Κάπου στην Θάλασσα...

  Μερικές φορές η πραγματικότητα μοιάζει με μια θάλασσα˙ μοιάζει με μια θάλασσα αγριεμένη έτοιμη να μας καταπιεί. Και εμείς εκεί να προσπαθούμε να αντέξουμε, λίγο ακόμη και λίγο ακόμη για να μην μας καταπιεί η θάλασσα…

***

...Είμαστε ναυτικοί.

...Μάλλον το πλοίο μας βούλιαξε.

...Ίσως να μην το είχαμε συντηρήσει καλά. 

...Ίσως να κλείσαμε για λίγο τα μάτια μας και να μην προσέξαμε την καταιγίδα που πλησίαζε. 

...Πάντως το σίγουρο είναι ότι τώρα δεν είμαστε πάνω σε κανένα πλοίο. 

     ...Το σίγουρο είναι ότι τώρα βρισκόμαστε στη θάλασσα. Δεν βλέπουμε στεριά. Το μόνο που βλέπουμε είναι τα κύματα που έρχονται κατά πάνω μας. Και την σανίδα. Βλέπουμε τα κύματα και την σανίδα χάρη στην οποία κρατιόμαστε στην επιφάνεια. Που και που την αφήνουμε και τότε βουλιάζουμε. Και την βλέπουμε να φεύγει μακριά. Και θέλουμε απλώς να αφεθούμε. Να αφεθούμε να μας τραβήξουν τα αόρατα πλοκάμια της θάλασσας στον βυθό. Στην άβυσσο. Και είναι τόσο όμορφη αυτή η σκέψη... Αυτή η γαλήνη που την συνοδεύει... Όμως τότε βλέπουμε την σανίδα και επιστρατεύουμε όση δύναμη μας έχει απομείνει για να την πιάσουμε. Και μετά πάμε πάλι απ’ την αρχή…

Μέχρι που κάποτε ξημερώνει. Μέχρι που η θάλασσα ηρεμεί και μας οδηγεί με απαλά κυματάκια, που σκάνε πάνω στο δέρμα μας σαν χάδι, σε ένα έρημο νησί. Και όταν φτάνουμε εκεί δεν έχουμε ιδέα που βρισκόμαστε. Δεν έχουμε ιδέα αν θα ξαναδούμε ποτέ άνθρωπο˙δεν έχουμε ιδέα τι ζώα και τι έντομα υπάρχουν στο νησί. Και είμαστε απελπισμένοι. Όμως η θάλασσα που την προηγούμενη νύχτα προσπαθούσε να μας κατασπαράξει τώρα έτσι ήρεμη και γαλήνια που είναι μας δίνει θάρρος. Οπότε εμείς σηκωνόμαστε και κάνουμε μια βόλτα στο νησί. Ελέγχουμε τα πιο ασφαλή μέρη για να κοιμηθούμε, που υπάρχει τροφή˙προσαρμοζόμαστε…

***

...Όμως γιατί προσπαθούμε τόσο πολύ;

...Γιατί απλά δεν παραδινόμαστε; 

...Τι έχει να μας προσφέρει αυτή η ζωή;  

Αυτές τις σκέψεις κάνουμε καθώς στήνουμε ένα κατάλυμα, καθώς βρίσκουμε κάτι να αμυνθούμε σε περίπτωση που μας επιτεθεί κάποιο άγριο ζώο. Την ώρα που προσπαθούμε να καταλάβουμε ποια φρούτα είναι δηλητηριώδη και ποια όχι. Αυτές τις σκέψεις κάνουμε μέχρι που πέφτουμε για ύπνο. Μέχρι την ώρα που ξαπλώνουμε σε ένα πρόχειρο δεντρόσπιτο που φτιάξαμε. Σε ένα δεντρόσπιτο που δεν έχει καν οροφή. Όμως όταν ακουμπάμε το κεφάλι μας στα φύλλα που έχουμε για μαξιλάρι όλες μας οι σκέψεις σβήνουν. Όλες μας οι σκέψεις σβήνουν την ώρα που αρχίζουν να λάμπουν, σαν χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, τα αστέρια. Την ώρα που ακούμε τις καληνύχτες των πουλιών που πέφτουν και αυτά για ύπνο. Την ώρα που το φεγγαρόφωτο αντανακλάται στην λίμνη λίγο πιο δίπλα. Την ώρα που οι φωνές των βατράχων ακούγονται στα αυτιά μας πρωτόγνωρα μελωδικές και μας νανουρίζουν. 

Και τότε, εκείνη την ώρα, μόνο μία σκέψη υπάρχει στο μυαλό μας: 

“ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ…”     

e-fivi

Αν σας άρεσε αυτό το post διαβάστε επίσης:

Μαχαίρια και χρυσόψαρα