Πρόσφατα δανείστηκα το βιβλίο: «Οι άρχοντες των σκουπιδιών» του Βασίλη Παπαθεοδώρου . Είναι ένα δυστοπικό βιβλίο που υποστηρίζει ότι στο μέλλον οι άνθρωποι θα έχουν εξαντλήσει όλους τους φυσικούς οικονομικούς πόρους που υπάρχουν με αποτέλεσμα να στραφούν στα σκουπίδια. Η ανεργία, η εγκληματικότητα, η πείνα και η μείωση του καταναλωτισμού που συνεπάγεται με την μείωση των σκουπιδιών προκαλούν ένα παγκόσμιο πραξικόπημα, όλες οι κυβερνήσει του κόσμου καταρρέουν και το ρολόι της ιστορίας αρχίζει να τρέχει προς τα πίσω. Εμείς παρακολουθούμε την ιστορία τριών επιστημών, ενός πρώην υπουργού με την οικογένεια του, τριών μισθοφόρων και ενός μικρού κοριτσιού που οι ιστορίες τους σιγά σιγά ενώνονται με δεξιοτεχνία σε μια ιστορία για την ανθρωπιά και τα νέα ξεκινήματα. Το μυθιστόρημα αυτό με άφησε αρκετά ικανοποιημένη και σας βεβαιώνω ότι αφού το διαβάσετε θα σας μείνουν μόνο τα θετικά του στοιχεία. Ο συγγραφέας έχει ξεκάθαρα πολλά πράγματα να πει και το λέει με έναν υπέροχο τρόπο. Έχει κά

      Κάθε βιβλιοφάγος που σέβεται τον εαυτό του δανείζεται βιβλία από τουλάχιστον μία δανειστική βιβλιοθήκη. Και σας ρωτώ: «υπάρχει καλύτερο πράγμα από μια δανειστική βιβλιοθήκη;». Πολύ θα διαφωνήσουν μαζί μου γιατί δεν είναι και λίγοι αυτοί που προτιμούν να έχουν ένα βιβλίο δικό τους· ολόδικο τους Ένα βιβλίο στο οποίο μπορούν να σημειώνουν πάνω του. Ένα βιβλίο που είναι γεμάτο από αναμνήσεις και όνειρα. Ένα βιβλίο που ομορφαίνει την βιβλιοθήκη τους… Και για να είμαι ειλικρινής έχουν δίκιο, όμως μια δανειστική βιβλιοθήκη έχει πάρα πολλά θετικά στοιχεία.           Ας αρχίσουμε από αυτό: ένα βιβλίο που είναι μόνο δικό σου κουβαλά μόνο δικές σου αναμνήσεις, ενώ ένα βιβλίο που έχεις δανειστεί κουβαλά τις αναμνήσεις πολλών ανθρώπων. Φαντάσου μόνο πόσα συναισθήματα μπορεί να κρύβει ένα βιβλίο από μια δανειστική βιβλιοθήκη, πόσοι το αγάπησαν πριν από εσένα. Δεν είναι μαγικό; Επίσης σε μια δανειστική βιβλιοθήκη μπορείς άνετα να βρεις κρυμμένα διαμάντια. Μπορείς να βρεις βιβλία που έχουν

Σήμερα τέλειωσα το: «Δέντρο των ψεμάτων» της Frances Hardinge . Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Φέιθ ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που αγαπάει την επιστήμη και που πάει με την οικογένεια της να ζήσει στο Βέιν για λόγους που δεν γνωρίζει η ίδια. Η Φέιθ θαυμάζει πολύ τον πατέρα της και όταν αυτός πεθαίνει υπό μυστηριώδεις συνθήκες αυτή είναι αποφασισμένη να μάθει την αλήθεια και να προστατέψει μια πολύτιμη του έρευνα σχετικά με το δέντρο των ψεμάτων. Το δέντρο των ψεμάτων είναι ένα δέντρο που τρέφεται με ψέματα και βγάζει καρπούς που αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά, δηλαδή ό,τι χρειάζεται η Φέιθ. Τουλάχιστον έτσι νομίζει… Το βιβλίο αυτό ήταν πολύ καλό και μου άρεσε αρκετά. Η συγγραφέας συνδέει με δεξιοτεχνία τα διάφορα θέματα της ιστορίας της όπως είναι ο φεμινισμός, η γνώση και το ψέμα και τα ενώνει με το μυστήριο που περιβάλει το μυθιστόρημα. Οι χαρακτήρες είναι όλοι τους ιδιαίτερα αληθοφανείς και οι αναμεταξύ τους σχέσεις δίνουν μια ενδιαφέρουσα νότα στην ιστορία. Παρόλ’ αυ

