Αν η ζωή ήταν παραμύθι… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν καλύτερα… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν πιο γλυκά… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα διορθωνόντουσαν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα άρχιζαν με ένα «μια φορά και έναν καιρό» και θα τέλειωναν με ένα: «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε οι κακοί πάντα θα έχαναν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα τα προβλήματα θα είχαν μια λύση… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλοι θα βρίσκαμε την ευτυχία…. Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε ο κόσμος θα ήταν δίκαιος…   …Όμως η ζωή δεν είναι παραμύθι…           Ή μήπως είναι; Μήπως τελικά όλα αυτά ‘‘τα παραμυθένια’’ συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή; Όχι αποκλείεται! Ο κόσμος των παραμυθιών είναι όμορφος, μαγικός… Ο δικός μας κόσμος είναι σκληρός, άκαρδος… Και όμως όλοι οι κόσμοι είναι ίδιοι, γιατί παντού υπάρχει σκοτάδι … Γιατί πάντα υπήρχε κάτι πριν την αρχή ενός παραμυθιού και πάντα υπάρχει κάτι μετά το τέλος του... Γιατί ποτέ δε

  Αυτή είναι μία ανάμνηση μου από όταν ήμουν πέντε: Ξυπνάω την νύχτα. Δεν με ξαναπαίρνει ο ύπνος. Δεν μπορώ να ξανακλείσω το μάτια μου. Απόκοσμες σκιές σχηματίζονται στον τοίχο. Έξω από το δωμάτιο μου αναβοσβήνουν χρωματιστά φώτα. Είναι οι γονείς μου που βλέπουν τηλεόραση, σκέφτομαι. Γυρνάω πλευρό και κλείνω τα μάτια μου. Οι σκιές ακόμα σχηματίζουν ολοένα και πιο απόκοσμες μορφές στους τοίχους του δωματίου μου ενώ τα φώτα συνεχίζουν να αναβοσβήνουν. Ανοίγω τα μάτια μου. Πρέπει να κατάφερα να με πάρει ο ύπνος για λίγο αλλά ξαναξύπνησα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατευθύνομαι περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου προς την πόρτα. Δεν φοβάμαι μήπως ενοχλήσω τους γονείς μου, ποτέ δεν τους ενοχλώ. Όχι, φοβάμαι μήπως ξυπνήσω τα τέρατα…   Τα τέρατα έχουν πολύ καλύτερη ακοή από τους γονείς μου και φοβάμαι μην με ακούσουν. Επιτέλους φτάνω στην πόρτα. Την ανοίγω προσεκτικά. Ένα όχι και τόσο σιγανό τρίξιμο ακούγεται και με κάνει να ανατριχιάσω. Η πόρτα μου ποτέ δεν έτριζε καθώς άνοιγε… Παί

              Κάποιοι νομίζουν ότι γεννήθηκα μαζί με τον ήλιο. Βασικά όχι κάποιοι. Όλοι! Εξάλλου ακούγεται και λογικό: «Το φως γεννήθηκε μαζί με τον ήλιο» Και όμως. Είμαι το φως και σας διαβεβαιώνω ότι δεν γεννήθηκα μαζί με τον ήλιο. Γεννήθηκα πολύ αργότερα. Δεν υπήρχα όταν γεννήθηκαν οι δεινόσαυροι, ούτε όταν γεννήθηκαν οι άνθρωποι. Μπορεί να σας ακούγεται παράξενο όμως αυτό είναι η αλήθεια!          Γεννήθηκα βασικά τον… Δεν θυμάμαι ποιον αιώνα, εξάλλου ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το χρονολογικό σύστημα των ανθρώπων, μου φαινόταν -και μου φαίνεται- λάθος! Αυτό που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι όταν γεννήθηκα υπήρχαν οι άνθρωποι, ζούσαν σε σπίτια σε μικρές ή σε μεγάλες πόλεις και υπήρχαν και οι πόλεμοι…         Μπορεί να μην το γνωρίζατε αλλά τα περισσότερα -αν όχι όλα- τα πράγματα γεννιούνται από ανάγκη. Τα παιδιά γεννιούνται από την ανάγκη των ανθρώπων για αναπαραγωγή, μία λύση γεννιέται από την ανάγκη ενός προβλήματος να απαντηθεί και ένα έργο τέχνης από την ανάγκη ενός

