ένα μικρό κορίτσι που ζει στην δικτατορία. Η Άννα είναι ένα κορίτσι που το παρακολουθούμε να μεγαλώνει, να ωριμάζει και να γίνεται μια αποφασιστική έφηβη. Μέσα από τα μάτια της (αν και η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη) βλέπουμε να ξετυλίγονται οι ιστορίες πολλών ανθρώπων, κάποιοι από τους οποίους αντιστάθ

   Πλέον με την καραντίνα βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων, για να κάνουν μια βόλτα. Πλέον όταν βγαίνουμε δεν κοιτάμε τις βιτρίνες των μαγαζιών αλλά παρατηρούμε τον κόσμο γύρω μας. Καμιά φορά αν έχουμε βγει με κάποιο κοντινό μας πρόσωπο μιλάμε μαζί του και γελάμε η απλά αφήνουμε την σιωπή να μιλήσει για εμάς.           Αυτές οι βόλτες είναι ένα ευχάριστο διάλλειμα από την καθημερινότητα. Είναι ένα ευχάριστο διάλλειμα από τις βόλτες στα μαγαζιά ή από το μέσα του σπιτιού μας. Αυτές οι βόλτες μας επιτρέπουν να αφήνουμε τις σκέψεις μας να μας παρασύρουν έστω και για μια στιγμή. Αφήνουν τις σκέψεις μας να βγουν για λίγο από το κεφάλι μας και να ανοίξουν δειλά, δειλά τα φτερά τους, να πετάξουν· να τις δούμε και εμείς.           Αυτές οι βόλτες είναι κάτι το μαγικό, κάτι το πολύτιμο για όλους τους καλλιτέχνες, σαν ένα πανάκριβο κόσμημα. Είναι πολύτιμες γιατί από κάτι τέτοιες ‘’ήσυχες’’ βόλτες ένας καλλιτέχνης μπορεί να αντλήσει έμπνευση. Μπορ

Κανένας δεν μπορεί να πει ότι η καραντίνα είναι μια ευχάριστη κατάσταση. Όμως κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι μέσα σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση υπάρχουν και θετικά στοιχεία. Για παράδειγμα άπλετος χρόνος για να διαβάζουμε βιβλία. Έτσι και εγώ αποφάσισα να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία και διάβασα το: «Και δεν έμεινε κανένας» της  Αγκάθα Κρίστι.           Το θέμα του βιβλίου: Δέκα άνθρωποι. Και οι δέκα έχουν ένα ένοχο μυστικό. Και οι δέκα προσκαλούνται σε ένα μυστηριώδες νησί του οποίου ο ιδιοκτήτης καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου. Όταν όλοι φτάνουν ένας ένας αρχίζουν να πέφτουν νεκροί και συνειδητοποιούν ότι έχουν παγιδευτεί στο νησί με έναν δολοφόνο ανάμεσα τους…             Η άποψη μου: Ήταν ένα βιβλίο που ανταπεξήλθε πλήρως στις προσδοκίες μου. Το μυστήριο ήταν πολύ λιτό και η λύση πολύ απλή και λογική. Αυτά τα δύο γνωρίσματα του βιβλίου κάνουν τον αναγνώστη να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο καθώς δεν μπόρεσε να βρει τη λύση (τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα).

   Μόλις το τελείωσα. Ένα μικρό βιβλιαράκι, 130 σελίδες, που μου είχε πάρει κάποτε η αδερφή μου για την γιορτή μου. Η αλήθεια: έμεινε αδιάβαστο στο ράφι για πολύ καιρό μέχρι χτες το βράδυ. Δεν ξέρω γιατί καθυστέρησα τόσο πολύ να το πάρω στα χέρια μου. Ίσως επειδή είχα άλλα βιβλία να διαβάσω. Ίσως επειδή σπάνια όταν αναβάλω κάτι το κάνω στο άμεσο μέλλον. Όμως είμαι χαρούμενη που τελικά το διάβασα. Το βιβλίο αυτό είναι το: « Με λένε… Σύννεφο ή Οι άγραφες σελίδες μιας Νεφέλης» της Αγγελικής Δαρλάση .           Η ιστορία έχει ως πρωταγωνίστρια την έφηβη Νεφέλη η οποία είναι απογοητευμένη και θυμωμένη με την ζωή της. Ζει σε μια προβληματική οικογένεια που ο πατέρας της την δέρνει ενώ η μητέρα της δεν δείχνει καθόλου στοργή για τα παιδιά της.           Στην αρχή (το ομολογώ) τα συνεχή νεύρα της Νεφέλης με ενοχλούσαν και με έκαναν να μην μπορώ να την πλησιάσω και να την νιώσω. Καθώς όμως γυρνούσα τις σελίδες άρχισα να καταλαβαίνω από που πήγαζε όλος αυτός ο θυμός ενώ λίγο πριν το βι