Μια τακτοποιημένη αποθήκη...

 ...Με χάσατε το ξέρω. Πόσο έχει; Κοντά μισός χρόνος νομίζω… Εντάξει λυπάμαι, αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Όχι, μην ανησυχείτε καλά ήμουν… Απλά να, έχω πάρα πολλά projects και όχι και τόσο πολύ χρόνο… Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά τα projects βρισκόταν και η μικρή μας γωνιά. Την παραμέλησα λίγο -εώς πολύ-, πρέπει να το ομολογήσω. Όμως βρήκα χρόνο να τελειώσω μία ιστορία που έγραφα, να αρχίσω να ζωγραφίζω και να μαθαίνω πιάνο και -το σημαντικότερο- κατάφερα επιτέλους να οργανωθώ(!) (θέλω να ελπίζω)... Μου έλειψε όμως ο μικρός μου πλανήτης! Πάντως τώρα είμαι πάλι εδώ. Βέβαια θα αλλάξω λίγο το πρόγραμμα (μπας και καταφέρω να μείνω πιστή σε αυτό˙ είμαι αισιόδοξη). Πλέον θα ανεβάζω καινούρια όνειρα κάθε τελευταία Σαββατοκύριακο του μήνα, ξεκινόντας από αυτό!

***




Κάπου στο μυαλό σου
, υπάρχει μια αποθήκη. Είναι πολύ σημαντική για εσένα˙ και άριστα οργανωμένη... Όλα τακτοποιημένα σε πολύχρωμα βαζάκια και κουτιά. Όλα έχουν την θέση τους. Σε όλα έχεις βάλει την ετικέτα τους. Όλα χωρισμένα σε κατηγορίες. Δεν θυμάσαι από πότε άρχισες να είσαι τόσο τακτικός. Βασικά το δωμάτιο σου είναι ένα αχούρι... 

...Στην αποθήκη σου έχεις δύο μεγάλες λίστες. Η μία είναι με όλα τα πράγματα που σου αρέσουν. Η άλλη είναι με όλα όσα δεν σου αρέσουν. Ό,τι δεν είναι στην πρώτη λίστα θα είναι στη δεύτερη. Αυτές οι λίστες έχουν ρούχα, χόμπι, ανθρώπους, τα πάντα… 

...Κατά καιρούς σου φέρνουν δώρα. Εσύ τα παίρνεις χαμογελώντας ευγενικά. Αργότερα τα βλέπεις προσεκτικά και τα βάζεις στην σωστή κατηγορία. Τα περισσότερα τα βάζεις σε ένα κουτί στο βάθος στα αζήτητα˙ δεν σου ταιριάζουν... Μερικές φορές σου φέρνουν κάτι που δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς είναι, ποια ετικέτα του ταιριάζει. Δεν πανικοβάλλεσαι. Κάθεσαι και το παρατηρείς.Σύντομα θα καταλάβεις ποιο ταμπελάκι πρέπει να του βάλεις και τότε όλα θα είναι πάλι σε τέλεια τάξη… 

...Και έτσι κυλάει η ζωή. Κατά καιρούς κάνεις μικροαλλαγές στην αποθήκη σου. Όμως η γενική τάξη παραμένει ίδια. Μέχρι που μια μέρα που βαριέσαι αποφασίζεις να ανοίξεις το κουτί με τα αζήτητα. Κοιτάς φευγαλέα το περιεχόμενο του. Κάτι σου τραβάει την προσοχή. Το βγάζεις έξω. Διαβάζεις την ετικέτα του. Παίρνεις μια ξινισμένη έκφραση. Όχι, αυτό δεν σου ταιριάζει… Και όμως αυτό το κάτι σε έχει μαγνητίσει. Το βγάζεις από την συσκευασία του και το επεξεργάζεσαι. Έχεις ενθουσιαστεί. Τι βλακείες γράφει η ετικέτα, αυτό σου ταιριάζει απόλυτα!!!

Μία σκέψη τρυπώνει στο μυαλό σου: “Αν αυτό μου ταιριάζει τότε μήπως έχω κάνει λάθος στις λίστες;”. Αποφασίσεις να βγάλεις όλα τα πράγματα από τα ράφια για να τους αλλάξεις θέση. Μετά από ώρες τελειώνεις και όλα είναι πάλι τέλεια…

Περνάει αρκετός καιρός, μέχρι που ένα απόγευμα ξαναρίχνεις μια ματιά στο κουτί με τα αζήτητα και ανακαλύπτεις και πάλι κάτι που σου αρέσει. Εκείνη η σκέψη ξανατρυπώνει στο μυαλό σου. Βγάζεις τα πάντα από τα ράφια τους και τα ξανατακτοποιείς με διαφορετική σειρά. Για δες τελικά που κάποια πράγματα που νόμιζες ότι σου ταιριάζουν δεν σου ταίριαζαν και τόσο. Αλλά τώρα όλα είναι εντάξει. Τα πάντα είναι στη ΣΩΣΤΗ θέση…

