Φωτεινές Στιγμές

 

Κάπου, σε μια από τις χιλιάδες αποθήκες του μυαλού μας, υπάρχει ένα βάζο. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές που λάμπουν. Ένα βάζο γεμάτο χριστουγεννιάτικες στιγμές… Η λάμψη που εκπέμπει αυτό το βάζο ταξιδεύει ως την ψυχή μας και την ζεσταίνει. Ταξιδεύει ως τα μάτια μας και τα φωτίζει! Και πάνω από όλα μας γεμίζει χαρά, ελπίδα, μια γλυκιά νοσταλγία για τα Χριστούγεννα που πέρασαν και μαζί μια τρελή ανυπομονησία για αυτά που έρχονται. Εγώ έχοντας ζήσει ελάχιστα χρόνια, έχω ζήσει και ελάχιστα Χριστούγεννα˙ μόλις 12! Οπότε το βάζο μου έχει ελάχιστες αναμνήσεις, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι λάμψεις τους δεν είναι αρκετά δυνατές για να με ζεστάνουν, για να με γεμίσουν γλυκιά νοσταλγία και τρελή ανυπομονησία. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμένα δεν μου φαίνονται πάρα πολλά… Έχω χιλιάδες αναμνήσεις από αυτά τα λίγα Χριστούγεννα. Εξάλλου οι παιδικές αναμνήσεις δεν είναι αυτές που λάμπουν περισσότερο; 


...Το αγαπημένο μου πράγμα στα Χριστούγεννα ήταν (και λίγο, πολύ ακόμα είναι) το να στολίζουμε το δέντρο. Το στόλισμα του δέντρου έχει μία ιδιαίτερη τελετουργία. Πρώτα, πρώτα βάζουμε χριστουγεννιάτικες μουσικές˙ συνήθως τζαζ. Έπειτα ανοίγουμε τα κλαδιά του δέντρου και τα γεμίζουμε στολίδια χορεύοντας ταυτόχρονα στον ρυθμό της μουσικής. Μερικές φορές φτιάχνουμε και κουλουράκια! Είναι πολύ όμορφα! Τέλος βγάζουμε φωτογραφίες!!! Εγώ βέβαια σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που δεν κάθεται εύκολα μπροστά στον φακό -αν και λατρεύω να στήνω τους άλλους να τους βγάζω φωτογραφία- λίγο πολύ γκρινιάζω αλλά μόλις τις δω ξεχνάω την γκρίνια μου˙ εξανεμίζεται με μιας! 

...Ίσως αυτό που θυμάμαι εντονότερα από τα παλιά μισό ξεχασμένα μου Χριστούγεννα -που ακόμα όμως λάμπουν πιο δυνατά από όλα τα άλλα- είναι οι παραστάσεις που οργάνωνα με την αδερφή μου. Όταν άρχισε αυτό το σαν ‘’έθιμο’’ πρέπει να ήμουν δευτέρα δημοτικού. Αρχικά φτιάχναμε μια μικρή ιστορία -κατά προτίμηση με κάποιο δίδαγμα σχετικό με τα Χριστούγεννα. Έπειτα φτιάχναμε κουστούμια από χαρτόνια και σελοτέιπ˙ κάναμε πρόβες… Και όταν ήταν η ώρα να αλλάξει ο χρόνος παίζαμε το μικρό μας σκετσάκι σε όλους όσους βρισκόταν στο σπίτι! Σε όλους άρεσε! Όλοι μας χειροκροτούσαν -ίσως και επειδή ήμασταν μικρά και ‘‘αξιολάτρευτα’’- και εμείς χαιρόμασταν! 

...Ακόμη -κάτι πιο πρόσφατο τώρα- λατρεύω να παίζουμε χαρτιά την βραδιά της πρωτοχρονιάς. Όντας ένα πλάσμα που ενθουσιάζεται πανεύκολα με το οτιδήποτε ενθουσιάζομαι και με αυτό! Δεν είναι μόνο το παιχνίδι -που έχει πολύ πλάκα- είναι κυρίως το κλίμα που επικρατεί στο τραπέζι. Ένα πειραχτικό κλίμα επικρατεί ανάμεσα μας, όλοι έτοιμοι να παίξουμε ένα παιχνίδι, όλοι έτοιμοι να κατεβούμε μερικά σκαλιά -για άλλους λίγα, για άλλους πολλά- και να γίνουμε πάλι εφτά χρονών˙τότε που μαλώναμε αν το ζάρι έπρεπε να πέσει μέσα η έξω από το ταμπλό για να μετράει η ζαριά. Τότε που κάθε μικροκαυγάς έκρυβε μέσα του αγάπη…


