Λοιπόν, λοιπόν, τι μου κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε γιατί… Βασικά πριν σας πω περί τίνος πρόκειται -αν και λογικά θα το έχετε καταλάβει και από τον τίτλο- ας σας κάνω μια μικρή εισαγωγή. Το καλοκαίρι που λέτε, διάβασα το «Αστυνομία» του Jo Nesbo . Ήταν το πρώτου βιβλίο του που διάβασα και το λάτρεψα. Από τότε έχω βάλει στόχο να διαβάσω όσο το δυνατόν περισσότερα βιβλία του. Έτσι, όταν εκδόθηκε «Το βασίλειο» ήμουν από τους πρώτους που έτρεξαν στα βιβλιοπωλεία να το αγοράσει. Και να ’μαστε σήμερα εδώ να σας παρουσιάζω την κριτική μου για: «Το βασίλειο» του Jo Nesbo !!!    Πάντα τον προστάτευε… Ο Ρόι προστάτευε πάντα τον μικρό του αδερφό Καρλ. Τον προστάτευε πριν τον θάνατο των γονιών τους τον προστάτευε και μετά… Μέχρι που οι δρόμοι τους χωρίστηκαν… Ο Καρλ έφυγε για να σπουδάσει στην Αμερική ενώ ο Ρόι έμεινε πίσω στο χωριό του, στο πατρικό του σπίτι, στο βουνό, στο βασίλειο… Και τότε γύρισε… Μετά από χρόνια ο Καρλ γυρνάει, με την νέα του χαρισμ

    Ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς γεννιόμαστε και εξίσου ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς πεθαίνουμε. Το ενδιάμεσο διάστημα λέγεται ζωή. Και κάποιος επίσης χωρίς να μας ρωτήσει μας έβαλε σε ένα βάζο. Ένα γυάλινο βάζο με λεπτό διάφανο γυαλί του οποίου το καπάκι είναι κλειστό. Μας έκλεισαν σε ένα βάζο διάφανο, ώστε να μπορούμε να δούμε τι υπάρχει έξω από το βάζο αλλά να μην μπορούμε να το φτάσουμε -ή να μας φτάσει. Το καπάκι είναι κλειστό για να μείνουμε εκεί μέσα ασφαλείς μέχρι να μας τελειώσει το οξυγόνο, γεγονός αναπόφευκτο. Και έτσι περνάνε οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια, η ζωή: απλά κοιτώντας από απόσταση, ασφαλείς περιμένοντας να μας τελειώσει τα οξυγόνο. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή αυτή είναι η ζωή… Ή μήπως όχι;         Δεν έχουμε στα αλήθεια επιλογές ή αυτό είναι μια ψευδαίσθηση που μας δημιουργεί το κεκλιμένο γυαλί του βάζου; Ψευδαίσθηση∙ είναι ψευδαίσθηση, όπως και όλα όσα βλέπουμε μέσα από το βάζο. Και πώς απελευθερωνόμαστε από τις ψευδαισθήσεις; Σπάσε το βάζο. Απλά σπ

  Ακούμε μουσική -ή τραγουδάμε- όταν κάνουμε ντουζ, όταν μαγειρεύουμε, όταν δουλεύουμε, όταν οδηγάμε, όταν είμαστε με την παρέα μας ή μόνοι μας, όταν είμαστε σε κάποιο καφέ, όταν συμμαζεύουμε, όταν ντυνόμαστε και ετοιμαζόμαστε... Ακούμε μουσική ακόμα και όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε ή όταν ξυπνάμε. Η μουσική είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε πάντα.         Αν το καλοσκεφτείτε η μουσική έπαιζε πάντα έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Στην αρχαιότητα η μουσική ήταν από τα πιο σημαντικά μαθήματα, ενώ με το πέρασμα των χρόνων η μουσική φαίνεται να εμφανίζεται σε όλες τις σημαντικές στιγμές: αριστοκρατικές δεξιώσεις, λαϊκά γλέντια, εμβατήρια πολέμων, θρησκεία. Ό,τι και αν σκεφτείς, όπου και αν πας πάντα θα βρίσκεις κρυμμένη κάπου την μουσική. Πώς γίνεται όμως η μουσική να μας ακολουθεί παντού; Είναι η αγάπη που τρέφουμε για αυτήν ή μήπως υπάρχει και κάτι παραπάνω; Ας αρχίσουμε από αυτό: «Γιατί την αγαπάμε;».         Η μουσική, δεν είναι απ