  Αν ρωτήσετε κάποιον πώς θα με περιέγραφε το πιθανότερο είναι να πει: «Ένα κορίτσι, χωρίς τίποτα ιδιαίτερο στην εμφάνιση του, μονίμως χαμένο σε ένα όνειρο, με ένα βιβλίο στο χέρι». Όμως αυτό το βιβλίο ποτέ δεν είναι το ίδιο. Συνέχεια αλλάζει. Αλλάζει και το πώς το κρατώ. Όσο πιο πολύ μου αρέσει τόσο πιο στοργικά κρατώ το βιβλίο και το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ. Για να είμαι πιο ακριβής μου άρεσαν πάρα πολύ: «ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ» της Ζωρζ Σαρή.           Η ιστορία αρχίζει μαζί με την Χούντα, δηλαδή μια μέρα πριν τα γενέθλια της Άννας. Η   Άννα, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, είναι ένα οκτάχρονο κοριτσάκι που εξαιτίας της δικτατορίας δεν γιόρτασε τα γενέθλια της. Η Άννα είναι ένα μικρό κορίτσι που ζει στην δικτατορία. Η Άννα είναι ένα κορίτσι που το παρακολουθούμε να μεγαλώνει, να ωριμάζει και να γίνεται μια αποφασιστική έφηβη. Μέσα από τα μάτια της (αν και η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη) βλέπουμε να ξετυλίγονται οι ιστορίες πολλών ανθρώπων, κάποιοι από τους οποίους αντιστάθ

   Πλέον με την καραντίνα βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων, για να κάνουν μια βόλτα. Πλέον όταν βγαίνουμε δεν κοιτάμε τις βιτρίνες των μαγαζιών αλλά παρατηρούμε τον κόσμο γύρω μας. Καμιά φορά αν έχουμε βγει με κάποιο κοντινό μας πρόσωπο μιλάμε μαζί του και γελάμε η απλά αφήνουμε την σιωπή να μιλήσει για εμάς.           Αυτές οι βόλτες είναι ένα ευχάριστο διάλλειμα από την καθημερινότητα. Είναι ένα ευχάριστο διάλλειμα από τις βόλτες στα μαγαζιά ή από το μέσα του σπιτιού μας. Αυτές οι βόλτες μας επιτρέπουν να αφήνουμε τις σκέψεις μας να μας παρασύρουν έστω και για μια στιγμή. Αφήνουν τις σκέψεις μας να βγουν για λίγο από το κεφάλι μας και να ανοίξουν δειλά, δειλά τα φτερά τους, να πετάξουν· να τις δούμε και εμείς.           Αυτές οι βόλτες είναι κάτι το μαγικό, κάτι το πολύτιμο για όλους τους καλλιτέχνες, σαν ένα πανάκριβο κόσμημα. Είναι πολύτιμες γιατί από κάτι τέτοιες ‘’ήσυχες’’ βόλτες ένας καλλιτέχνης μπορεί να αντλήσει έμπνευση. Μπορ