        Κλείστε για μισό λεπτό τα μάτια σας και αναλογιστείτε πόσες φορές έχετε συναντήσει στα βιβλία, στις ταινίες, ίσως ακόμα και στην μουσική, φαντάσματα; Όταν ήμασταν μικροί φοβόμασταν μην έρθουν την νύχτα και μας κάνουν κακό. Μεγαλώνοντας μάθαμε ότι υπάρχουν μόνο στις ιστορίες, ενώ παράλληλα ανακαλύψαμε ότι δεν είναι όλα τους κακά. Υπάρχουν φαντάσματα αστεία, φαντάσματα φοβισμένα, φαντάσματα ζηλιάρικα, φαντάσματα σοφά. Υπάρχουν περισσότερα είδη φαντασμάτων από ό,τι είδη ανθρώπων. Πώς γίνεται όμως αυτό;         Τα φαντάσματα δεν είναι απλά άνθρωποι που έχουν πεθάνει και για κάποιον λόγο είναι ακόμα σε αυτόν τον κόσμο με αυτή την μορφή; Εεεε, όχι ακριβώς…. Τα φαντάσματα είναι άυλα πλάσματα που όμως έχουν -ας πούμε- ζωή. Και δεν ξέρω για σας αλλά αυτό μου θυμίζει τις σκέψεις μας και τις ιδέες μας. Εξάλλου και οι ιδέες μας έχουν ζωή αλλά δεν μπορούμε να τις αγγίξουμε.   Άρα; Άρα τελικά μάλλον υπάρχουν φαντάσματα. Μάλλον υπάρχουν φαντάσματα που τα δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, γ

          Γεια σε όλες και όλους. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για μια ταινία που είδα πριν από λίγες μέρες και… Δεν θα μάθετε έτσι εύκολα την άποψη μου πρέπει να διαβάσετε παρακάτω…         Η ταινία λέγεται “ I still see you ” και κυκλοφόρησε το 2018. Σκηνοθέτης ο Scott Speer , σεναριογράφος ο Jason Fuchs και πρωταγωνιστές η Bella Thorn και ο Richard Harmon.          Η ταινία διαδραματίζεται στο μέλλον όπου μετά το ‘‘συμβάν’’   -στο οποίο σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι- εμφανίζονται τα απομεινάρια, δηλαδή σκιές ανθρώπων που έχουν πεθάνει αλλά ‘‘προβάλλονται’’ με σώμα στον δικό μας κόσμο, σαν ένα ολόγραμμα. Όταν η έφηβη Βερόνικα βρίσκει ένα καινούριο απομεινάρι που φέρεται διαφορετικά από τα υπόλοιπα αρχίζει να ανησυχεί για την ασφάλεια της οπότε προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό της απευθύνεται στον Κερκ έναν μυστηριώδη συμμαθητή της ο οποίος λέγεται πως έχει κόλλημα με τα απομεινάρια. Έτσι λοιπόν, προσπαθ

  Λοιπόν, λοιπόν, τι μου κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε γιατί… Βασικά πριν σας πω περί τίνος πρόκειται -αν και λογικά θα το έχετε καταλάβει και από τον τίτλο- ας σας κάνω μια μικρή εισαγωγή. Το καλοκαίρι που λέτε, διάβασα το «Αστυνομία» του Jo Nesbo . Ήταν το πρώτου βιβλίο του που διάβασα και το λάτρεψα. Από τότε έχω βάλει στόχο να διαβάσω όσο το δυνατόν περισσότερα βιβλία του. Έτσι, όταν εκδόθηκε «Το βασίλειο» ήμουν από τους πρώτους που έτρεξαν στα βιβλιοπωλεία να το αγοράσει. Και να ’μαστε σήμερα εδώ να σας παρουσιάζω την κριτική μου για: «Το βασίλειο» του Jo Nesbo !!!    Πάντα τον προστάτευε… Ο Ρόι προστάτευε πάντα τον μικρό του αδερφό Καρλ. Τον προστάτευε πριν τον θάνατο των γονιών τους τον προστάτευε και μετά… Μέχρι που οι δρόμοι τους χωρίστηκαν… Ο Καρλ έφυγε για να σπουδάσει στην Αμερική ενώ ο Ρόι έμεινε πίσω στο χωριό του, στο πατρικό του σπίτι, στο βουνό, στο βασίλειο… Και τότε γύρισε… Μετά από χρόνια ο Καρλ γυρνάει, με την νέα του χαρισμ

    Ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς γεννιόμαστε και εξίσου ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς πεθαίνουμε. Το ενδιάμεσο διάστημα λέγεται ζωή. Και κάποιος επίσης χωρίς να μας ρωτήσει μας έβαλε σε ένα βάζο. Ένα γυάλινο βάζο με λεπτό διάφανο γυαλί του οποίου το καπάκι είναι κλειστό. Μας έκλεισαν σε ένα βάζο διάφανο, ώστε να μπορούμε να δούμε τι υπάρχει έξω από το βάζο αλλά να μην μπορούμε να το φτάσουμε -ή να μας φτάσει. Το καπάκι είναι κλειστό για να μείνουμε εκεί μέσα ασφαλείς μέχρι να μας τελειώσει το οξυγόνο, γεγονός αναπόφευκτο. Και έτσι περνάνε οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια, η ζωή: απλά κοιτώντας από απόσταση, ασφαλείς περιμένοντας να μας τελειώσει τα οξυγόνο. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή αυτή είναι η ζωή… Ή μήπως όχι;         Δεν έχουμε στα αλήθεια επιλογές ή αυτό είναι μια ψευδαίσθηση που μας δημιουργεί το κεκλιμένο γυαλί του βάζου; Ψευδαίσθηση∙ είναι ψευδαίσθηση, όπως και όλα όσα βλέπουμε μέσα από το βάζο. Και πώς απελευθερωνόμαστε από τις ψευδαισθήσεις; Σπάσε το βάζο. Απλά σπ

  Ακούμε μουσική -ή τραγουδάμε- όταν κάνουμε ντουζ, όταν μαγειρεύουμε, όταν δουλεύουμε, όταν οδηγάμε, όταν είμαστε με την παρέα μας ή μόνοι μας, όταν είμαστε σε κάποιο καφέ, όταν συμμαζεύουμε, όταν ντυνόμαστε και ετοιμαζόμαστε... Ακούμε μουσική ακόμα και όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε ή όταν ξυπνάμε. Η μουσική είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε πάντα.         Αν το καλοσκεφτείτε η μουσική έπαιζε πάντα έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Στην αρχαιότητα η μουσική ήταν από τα πιο σημαντικά μαθήματα, ενώ με το πέρασμα των χρόνων η μουσική φαίνεται να εμφανίζεται σε όλες τις σημαντικές στιγμές: αριστοκρατικές δεξιώσεις, λαϊκά γλέντια, εμβατήρια πολέμων, θρησκεία. Ό,τι και αν σκεφτείς, όπου και αν πας πάντα θα βρίσκεις κρυμμένη κάπου την μουσική. Πώς γίνεται όμως η μουσική να μας ακολουθεί παντού; Είναι η αγάπη που τρέφουμε για αυτήν ή μήπως υπάρχει και κάτι παραπάνω; Ας αρχίσουμε από αυτό: «Γιατί την αγαπάμε;».         Η μουσική, δεν είναι απ

           Λοιπόν, λοιπόν καλώς ήρθατε στην νέα γωνιά των «Ιπτάμενα Όνειρα». Αν δεν έχετε ήδη ακούσει αυτό το συνταρακτικό νέο θα   σας ενημερώσω αμέσως τώρα! Μετά από ‘‘πολλές ώρες σκληρής δουλειάς’’   εγκαινιάζω σήμερα την γωνία των ταινιών γιατί αυτό εδώ είναι ένα blog -πλανήτης για τα όνειρα και όνειρα δεν είναι και οι ταινίες; Και για να εγκαινιάσω το νέο μας κεφάλαιο θα σας μιλήσω για μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, «Το πράσινο βιβλίο»!         Το πράσινο βιβλίο βγήκε το 2018 και βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Το έχει σκηνοθετήσει ο Πίτερ Φαρέλι, ενώ τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους τους παίζουν ο Βίγκο Μόρτενσεν και ο Μαχέρσαλα Άλι. Η ταινία διαδραματίζεται το 1962 και ακολουθεί το ταξίδι του τζαζ μουσικού Τον Σίρλει και του σοφέρ του Τόνι Βαλελόνγκα στην Νότια Αμερική. Ο Τον Σίρλει είναι ένας μαύρος και ιδιόρρυθμος πιανίστας, ενώ ο Τόνι Βαλελόνγκα ένας Ιταλός bodyguard , λίγο ρατσιστής.         Γεια αρχή πριν πιάσω αυτό που λάτρεψα περισσότερο στην ταινία θα πω ότι το so

