Η σκάλα της ζωής

Πριν αρχίσουμε θέλω να απολογηθώ. Έχω πάνω από μήνα να ανεβάσω κάτι και αυτό είναι τραγικό. Μάλιστα είναι ακόμα πιο τραγικό αν σκεφτείτε ότι είχα έτοιμα posts. Ζητώ λοιπόν ταπεινά συγγνώμη και υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής από εδώ και στο εξής. Για να εγκαινιάσω αυτή μου την προσπάθεια αποφάσισα να ανεβάζω posts κάθε Δευτέρα και Παρασκευή. Σήμερα λοιπόν ημέρα Παρασκευή έχω γράψει ένα κείμενο εμπνευσμένο από τα θέματα των πανελληνίων στην έκθεση. Προσωπικά λάτρεψα τα θέματα και εύχομαι όλοι όσοι δώσατε να τα πήγατε τέλεια και να περάσετε εκεί που θέλετε. Καλή ανάγνωση!

         

Το διάβασμα το αγαπώ. Ανέκαθεν το αγαπούσα. Πριν ακόμα μάθω να διαβάζω το αγαπούσα. Ίσως το να περνάω τις ώρες μου με ένα βιβλίο στο χέρι ήταν γραπτό, μοιραίο. Τι να περιμένεις άλλωστε από ένα κορίτσι που ο μόνος τρόπος να φάει το φαγητό του όταν ήταν μωρό ήταν με ένα παραμύθι;

Τώρα πια δεν είμαι μωρό, είμαι έφηβη…Έχω μεγαλώσει· μπορώ να μιλάω να περπατάω, να τρώω μόνη μου και να παίρνω μόνη μου σημαντικές αποφάσεις για την ζωή μου. Πώς έφτασα όμως ως εδώ; Πως έφτασα στο σήμερα, στο τώρα; Όλους μας κάτι μας βοηθάει να βρούμε τα κομμάτια μας, να φτιάξουμε το παζλ του εαυτού μας, να βγούμε από το σώμα μας και να κοιτάξουμε την εικόνα που δημιουργήσαμε. Εμένα με βοήθησαν τα βιβλία, οι συγγραφείς που τα έγραψαν και τα όνειρα που υπάρχουν μέσα στις σελίδες τους. Αυτά με πήραν από το χέρι και μου έδειξαν πως να ανεβαίνω την σκάλα της ζωής…

Και καθώς ανέβαινα με βοηθούσαν να βρω και ένα άλλο κομματάκι του εαυτού μου που κάποτε το περιφρόνησα μα όταν το ξανά αντίκρισα το αγάπησα… Τα βιβλία μου έδειξαν την μουσική, την ζωγραφική, την φωτογραφία το θέατρο, τον κινηματογράφο. Τα βιβλία ανάμεσα σε πολλά άλλα μου έδειξαν τις τέχνες. Όλες τις τέχνες. Πώς; Καθώς διαβάζω παντρεύω τις λέξεις με μουσική, φτιάχνω εικόνες για αυτές και σε κάθε παράγραφο σκέφτομαι που και πως στέκονταν οι ήρωες, σαν σκηνοθέτης. Ακόμα τους ντύνω με όμορφα ρούχα, διακοσμώ τους χώρους και γεύομαι τα φαγητά που περιγράφονται… Και είμαι τόσο χαρούμενη, τόσο ευτυχισμένη. Είμαι τόσο χαρούμενη που εμπιστεύτηκα τα βιβλία να με πάρουν από το χέρι και να με βοηθήσουν να ανέβω.

Όμως γιατί; Γιατί τα εμπιστεύτηκα; Γιατί αφέθηκα να με οδηγήσουν; Μάλλον είχε κάτι η αύρα τους, κάτι που με έκανε να νιώθω ελεύθερη, να νιώθω πως πετάω, πως πετάω ψηλά, πολύ ψηλά. Μάλλον έφταιγε που όταν άρχισα να διαβάζω ένα βρήκα τον τρόπο να ξεφεύγω, να κλείνω πίσω μου μια πόρτα και να βρίσκομαι μίλια μακριά από όλους και όλα. Μέσα στα βιβλία μπορώ να είμαι εγώ· απλά εγώ. Και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά ότι ενώ παλιά τα βιβλία τα χρειαζόμουν για να φάω, τώρα τα χρειάζομαι για να ζω!!!