Κανένας δεν μπορεί να πει ότι η καραντίνα είναι μια ευχάριστη κατάσταση. Όμως κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι μέσα σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση υπάρχουν και θετικά στοιχεία. Για παράδειγμα άπλετος χρόνος για να διαβάζουμε βιβλία. Έτσι και εγώ αποφάσισα να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία και διάβασα το: «Και δεν έμεινε κανένας» της  Αγκάθα Κρίστι.           Το θέμα του βιβλίου: Δέκα άνθρωποι. Και οι δέκα έχουν ένα ένοχο μυστικό. Και οι δέκα προσκαλούνται σε ένα μυστηριώδες νησί του οποίου ο ιδιοκτήτης καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου. Όταν όλοι φτάνουν ένας ένας αρχίζουν να πέφτουν νεκροί και συνειδητοποιούν ότι έχουν παγιδευτεί στο νησί με έναν δολοφόνο ανάμεσα τους…             Η άποψη μου: Ήταν ένα βιβλίο που ανταπεξήλθε πλήρως στις προσδοκίες μου. Το μυστήριο ήταν πολύ λιτό και η λύση πολύ απλή και λογική. Αυτά τα δύο γνωρίσματα του βιβλίου κάνουν τον αναγνώστη να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο καθώς δεν μπόρεσε να βρει τη λύση (τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα).

   Μόλις το τελείωσα. Ένα μικρό βιβλιαράκι, 130 σελίδες, που μου είχε πάρει κάποτε η αδερφή μου για την γιορτή μου. Η αλήθεια: έμεινε αδιάβαστο στο ράφι για πολύ καιρό μέχρι χτες το βράδυ. Δεν ξέρω γιατί καθυστέρησα τόσο πολύ να το πάρω στα χέρια μου. Ίσως επειδή είχα άλλα βιβλία να διαβάσω. Ίσως επειδή σπάνια όταν αναβάλω κάτι το κάνω στο άμεσο μέλλον. Όμως είμαι χαρούμενη που τελικά το διάβασα. Το βιβλίο αυτό είναι το: « Με λένε… Σύννεφο ή Οι άγραφες σελίδες μιας Νεφέλης» της Αγγελικής Δαρλάση .           Η ιστορία έχει ως πρωταγωνίστρια την έφηβη Νεφέλη η οποία είναι απογοητευμένη και θυμωμένη με την ζωή της. Ζει σε μια προβληματική οικογένεια που ο πατέρας της την δέρνει ενώ η μητέρα της δεν δείχνει καθόλου στοργή για τα παιδιά της.           Στην αρχή (το ομολογώ) τα συνεχή νεύρα της Νεφέλης με ενοχλούσαν και με έκαναν να μην μπορώ να την πλησιάσω και να την νιώσω. Καθώς όμως γυρνούσα τις σελίδες άρχισα να καταλαβαίνω από που πήγαζε όλος αυτός ο θυμός ενώ λίγο πριν το βι

          Αν ποτέ μου ζητήσετε ένα βιβλίο που όσο πάει γίνεται ολοένα και καλύτερο θα σας πω το: «Αν είσαι έτοιμος πάτα Enter » του Έρνεστ Κλάιν . Η ιστορία διαδραματίζεται στο 2044 όπου έχει ξεσπάσει η δεύτερη παγκόσμια ύφεση και οι άνθρωποι περνάνε το χρόνο τους συνδεδεμένοι σε μια πλατφόρμα εικονικής πραγματικότητας το OASIS . Το OASIS είναι ένας ολόκληρος κόσμος όπου έχεις ένα άβαταρ και μπορείς να είσαι αυτό που θέλεις να είσαι. Όταν ο δημιουργός του πεθαίνει ανακηρύσσεται ένας διαγωνισμός στον οποίο πρέπει να βρεις ένα εικονικό ‘’πασχαλινό αυγό’’ και αν το βρεις θα κληρονομήσεις όλη την περιουσία του. Ο Ουέιντ Ουότς περνάει όλο του τον χρόνο συνδεδεμένος στο OASIS και όταν ανακηρύσσεται ο διαγωνισμός αποφασίζει να λάβει μέρος, όμως αυτό δεν είναι ένα απλό παιχνίδι…           Το βιβλίο είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον και θα κάνει τον αναγνώστη να μ ην μπορεί να το αποχωριστεί. Επίσης οι χαρακτήρες ήταν πολύ καλοδουλεμένοι και ένα πέπλο μυστηρίου σκέπαζε τους δευτερεύοντες χαρ