Φέτος όλα αυτά θα είναι διαφορετικά. Όλοι μας θα περάσουμε τις γιορτές με πολύ λιγότερα άτομα από ό,τι είχαμε συνηθίσει, κάποιοι ίσως να τις περάσουν και μόνοι τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φέτος δεν θα προσθέσουμε στο βάζο μας μια ακόμα φωτεινή ανάμνηση! Μάλιστα μπορεί αυτή να είναι η πιο φωτεινή από όλες γιατί θα είναι η ανάμνηση που θα αποδεικνύει πως ακόμη και αν εμείς δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε η αγάπη μπορεί! Η αγάπη μπορεί να ταξιδέψει χωρίς αποσκευές, χωρίς να χρειάζεται αεροπλάνα, χωρίς να φοβάται μήπως κολλήσει κορονοϊό! Η αγάπη μπορεί να ταξιδέψει μέσω του διαδικτύου, μέσω των δώρων, μέσω των χαμόγελων, μέσω της μουσικής, μέσω των ιστοριών. Η αγάπη μπορεί να ταξιδέψει με όχημα τις σκέψεις και τα όνειρα μας, τις αναμνήσεις μας. Για αυτό χαμογελάστε και νιώστε την αγάπη των δικών σας να σας ζεσταίνει την καρδιά, και να είστε σίγουροι ότι και αυτοί θα νιώσουν την δικιά σας!!!


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο challenge των Χριστουγεννιάτικων αναμνήσεων που μας προσκάλεσε η Άλκηστη από το little hope flags! Ήταν πραγματικά μια υπέροχη ιδέα που μου έδωσε την ευκαιρία ανατρέξω στις αναμνήσεις μου και να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τα Χριστούγεννα σημαντικά… Γιατί μπορεί να το έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές αλλά αν δεν ψάξουμε μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό δεν θα το καταλάβουμε ποτέ!


Το post της Άλκηστης: Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις.  


Αν σας άρεσε αυτό το post μπορείτε να διαβάσετε επίσης: 



Κουβάρια προβλημάτων



Σχόλια

  1. Πολύ όμορφη η ανάρτηση σου E-fivi! Συνέχισε να γράφεις, μας ταξιδεύεις!
    Άλκηστη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. E - fivi μου πραγματικά δεν ξέρω τι να πω . Ότι σε θαυμάζω, ότι μου προκαλεί απέραντη χαρά η ανάγνωση των post σου, ότι με κάνεις να χαμογελώ ..το post σου εξαιρετικό , μοναδικό με ένα τρομερό μήνυμα ! Χίλια μπράβο 💖

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα είναι σειρά μου να παραδεχτώ ότι δεν ξέρω τι να πω. Είμαι τόσο χαρούμενη με τα λόγια σου, που με στηρίζεις και σου αρέσουν τα post μου! Ευχαριστώ πολύ Μαριανσούλα μου❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️🥰🥰🥰

      Διαγραφή
  3. Πολύ ωραίο κείμενο. Με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια. Βλέπεις κι εγώ σαν παιδί λάτρευα να στολίζω το δέντρο με τα αδέρφια μου.
    Καλά Χριστούγεννα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε και που σου έφερε όμορφες αναμνήσεις. Καλές γιορτές!🎄🎄🎄

      Διαγραφή
  4. Επιτέλους ήρθε η ώρα να διαβάσω τις όμορφες αναρτήσεις σου, αγαπημένη μου μαθήτρια! Κι όσο τις διαβάζω τόσο πιο περήφανος νιώθω που υπήρξες μαθήτριά μου. Το τάλαντο της συγγραφής άλλωστε ήταν κάτι που σε συνόδευε πάντα. Στα οχτώ σου, θυμάμαι, είχαμε ανεβάσει θεατρικό με δικό σου κείμενο και θέμα την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Είχες πάρει και βραβείο σε διαγωνισμό της 'Ονειρούπολης" για χριστουγεννιάτικο διήγημά σου που μου είχες φέρει να διαβάσω και είχα και τότε ενθουσιαστεί και προβλέψει ότι θα γίνεις μια πολύ καλή συγγραφέας. Συνεχίζω να το πιστεύω ακράδαντα! Θα είμαι φανατικός σου αναγνώστης! Συνέχισε να αφήνεις τη φαντασία σου ελεύθερη, αδάμαστη, ταξιδιώτισσα στο όνειρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Σας ευχαριστώ πολύ, τα λόγια σας με κάνουν πάρα πολύ χαρούμενη!" Θα μπορούσα να πω. Όμως αυτή η απάντηση αν και σωστή είναι υπερβολικά πεζή και δεν ανταποκρίνεται σε αυτά που θέλω πραγματικά να πω. Δυστυχώς όσο και αν προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας για το αντίθετο, η ελληνική γλώσσα είναι πολύ φτωχή μπροστά στο φάσμα των συναισθημάτων που προσπαθούμε να εκφράσουμε με την βοήθεια της. Οπότε αναγκάζομαι να καταλήξω πάλι στην αρχή: "Σας ευχαριστώ πολύ για την στήριξη σας και χαίρομαι που είστε περήφανος για εμένα. Είμαι και εγώ πολύ χαρούμενη -και τυχερή- που υπήρξα μαθήτρια σας!"

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ιστορία των εξηγήσεων...

Όταν έφυγαν τα αγάλματα

Η τέχνη των ονείρων