Μερικές φορές περνάς μια ολόκληρη βδομάδα χωρίς να έχεις τίποτα να διαβάσεις ενώ το τέλειο βιβλίο βρίσκεται κάτω από την μύτη σου!   Στην περίπτωση μου πέρασα μια βδομάδα διαβάζοντας κάτι παλιά κόμικς ενώ στην βιβλιοθήκη της μαμάς μου υπήρχε το: «Μικρές φωτιές παντού» της Σέλεστ Ινγκ. Πάλι καλά δηλαδή που μια μέρα έπεσε το βλέμμα μου τυχαία πάνω του και σκέφτηκα να το ανοίξω…           Στο Σέικερ Χάιτς ζει η Έλενα Ρίτσαρτσον με τα τέσσερα παιδιά της και τον σύζυγο της. Η Έλενα πιστεύει ότι ο δρόμος για την ευτυχία είναι γραμμένος με κανόνες που πρέπει να ακολουθείς κατά γράμμα· και αυτό κάνει... Την ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή της όμως έρχεται να αναστατώσει η Μία Γουόρεν, μια αινιγματική καλλιτέχνιδα   με την κόρη της Πέρλ που νοικιάζουν ένα σπίτι των Ρίτσαρτσον. Σύντομα οι δυο τους κερδίζουν έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Ρίτσαρτσον, όμως οι πράξεις της Μία και το καλά κρυμμένο παρελθόν της προκαλούν μια ‘’φωτιά’’ που είναι δύσκολο να σβήσει…           Τώρα νομ

Ελευθερία. Όλοι μας κυνηγάμε αυτό που αποκαλούμε ελευθερία. Γίνονται πόλεμοι και επαναστάσεις για την ελευθερία. Για την ελευθερία γίνονται διαδηλώσεις και καταλήψεις. Για την ελευθερία συνθέτονται τραγούδια, γράφονται βιβλία, σμιλεύονται αγάλματα και ζωγραφίζονται πίνακες. Αυτήν την ελευθερία λοιπόν την έχουμε η απλά είναι μια ουτοπική φαντασίωση;           Θα αρχίσω μιλώντας σας για τους κανόνες που μας περικλείουν και μας τυλίγουν, μερικές φορές, σχεδόν ασφυχτικά… Από όταν ήμασταν παιδιά περιτριγυριζόμασταν από κανόνες: «Μην τρως από το πάτωμα» «Πρέπει να κάνεις όλα τα μαθήματα σου» «Δεν πρέπει να μιλάμε στο τραπέζι» «Δεν πρέπει να πηγαίνεις σε σπίτια αγνώστων» «Δεν πρέπει να χαϊδεύεις αδέσποτα» «Δεν πρέπει να μιλάς όταν μιλάνε οι μεγάλοι» «Πρέπει να είσαι πάντα ευγενικός» «Δεν πρέπει να διορθώνεις τους άλλους» «Δεν πρέπει να βλέπεις τηλεόραση»… Κάποια από αυτά τα πρέπει και τα δεν πρέπει ήταν λογικά, ενώ άλλα όχι, πάντως το σίγουρο είναι πως ελάχιστοι ενήλικες έμπαιναν στον κόπο

Πριν αρχίσουμε θέλω να απολογηθώ. Έχω πάνω από μήνα να ανεβάσω κάτι και αυτό είναι τραγικό. Μάλιστα είναι ακόμα πιο τραγικό αν σκεφτείτε ότι είχα έτοιμα posts. Ζητώ λοιπόν ταπεινά συγγνώμη και υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής από εδώ και στο εξής. Για να εγκαινιάσω αυτή μου την προσπάθεια αποφάσισα να ανεβάζω posts κάθε Δευτέρα και Παρασκευή. Σήμερα λοιπόν ημέρα Παρασκευή έχω γράψει ένα κείμενο εμπνευσμένο από τα θέματα των πανελληνίων στην έκθεση. Προσωπικά λάτρεψα τα θέματα και εύχομαι όλοι όσοι δώσατε να τα πήγατε τέλεια και να περάσετε εκεί που θέλετε. Καλή ανάγνωση!           Το διάβασμα το αγαπώ. Ανέκαθεν το αγαπούσα. Πριν ακόμα μάθω να διαβάζω το αγαπούσα. Ίσως το να περνάω τις ώρες μου με ένα βιβλίο στο χέρι ήταν γραπτό, μοιραίο. Τι να περιμένεις άλλωστε από ένα κορίτσι που ο μόνος τρόπος να φάει το φαγητό του όταν ήταν μωρό ήταν με ένα παραμύθι; Τώρα πια δεν είμαι μωρό, είμαι έφηβη…Έχω μεγαλώσει· μπορώ να μιλάω να περπατάω, να τρώω μόνη μου και να παίρνω