   Άνοιξη. Έξω τα λουλούδια ανθίζουν. Αγαπώ τα λουλούδια. Το να δεις μια ολόκληρη έκταση γεμάτη με λουλούδια είναι πραγματική τύχη. Τα λουλούδια είναι τα κοσμήματα της φύσης. Υπάρχουν τόσα πολλά και όλα μοιάζουν   λίγο ή πολύ μεταξύ τους μα κανένα δεν είναι ολόιδιο με το άλλο· ακριβώς σαν τους ανθρώπους· ή τα όνειρα… Τα λουλούδια είναι πηγή ζωής. Χωρίς αυτά ο πλανήτης μας θα ήταν νεκρός.           Έχουν τόσα πράγματα που θα μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή σου. Όπως ότι ξέρουν τις καλύτερες ιστορίες. Μπορεί να μην ταξιδεύουν όμως τις καλοκαιρινές βραδιές το αγέρι τους ψιθυρίζει ιστορίες. Την άνοιξη οι μέλισσες ξαπλώνουν πάνω στα πέταλα τους και ονειρεύονται. Κάθε μέρα ποτίζονται με νερό από τα ποτάμια και την βροχή και το νερό περιέχει μέσα του δάκρυα και γελάκια, χάδια και φιλιά. Καμιά φορά μάλιστα τα παίρνουν οι ερωτευμένοι και νιώθουνε και αυτά την αγάπη να πλανιέται στην ατμόσφαιρα.           Τα λουλούδια συμβολίζουν δικαίως την ζωή. Η ζωή ανθίζει όπως και τα λουλούδια. Η

       Σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία το: «Όταν έφυγαν τα αγάλματα» της Αγγελικής Δαρλάση. Αρχίζοντας νιώθω την ανάγκη να αναφέρω ότι αυτό το βιβλίο μου το είχαν κάνει δώρο πολύ καιρό πριν αποφασίσω επιτέλους να το διαβάσω. Αυτό συνέβη γιατί εκείνη την περίοδο περνούσα μια φάση που δεν διάβαζα συγκινητικά βιβλία όσο καλά και να ήτανε. Αυτή η περίοδος κράτησε πολύ μέχρι που θυμήθηκα ένα ξεχασμένο βιβλίο στην βιβλιοθήκη μου που πάντα ήθελα να διαβάσω…           Το θέμα του βιβλίου: Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι με ένα κανονικό και ένα «καταραμένο» χέρι. Το κορίτσι αυτό το λέγαν Αγγελίνα και μιλούσε με τα αγάλματα… Και αγαπούσε τα αγάλματα. Είχε και έναν φίλο τον Τίκο, που τα αγαπούσε επίσης… Μα κηρύχτηκε πόλεμος και τα αγάλματα έπρεπε να προστατευτούν! Αρχαιολόγοι, εθελοντές και απλοί άνθρωποι κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια να τα κρύψουν. Με την σειρά τους όμως και τα παιδιά κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια να προστατέψουν

     Πέρσι το καλοκαίρι ήταν που η θεία μου μου έφερε δώρο ένα σημειωματάριο. Ένα μικρό σημειωματάριο. Εμένα πάντα μου άρεσαν τα τετράδια, μικρά ή μεγάλα. Είχα πολλά, πάρα πολλά. Και για να πω την αλήθεια τα περισσότερα παραμένουν σε ένα συρτάρι μου σχεδόν αχρησιμοποίητα, όμως αυτό το μικρό σημειωματάριο είχε κάτι ιδιαίτερο, κάτι που με έκανε να το αγαπήσω.           Θυμάμαι στις αρχές εκείνου του καλοκαιριού κατάλαβα ότι έπρεπε να σημειώνω κάπου τις ιδέες μου για να μην τις ξεχνάω, οπότε αυτό το τετραδιάκι μου ήρθε κουτί. Δεν ήταν σπιράλ σαν αυτά που συνήθιζα να χρησιμοποιώ όμως δεν με πείραζε. Είχε το ιδανικό μέγεθος. Το εξώφυλλο του ήταν μαλακό· πολύ μαλακό. Είχε και δυο κορδέλες για σελιδοδείκτες. Άρχισα αμέσως να αντιγράφω όλες μου τις ιδέες (που τις είχα διάσπαρτες σε χιλιάδες χαρτάκια) εκεί.           Σήμερα αν με ρωτήσετε πιο είναι το πιο σημαντικό μου αντικείμενο θα σας έλεγα αυτό. Όμως γιατί; Γιατί είναι τόσο σημαντικό; Η αλήθεια είναι πως έχω παρατηρήσει κάτι. Έχω παρ

