Μαχαίρια και χρυσόψαρα

       Φανταστείτε τα χρυσόψαρα. Έχουν ισχνή μνήμη. Τα καημένα… Τώρα φαντάσου να ήσουν χρυσόψαρο. Δεν θα θυμόσουν τους φίλους σου. Δεν θα θυμόσουν τους συγγενείς σου. Δεν θα θυμόσουν όσα σε πονάνε… Και η αλήθεια είναι ότι τα πάντα μπορούν να μας πονέσουν. Τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε ένα μαχαίρι. Ένα μαχαίρι ικανό να μας βλάψει. Ένα μαχαίρι ικανό να μας καταστρέψει… Λένε ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, αλλά μήπως στην πραγματικότητα τα καταστρέφει; Πόσο χρόνος παίρνει για να μετατραπεί μία ευτυχισμένη ανάμνηση σε λύπη; 

Ας μιλήσουμε για αναμνήσεις...  

Οι αναμνήσεις μας είναι ευμετάβλητες˙εύπλαστες. Δεν μας ανήκουν. Εμείς ανήκουμε σε αυτές. Και αυτές ανήκουν στα συναισθήματα μας. Στα συναισθήματα που έχουμε την στιγμή που δημιουργούνται και στα συναισθήματα που έχουμε τη στιγμή που τις ανασύρουμε στην μνήμη μας. Ηθικό δίδαγμα: οι αναμνήσεις μας δεν μας λένε την αλήθεια. Οι αναμνήσεις μας είναι παραμορφωμένες. Άρα όλα όσα θυμόμαστε είναι ένα ψέμα; Η απάντηση είναι όχι, γιατί, αν θέλετε την γνώμη μου, και η πραγματικότητα είναι παραμορφωμένη. Και αυτό δεν είναι κακό γιατί μια φυσιολογική πραγματικότητα -δεν υπάρχει τέτοιος όρος, δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι φυσιολογικό και τι όχι- θα ήταν πολύ βαρετή... 

Και επιστρέφω στο χρυσόψαρο…

Και παράλληλα συνεχίζω με τις αναμνήσεις…

Αν οι αναμνήσεις μας είναι παραμορφωμένες και κάθε στιγμή που περνάει πιθανότατα να παραμορφώνονται ακόμη περισσότερο τότε ίσως το χρυσόψαρο δεν είναι τόσο καημένο όσο νομίζαμε αρχικά. Ίσως το χρυσόψαρο είναι στην πραγματικότητα πολύ τυχερό. Έχει την ευκαιρία να ξαναγεννιέται συνέχεια, να ξαναρχίζει από την αρχή. Και δεν έχει μαχαίρια να το καταστρέφουν! Ωραία δεν θα ήταν να είσαι στα αλήθεια χρυσόψαρο; Ωραία δεν θα ήταν να μπορούσες να απαλλαχτείς από τα μαχαίρια; 

Όμως εκτός από τα μαχαίρια θα απαλλαχτείς και από την χαρά. Και ξέρω ότι ακόμη και μία χαρούμενη ανάμνηση μπορεί να μετατραπεί σε μαχαίρι, όμως… Όμως εκτός από τα μαχαίρια θα απαλλαχτείς και από τα κατορθώματα σου. Από τις ανακαλύψεις σου. Και ξέρω ότι και οι ανακαλύψεις μπορούν επίσης να γίνουν μαχαίρια, όμως… Όμως τότε ποιοι θα ήμασταν; Τι θα ξέραμε ουσιαστικά για εμάς; Τι ζωή θα ζούσαμε; Θα ζούσαμε ή απλώς θα υπήρχαμε; Απλώς θα υπήρχαμε. Απλώς θα υπήρχαμε γιατί μέχρι να ανακαλύψουμε τι σημαίνει ζωή θα το είχαμε ξεχάσει. Και πάμε πάλι από την αρχή… 

Οπότε;

Οπότε τελικά αξίζει το ρίσκο.

Αξίζει το ρίσκο γιατί τελικά όλοι θέλουμε να ζούμε.

Αξίζει γιατί η ιδέα του να υπάρχουμε

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΖΟΥΜΕ 

είναι αποκρουστική!

Και στο κάτω κάτω τι μπορούν να μας κάνουν μερικά μαχαίρια; 

Στο χέρι μας είναι το πώς θα τα χρησιμοποιήσουμε. 

Εξάλλου μην ξεχνάτε ότι 

ο άνθρωπος εφηύρε τα μαχαίρια για να κόβει ξύλα και να φτιάχνει σπίτια˙

για να σκαρφαλώνει στα δέντρα, να κόβει φρούτα και να τρέφεται!

Πιο απλά ο άνθρωπος εφηύρε τα μαχαίρια για να 

ΖΗΣΕΙ!!! 

  

e-fivi

Μην ξεχάσετε πριν φύγετε να αφήσετε ένα σχόλιο με τις σκέψεις σας.

Αν σας άρεσε αυτό το post μπορείτε να διαβάσετε επίσης:

Humanity-Scorpions