Εγώ είμαι το 13!

 

Γεια σε όλους και όλες, καλό μήνα! Ξέρω, ξέρω ο μήνας άρχισε πριν 10 μέρες αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Ναι σας είχα υποσχεθεί ότι θα ανεβάζω post κάθε Δευτέρα και Παρασκευή οπότε υποτίθεται θα είχα ανεβάσει ήδη δύο post αυτό τον μήνα και αυτό θα ήταν το τρίτο αλλά είχα κάποιες δουλειές οπότε είπα να κάνω μια βδομάδα διακοπές (τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να είχα ειδοποιήσει). Για να μην μακρηγορώ όμως και κουράζω σας έχω εδώ ένα παραμύθι για καλό μήνα και για να εξιλεωθώ! Καλή ανάγνωση (μην ξεχάσετε να μου γράψετε στα σχόλια πώς σας φάνηκε)!   

Κάπου πολύ, πολύ μακριά από τον πλανήτη γη έγινε μια έκρηξη σούπερ νόβα. Μια έκρηξη εντυπωσιακή, σαν πυροτέχνημα. Μια έκρηξη που μέσα στην απόκοσμη λάμψη της δημιούργησε δεκατρία πνεύματα. Ήταν δεκατρία πνεύματα περήφανα, έξυπνα και αγαπημένα· άλλωστε ήταν αδερφάκια. Και σαν αδερφάκια περιπλανήθηκαν μαζί στο απέραντο σύμπαν ώσπου βρήκαν έναν πλανήτη ολοκαίνουριο: την γη!!! Όταν έφτασαν κοντά της το πρώτο πνεύμα φώναξε: «Με το τρία θα πάμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε στον πλανήτη και θα μπούμε μέσα του:  1,2,3»

Αμέσως όλα τα πνεύματα εξαφανίστηκαν αφήνοντας πίσω τους μία πανδαισία χρωμάτων και λάμψης. Όλα εκτός από το δέκατο τρίτο. Αυτό περίμενε να δει που θα πάνε τα αδέρφια του και τι θα κάνουν. Του άρεσε εξάλλου να παρακολουθεί τους άλλους πριν ακολουθήσει. Καθώς ένα πνεύμα -μάλλον το τρίτο- πέρασε από μπροστά του σαν βολίδα το δέκατο τρίτο άκουσε τον αντίλαλο της φωνής του «Άντε τι περιμένεις; Είσαι ήδη το δεκατρία, το πιο άτυχο πνεύμα, δεν θέλεις να φτάσεις και δέκατο τρίτο, αυτό θα ήταν μεγάλη γρουσουζιά!». Ακούγοντας αυτά τα λόγια το δέκατο τρίτο θέλησε να φύγει να προλάβει τα αδέρφια του. Είχαν δίκιο ήταν άτυχο, μα τι το ένοιαζε! Ήταν ωραία που ήταν άτυχο. Εξάλλου λίγη ατυχία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Έτσι κάθισε να κοιτάει ώσπου είδε τα αδέρφια του να μπαίνουν βαθιά στο χώμα και να δημιουργούν ζωή. Ξαφνικά η γη έγινε πολύχρωμη και γέμισε με κάτι παράξενα πλάσματα τους ανθρώπους. Από την γη του πρώτου πνεύματος είχαν εμφανιστεί άνθρωποι με κατάλευκο δέρμα, μαύρα μαλλιά και γαλανά μάτια, από του τέταρτου άνθρωποι με σταρένιο δέρμα, καστανά μαλλιά και καστανά μάτια, ενώ από του όγδοου άνθρωποι με μαύρα μαλλιά, μαύρο δέρμα και μαύρα μάτια.

        Όταν πλέον και τα δώδεκα πνεύματα είχαν μπει στο έδαφος ξεκίνησε και το δέκατο τρίτο αργά, αργά αφήνοντας τον αέρα να το παρασύρει όπου εκείνος ήθελε. Καθώς ταξίδευε άκουγε τα αδέρφια του να του φωνάζουν: «Θα είσαι άτυχο, ούτε έναν άνθρωπο δεν θα μπορέσει να γεννήσει η γη σου» και άλλες τέτοιες κακίες. «Μερικές φορές τα αδέρφια μου γίνονται πολύ κακά…» σκέφτηκε το πνεύμα και συνέχισε να προχωρά. Όταν πλέον το αγέρι το πήγε πολύ κοντά στο έδαφος έκλεισε τα μάτια του έτοιμο να μπει μέσα…

***

        Το έδαφος στο οποίο μπήκε ήταν κρύο, παγωμένο και όμως του άρεσε. Η ατμόσφαιρα του εδάφους ήταν σαν να του έλεγε: «φύγε από εδώ» αλλά ταυτόχρονα να το παρακαλούσε να μείνει. Έτσι το πνεύμα έμεινε στο έδαφος και περίμενε να εμφανιστούν οι άνθρωποι, όμως κάθε φορά που κάποιος ξεπηδούσε ήταν πολύ ασθενικός για να επιζήσει σε αυτό το παγωμένο μέρος. Τα άλλα πνεύματα του φώναζαν να φύγει να βρει κάποιο άλλο κομμάτι γης να μπει όμως αυτό ήταν πεισματάρικο, έβαλε λοιπόν όλη του την ενέργεια και δημιούργησε τρεις ανθρώπους.

Ήτανε κοντοί, με κατάλευκο δέρμα και κατάλευκο μαλλιά. Έμοιαζαν και αυτοί ασθενικοί όμως είχαν πείσμα. Το πνεύμα τους παρακολουθούσε όλο ελπίδα, ελπίδα να καταφέρει και αυτό σαν τα αδέρφια του να δημιουργήσει ζωή. Και οι μέρες περνούσαν και εκείνοι οι τρεις άνθρωποι ήταν ακόμη εκεί να τρέμουν από το κρύο και να βασανίζονται από φριχτές αρρώστιες. Κάθε μέρα τα άλλα πνεύματα γελούσαν με το πείσμα το δέκατου τρίτου αλλά αυτό ακάθεκτο παρακολουθούσε τους ανθρώπους του να σκέφτονται μηχανήματα και κόλπα για να επιβιώσουν. Σιγά σιγά άρχιζαν να πολλαπλασιάζονται και οι αρρώστιες να μην τους αγγίζουν, σαν να είχαν γίνει μια καθημερινότητα, μια ρουτίνα.

Μια μέρα έγινε μια καταστροφική πλημμύρα, μια άλλη ένας σεισμός και μία ηφαιστειακή έκρηξη και κάθε χειμώνα σφοδρές καταιγίδες πάγωναν τις σοδειές τους. Αλλά επέζησαν. Επέζησαν και κάθε φορά, σε κάθε νέα καταστροφή ήτανε πιο έτοιμοι, πιο δυνατοί και πιο αποφασισμένοι. Με το πέρασμα των αιώνων  αυτοί οι ασθενικοί άνθρωποι δημιούργησαν έναν λαμπρό πολιτισμό ικανό να επιζεί από πολέμους, λοιμούς και φυσικές καταστροφές. Και ενώ οι πολιτισμοί των άλλων πνευμάτων ήταν απλά ένα κομμάτι της ιστορίας ο πολιτισμός του δέκατου τρίτου έγραφε την ιστορία!

ΤΕΛΟΣ!!!!

e-fivi