Αν ποτέ μου ζητήσετε ένα βιβλίο που όσο πάει γίνεται ολοένα και καλύτερο θα σας πω το: «Αν είσαι έτοιμος πάτα Enter » του Έρνεστ Κλάιν . Η ιστορία διαδραματίζεται στο 2044 όπου έχει ξεσπάσει η δεύτερη παγκόσμια ύφεση και οι άνθρωποι περνάνε το χρόνο τους συνδεδεμένοι σε μια πλατφόρμα εικονικής πραγματικότητας το OASIS . Το OASIS είναι ένας ολόκληρος κόσμος όπου έχεις ένα άβαταρ και μπορείς να είσαι αυτό που θέλεις να είσαι. Όταν ο δημιουργός του πεθαίνει ανακηρύσσεται ένας διαγωνισμός στον οποίο πρέπει να βρεις ένα εικονικό ‘’πασχαλινό αυγό’’ και αν το βρεις θα κληρονομήσεις όλη την περιουσία του. Ο Ουέιντ Ουότς περνάει όλο του τον χρόνο συνδεδεμένος στο OASIS και όταν ανακηρύσσεται ο διαγωνισμός αποφασίζει να λάβει μέρος, όμως αυτό δεν είναι ένα απλό παιχνίδι…           Το βιβλίο είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον και θα κάνει τον αναγνώστη να μ ην μπορεί να το αποχωριστεί. Επίσης οι χαρακτήρες ήταν πολύ καλοδουλεμένοι και ένα πέπλο μυστηρίου σκέπαζε τους δευτερεύοντες χαρ

   Άνοιξη. Έξω τα λουλούδια ανθίζουν. Αγαπώ τα λουλούδια. Το να δεις μια ολόκληρη έκταση γεμάτη με λουλούδια είναι πραγματική τύχη. Τα λουλούδια είναι τα κοσμήματα της φύσης. Υπάρχουν τόσα πολλά και όλα μοιάζουν   λίγο ή πολύ μεταξύ τους μα κανένα δεν είναι ολόιδιο με το άλλο· ακριβώς σαν τους ανθρώπους· ή τα όνειρα… Τα λουλούδια είναι πηγή ζωής. Χωρίς αυτά ο πλανήτης μας θα ήταν νεκρός.           Έχουν τόσα πράγματα που θα μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή σου. Όπως ότι ξέρουν τις καλύτερες ιστορίες. Μπορεί να μην ταξιδεύουν όμως τις καλοκαιρινές βραδιές το αγέρι τους ψιθυρίζει ιστορίες. Την άνοιξη οι μέλισσες ξαπλώνουν πάνω στα πέταλα τους και ονειρεύονται. Κάθε μέρα ποτίζονται με νερό από τα ποτάμια και την βροχή και το νερό περιέχει μέσα του δάκρυα και γελάκια, χάδια και φιλιά. Καμιά φορά μάλιστα τα παίρνουν οι ερωτευμένοι και νιώθουνε και αυτά την αγάπη να πλανιέται στην ατμόσφαιρα.           Τα λουλούδια συμβολίζουν δικαίως την ζωή. Η ζωή ανθίζει όπως και τα λουλούδια. Η

       Σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία το: «Όταν έφυγαν τα αγάλματα» της Αγγελικής Δαρλάση. Αρχίζοντας νιώθω την ανάγκη να αναφέρω ότι αυτό το βιβλίο μου το είχαν κάνει δώρο πολύ καιρό πριν αποφασίσω επιτέλους να το διαβάσω. Αυτό συνέβη γιατί εκείνη την περίοδο περνούσα μια φάση που δεν διάβαζα συγκινητικά βιβλία όσο καλά και να ήτανε. Αυτή η περίοδος κράτησε πολύ μέχρι που θυμήθηκα ένα ξεχασμένο βιβλίο στην βιβλιοθήκη μου που πάντα ήθελα να διαβάσω…           Το θέμα του βιβλίου: Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι με ένα κανονικό και ένα «καταραμένο» χέρι. Το κορίτσι αυτό το λέγαν Αγγελίνα και μιλούσε με τα αγάλματα… Και αγαπούσε τα αγάλματα. Είχε και έναν φίλο τον Τίκο, που τα αγαπούσε επίσης… Μα κηρύχτηκε πόλεμος και τα αγάλματα έπρεπε να προστατευτούν! Αρχαιολόγοι, εθελοντές και απλοί άνθρωποι κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια να τα κρύψουν. Με την σειρά τους όμως και τα παιδιά κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια να προστατέψουν