...Όμως μια άλλη μέρα μετά από κανά χρόνο συμβαίνει και πάλι το ίδιο… Και μια άλλη μέρα συμβαίνει ξανά…. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, όπου έχεις αρχίσει να εκνευρίζεσαι. Μέχρι που ένα πρωί ξυπνάς, έχεις βαρεθεί να σκέφτεσαι αν αυτό σου ταιριάζει ή όχι, έχεις βαρεθεί να συμμαζεύεις και να ξανασυμαζεύεις τα πράγματα, να ψάχνεις να βρεις πoιο είναι το σωστό καρτελάκι για κάθε τι… Έχεις νεύρα… Μια παρόρμηση σε ωθεί να πάρεις μία μία τις ετικέτες και να αρχίσεις να τις σκίζεις. Το κάνεις… 

...Έχεις λαχανιάσει. Κάθεσαι και κοιτάς τα απομεινάρια από τα καρτελάκια που έχουν πέσει στο πάτωμα. Τότε είναι που το καταλαβαίνεις. Τα καρτελάκια τόσο καιρό σε περιόριζαν, σε έκαναν μονοδιάστατο, κλειστόμυαλο. Ρίχνοντας μια ματιά στην -πρώην- κούτα με τα αζήτητα καταλαβαίνεις πόσα πράγματα έχασες εξαιτίας τους. Ποτέ ξανά! 

...Χαμογελάς. Κατεβάζεις τα πάντα από τα ράφια και τα ξανατακτοποιείς. Αφηρημένα. Δεν σκέφτεσαι πλέον σε ποια κατηγορία ανήκουν. Απλά τα βάζεις όπως σου έρθει, όπως σου φαίνονται όμορφα. Και όταν τελειώνεις συνειδητοποιείς ότι όντως τώρα είναι ομορφότερα από ποτέ. Χαμογελάς ξανά…

***

Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσες ταμπελίτσες βάζουμε καθημερινά στη ζωή μας; 

Πόσα πράγματα απορρίπτουμε μόνο και μόνο γιατί έχουμε μια πολύ περιορισμένη εικόνα του τι μας ταιριάζει; Μόνο και μόνο γιατί βιαστήκαμε υπερβολικά να τους βάλουμε ταμπελάκια; 

Πόσες ταινίες δεν έχουμε δει γιατί δεν είμαστε φαν του είδους; Πόσα άτομα δεν μπήκαμε στον κόπο να γνωρίσουμε καλύτερα γιατί τα ταμπελάκι που τους βάλαμε δεν ταιριάζει με το δικό μας; 

Φυσικά δεν γίνεται να μας αρέσουν όλα. Φυσικά και υπάρχουν πράγματα -και άνθρωποι- που δεν μας ταιριάζουν. 

Όμως πρέπει να δοκιμάζουμε.

 Οι ετικέτες που βάζουμε τελικά μας δυσκολεύουν, μας περιορίζουν. 

Ας προσπαθήσουμε να τις σκίσουμε.

Ας προσπαθήσουμε να μην σκεφτόμαστε άλλο που ανήκει κάτι και αν μας ταιριάζει.

Ας προσπαθήσουμε απλά να δοκιμάζουμε… 





Αν σας άρεσε αυτό το post μπορεί να σας αρέσει επίσης:


Κάπου στη θάλασσα…



Α, και μην ξεχάσετε φεύγοντας να αφήσετε ένα σχόλιο με τις δικές σας σκέψεις -ή με ό,τι άλλο θέλετε- καθώς και να εγγραφείτε στο newsletter μου, για να μαθαίνετε  πρώτοι όλα τα νέα αυτού εδώ του πλανήτη!     

E-fivi


Σχόλια

  1. Υπέροχη...με το καλύτερο come back !! Βαθιές σκέψεις και αληθινά μαθήματα...συντελούν τον μοναδικό,φανταστικό πλανήτη σου !! Ευχαριστώ που μοιράζεσαι τους συλλογισμούς σου...με κάνουν να σκέφτομαι...και το λατρεύω !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ τόσο πολύ. Δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι να ακούω -σωστότερα να διαβάζω- ότι οι σκέψεις μου αγγίζουν τους άλλους και πως παρόλο και που έλειψα τόσο καιρό υπάρχουν ακόμα άτομα που με διαβάζουν!!! Είσαι σίγουρα η πιο πιστή μου fan!!!🥰

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ιστορία των εξηγήσεων...

Όταν έφυγαν τα αγάλματα

Η τέχνη των ονείρων