           Λοιπόν, λοιπόν καλώς ήρθατε στην νέα γωνιά των «Ιπτάμενα Όνειρα». Αν δεν έχετε ήδη ακούσει αυτό το συνταρακτικό νέο θα   σας ενημερώσω αμέσως τώρα! Μετά από ‘‘πολλές ώρες σκληρής δουλειάς’’   εγκαινιάζω σήμερα την γωνία των ταινιών γιατί αυτό εδώ είναι ένα blog -πλανήτης για τα όνειρα και όνειρα δεν είναι και οι ταινίες; Και για να εγκαινιάσω το νέο μας κεφάλαιο θα σας μιλήσω για μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, «Το πράσινο βιβλίο»!         Το πράσινο βιβλίο βγήκε το 2018 και βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Το έχει σκηνοθετήσει ο Πίτερ Φαρέλι, ενώ τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους τους παίζουν ο Βίγκο Μόρτενσεν και ο Μαχέρσαλα Άλι. Η ταινία διαδραματίζεται το 1962 και ακολουθεί το ταξίδι του τζαζ μουσικού Τον Σίρλει και του σοφέρ του Τόνι Βαλελόνγκα στην Νότια Αμερική. Ο Τον Σίρλει είναι ένας μαύρος και ιδιόρρυθμος πιανίστας, ενώ ο Τόνι Βαλελόνγκα ένας Ιταλός bodyguard , λίγο ρατσιστής.         Γεια αρχή πριν πιάσω αυτό που λάτρεψα περισσότερο στην ταινία θα πω ότι το so

      Γεια σε όλους και όλες. Τι κάνετε;   Ελπίζω να είστε καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες: «Την φωτογραφία»! Τι είναι όμως η φωτογραφία και τι σημαίνει να πατάς εκείνο το κλικ;         Πολύ μπορεί να νομίζουν πώς να πατάς το κλικ είναι κάτι εύκολο, δηλαδή απλά πατάς ένα κουμπί!   Και όμως δεν είναι έτσι. Βασικά όχι ίσως και να είναι έτσι. Εξαρτάται… Εξαρτάται από το ποιος είναι ο φωτογράφος. Εσύ ή η κάμερα σου; Αν είναι η κάμερα σου τότε ναι, είναι όντως κάτι απλό. Αν ο φωτογράφος είναι η κάμερα τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να διαλέξεις τι θα βγάλεις. Μετά η κάμερα αποφασίζει για τον φωτισμό, την ανάλυση, το πόσο θολωμένο θα είναι το φόντο κ.τ.λ.         Όμως αν αποφασίσεις ότι δεν γίνεται μια κάμερα να σε κάνει ό,τι θέλει   ε,ναι, τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Παύεις να είσαι αυτός που απλά:   «πατάει το κλικ» και γίνεσαι, εξερευνητής, κυνηγός, δημιουργός. Ανακαλύπτεις ότι ίσως τελικά η μαγ

                 Καλό μήνα! Λίγο καθυστερημένα βέβαια αλλά όπως και να έχει καλό μήνα! Πλέον έχει μπει ο Σεπτέμβριος, ένας μήνας που μου φέρνει ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί από την μία σηματοδοτεί τα νέα ξεκινήματα αλλά από την άλλη τελειώνει το καλοκαίρι και ανοίγουν τα σχολεία. Και σχετικά με αυτό έχω να σας ανακοινώσω ότι αποφάσισα να ανεβάζω άρθρο μία φορά την εβδομάδα, κάθε Παρασκευή, για να είμαι σίγουρη πως θα καταφέρνω να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις μου απέναντι σας αλλά και απέναντι στον εαυτό μου. Όμως, όπως και να έχει τα σχολεία δεν άνοιξαν ακόμα, πράγμα που σημαίνει πως μπορούμε να ξεκλέψουμε μερικές επιπλέον μέρες διακοπών και δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να τις εκμεταλλευτούμε από το να κάνουμε λίγο τουρισμό, ειδικά αφού πολλοί από εμάς εξαιτίας του κορονοϊού δεν κατάφεραν να πάνε κάπου. Και τώρα λοιπόν δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, βασικά δεν χρειάζεται να πάτε πουθενά, γιατί η πόλη στην οποία θα κάνετε τουρισμό θα είναι η πόλη σας!           Είτε ζείτε στην Αθήνα,

Γεια σε όλους   και σε όλες. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα σας έχω ένα παραμύθι μου γιατί: όταν σου έρχεται μια ιδέα δεν μπορείς παρά να την γράφεις και όταν την γράφεις δεν μπορείς παρά να την δείχνεις· είναι κάτι τελείως φυσικό. Και για να είμαι πιο σωστή και να πιάνω όλους τους καλλιτεχνικούς κλάδους θα έπρεπε να πω: όταν σου έρχεται μια ιδέα δεν μπορείς παρά να την υλοποιείς και όταν την υλοποιείς δεν μπορείς παρά να την δείχνεις. Τέλος πάντων ας μην γίνομαι κουραστική με λεπτομέρειες, απλά θα σας πω ότι μου ήρθε μια ιδέα, την έγραψα και τώρα θέλω να σας την δείξω. Καλή ανάγνωση!           Κάπου στο σύμπαν υπάρχει ένας πλανήτης του οποίου το έδαφος είναι τελείως επίπεδο και έχει χρώμα μαύρο. Αν όμως τον κοιτάξεις από μακριά θα νομίσεις πως είναι άσπρος και αυτό γιατί ο ουρανός του είναι διαρκώς σκεπασμένος από κατάλευκα πυκνά σύννεφα σαν μπαμπάκι. Και πάλι όμως αν κοιτάξεις κάτω από τα σύννεφα δεν θα δεις έναν μαύρο πλανήτη αλλ