      Γεια σε όλους και όλες. Τι κάνετε;   Ελπίζω να είστε καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες: «Την φωτογραφία»! Τι είναι όμως η φωτογραφία και τι σημαίνει να πατάς εκείνο το κλικ;         Πολύ μπορεί να νομίζουν πώς να πατάς το κλικ είναι κάτι εύκολο, δηλαδή απλά πατάς ένα κουμπί!   Και όμως δεν είναι έτσι. Βασικά όχι ίσως και να είναι έτσι. Εξαρτάται… Εξαρτάται από το ποιος είναι ο φωτογράφος. Εσύ ή η κάμερα σου; Αν είναι η κάμερα σου τότε ναι, είναι όντως κάτι απλό. Αν ο φωτογράφος είναι η κάμερα τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να διαλέξεις τι θα βγάλεις. Μετά η κάμερα αποφασίζει για τον φωτισμό, την ανάλυση, το πόσο θολωμένο θα είναι το φόντο κ.τ.λ.         Όμως αν αποφασίσεις ότι δεν γίνεται μια κάμερα να σε κάνει ό,τι θέλει   ε,ναι, τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Παύεις να είσαι αυτός που απλά:   «πατάει το κλικ» και γίνεσαι, εξερευνητής, κυνηγός, δημιουργός. Ανακαλύπτεις ότι ίσως τελικά η μαγ

                 Καλό μήνα! Λίγο καθυστερημένα βέβαια αλλά όπως και να έχει καλό μήνα! Πλέον έχει μπει ο Σεπτέμβριος, ένας μήνας που μου φέρνει ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί από την μία σηματοδοτεί τα νέα ξεκινήματα αλλά από την άλλη τελειώνει το καλοκαίρι και ανοίγουν τα σχολεία. Και σχετικά με αυτό έχω να σας ανακοινώσω ότι αποφάσισα να ανεβάζω άρθρο μία φορά την εβδομάδα, κάθε Παρασκευή, για να είμαι σίγουρη πως θα καταφέρνω να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις μου απέναντι σας αλλά και απέναντι στον εαυτό μου. Όμως, όπως και να έχει τα σχολεία δεν άνοιξαν ακόμα, πράγμα που σημαίνει πως μπορούμε να ξεκλέψουμε μερικές επιπλέον μέρες διακοπών και δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να τις εκμεταλλευτούμε από το να κάνουμε λίγο τουρισμό, ειδικά αφού πολλοί από εμάς εξαιτίας του κορονοϊού δεν κατάφεραν να πάνε κάπου. Και τώρα λοιπόν δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, βασικά δεν χρειάζεται να πάτε πουθενά, γιατί η πόλη στην οποία θα κάνετε τουρισμό θα είναι η πόλη σας!           Είτε ζείτε στην Αθήνα,

Γεια σε όλους   και σε όλες. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα σας έχω ένα παραμύθι μου γιατί: όταν σου έρχεται μια ιδέα δεν μπορείς παρά να την γράφεις και όταν την γράφεις δεν μπορείς παρά να την δείχνεις· είναι κάτι τελείως φυσικό. Και για να είμαι πιο σωστή και να πιάνω όλους τους καλλιτεχνικούς κλάδους θα έπρεπε να πω: όταν σου έρχεται μια ιδέα δεν μπορείς παρά να την υλοποιείς και όταν την υλοποιείς δεν μπορείς παρά να την δείχνεις. Τέλος πάντων ας μην γίνομαι κουραστική με λεπτομέρειες, απλά θα σας πω ότι μου ήρθε μια ιδέα, την έγραψα και τώρα θέλω να σας την δείξω. Καλή ανάγνωση!           Κάπου στο σύμπαν υπάρχει ένας πλανήτης του οποίου το έδαφος είναι τελείως επίπεδο και έχει χρώμα μαύρο. Αν όμως τον κοιτάξεις από μακριά θα νομίσεις πως είναι άσπρος και αυτό γιατί ο ουρανός του είναι διαρκώς σκεπασμένος από κατάλευκα πυκνά σύννεφα σαν μπαμπάκι. Και πάλι όμως αν κοιτάξεις κάτω από τα σύννεφα δεν θα δεις έναν μαύρο πλανήτη αλλ