     Πέρσι το καλοκαίρι ήταν που η θεία μου μου έφερε δώρο ένα σημειωματάριο. Ένα μικρό σημειωματάριο. Εμένα πάντα μου άρεσαν τα τετράδια, μικρά ή μεγάλα. Είχα πολλά, πάρα πολλά. Και για να πω την αλήθεια τα περισσότερα παραμένουν σε ένα συρτάρι μου σχεδόν αχρησιμοποίητα, όμως αυτό το μικρό σημειωματάριο είχε κάτι ιδιαίτερο, κάτι που με έκανε να το αγαπήσω.           Θυμάμαι στις αρχές εκείνου του καλοκαιριού κατάλαβα ότι έπρεπε να σημειώνω κάπου τις ιδέες μου για να μην τις ξεχνάω, οπότε αυτό το τετραδιάκι μου ήρθε κουτί. Δεν ήταν σπιράλ σαν αυτά που συνήθιζα να χρησιμοποιώ όμως δεν με πείραζε. Είχε το ιδανικό μέγεθος. Το εξώφυλλο του ήταν μαλακό· πολύ μαλακό. Είχε και δυο κορδέλες για σελιδοδείκτες. Άρχισα αμέσως να αντιγράφω όλες μου τις ιδέες (που τις είχα διάσπαρτες σε χιλιάδες χαρτάκια) εκεί.           Σήμερα αν με ρωτήσετε πιο είναι το πιο σημαντικό μου αντικείμενο θα σας έλεγα αυτό. Όμως γιατί; Γιατί είναι τόσο σημαντικό; Η αλήθεια είναι πως έχω παρατηρήσει κάτι. Έχω παρ

    Έχω μερικές μέρες τώρα που τέλειωσα τις: «ΥΑΙΝΕΣ» του Φίλλιπου Μανδηλαρά. Ήταν ένα βιβλίο που ανυπομονούσα να διαβάσω και ομολογώ ότι απογοητεύτηκα λίγο, παρόλο που ήταν ένα αρκετά αξιόλογο. Η ιστορία έχει ως εξής: Όταν η Ελλάδα χρεοκοπεί οι γονείς της   Μάρθας φεύγουν αφήνοντας την μόνη της σε μια Αθήνα που έχει γίνει πεδίο μάχης γιατί όταν οι άνθρωποι δεν έχουν λεφτά και φαΐ επιστρέφουν στα αρχικά τους ένστικτα. Γίνονται ζώα· και η Μάρθα προκειμένου να επιβιώσει θα πρέπει να παίξει αυτό το άγριο παιχνίδι.           Η ιστορία είχε αρκετό ενδιαφέρον και η ιδέα μου άρεσε πολύ. Πιστεύω όμως ότι χωρά πολλές βελτιώσεις. Ακόμα θεωρώ ότι κάποια πράγματα ήταν λίγο παρατραβηγμένα και ίσως πολύ απλοϊκά για να είναι πιστευτά. Επίσης   με απογοήτευσε το τέλος της ιστορίας και ειδικότερα το πως αντέδρασε ένας χαρακτήρας. Η βαθμολογία μου είναι: 2/5

    Ένα απόγευμα καθόμουνα στο σπίτι μου χωρίς να ξέρω τι να κάνω και έχοντας ξεμείνει από βιβλία… Εκεί λοιπόν ενώ βαριόμουνα θυμήθηκα ένα μικρό βιβλίο που μου είχε δώσει η μαμά μου και μου είχε φανεί πολύ στενάχωρο για τα γούστα μου. Έτσι λοιπόν το ξέθαψα από την βιβλιοθήκη μου και έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα. Το βιβλίο αυτό ήταν το: «Κάπου να ανήκεις» του Φίλλιπου Μανδηλαρά .           Η ιστορία μας αφηγείται τη ζωή του Γιάννη Χαραλαμπίδη ο οποίος ζει στην Τούμπα και είναι παοκτσής. Ζει μια ζωή γεμάτη σκαμπανεβάσματα η οποίο διδάσκει τον Γιάννη τι σημαίνει πραγματικά ομάδα.           Είναι μια καταπληκτική ιστορία που λάτρεψα (και λίγα λέω) και που δεν χρειάζεται να ξέρεις από μπάλα για να την καταλάβεις ή να την απολασύεις . Είναι μια ιστορία που θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον ως το τέλος και που θα την διαβάσεις   μονορούφι. Για εμένα αυτό το βιβλίο είναι ένα μικρό αριστούργημα! Η βαθμολογία μου είναι: 5/5  

           Γεια σε όλους. Σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για ένα βιβλίο που διάβασα πριν από λίγους μήνες και το λάτρεψα. Το βιβλίο αυτό είναι το: «Υπέροχος κόσμος» του Φίλλιπου Μανδηλαρά . Η ιστορία περιγράφει την τελευταία μέρα δεκατεσσάρων εφήβων στο γυμνάσιο, τα συναισθήματα τους και όσα τους συμβαίνουν. Μας περιγράφει γεγονότα που ακόμα και αν συνέβαιναν λίγα μέτρα μακριά από εμάς δεν θα τους δίναμε σημασία όμως για αυτούς τους εφήβους είναι πολύ σημαντικά.           Το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ και πιστεύω πως κάθε έφηβος που θα το διαβάσει θα έχει ακριβώς την ίδια άποψη. Είναι μια ιστορία που θα σε κάνει να χαμογελάσεις, να καταλάβεις ότι δεν είσαι ο μόνος· ότι δεν είσαι ο μόνος που ανησυχεί, που φοβάται, που στεναχωριέται που αγαπάει. Σε κάνει να καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνος σε αυτόν τον κόσμο και αυτό είναι καλό, γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να σε στηρίζουν. Επίσης εκτός από τον αισιόδοξο χαρακτήρα του κάτι άλλο που με κέρδισε είναι η πολυφωνική το