    Έχω μερικές μέρες τώρα που τέλειωσα τις: «ΥΑΙΝΕΣ» του Φίλλιπου Μανδηλαρά. Ήταν ένα βιβλίο που ανυπομονούσα να διαβάσω και ομολογώ ότι απογοητεύτηκα λίγο, παρόλο που ήταν ένα αρκετά αξιόλογο. Η ιστορία έχει ως εξής: Όταν η Ελλάδα χρεοκοπεί οι γονείς της   Μάρθας φεύγουν αφήνοντας την μόνη της σε μια Αθήνα που έχει γίνει πεδίο μάχης γιατί όταν οι άνθρωποι δεν έχουν λεφτά και φαΐ επιστρέφουν στα αρχικά τους ένστικτα. Γίνονται ζώα· και η Μάρθα προκειμένου να επιβιώσει θα πρέπει να παίξει αυτό το άγριο παιχνίδι.           Η ιστορία είχε αρκετό ενδιαφέρον και η ιδέα μου άρεσε πολύ. Πιστεύω όμως ότι χωρά πολλές βελτιώσεις. Ακόμα θεωρώ ότι κάποια πράγματα ήταν λίγο παρατραβηγμένα και ίσως πολύ απλοϊκά για να είναι πιστευτά. Επίσης   με απογοήτευσε το τέλος της ιστορίας και ειδικότερα το πως αντέδρασε ένας χαρακτήρας. Η βαθμολογία μου είναι: 2/5

    Ένα απόγευμα καθόμουνα στο σπίτι μου χωρίς να ξέρω τι να κάνω και έχοντας ξεμείνει από βιβλία… Εκεί λοιπόν ενώ βαριόμουνα θυμήθηκα ένα μικρό βιβλίο που μου είχε δώσει η μαμά μου και μου είχε φανεί πολύ στενάχωρο για τα γούστα μου. Έτσι λοιπόν το ξέθαψα από την βιβλιοθήκη μου και έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα. Το βιβλίο αυτό ήταν το: «Κάπου να ανήκεις» του Φίλλιπου Μανδηλαρά .           Η ιστορία μας αφηγείται τη ζωή του Γιάννη Χαραλαμπίδη ο οποίος ζει στην Τούμπα και είναι παοκτσής. Ζει μια ζωή γεμάτη σκαμπανεβάσματα η οποίο διδάσκει τον Γιάννη τι σημαίνει πραγματικά ομάδα.           Είναι μια καταπληκτική ιστορία που λάτρεψα (και λίγα λέω) και που δεν χρειάζεται να ξέρεις από μπάλα για να την καταλάβεις ή να την απολασύεις . Είναι μια ιστορία που θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον ως το τέλος και που θα την διαβάσεις   μονορούφι. Για εμένα αυτό το βιβλίο είναι ένα μικρό αριστούργημα! Η βαθμολογία μου είναι: 5/5  

           Γεια σε όλους. Σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για ένα βιβλίο που διάβασα πριν από λίγους μήνες και το λάτρεψα. Το βιβλίο αυτό είναι το: «Υπέροχος κόσμος» του Φίλλιπου Μανδηλαρά . Η ιστορία περιγράφει την τελευταία μέρα δεκατεσσάρων εφήβων στο γυμνάσιο, τα συναισθήματα τους και όσα τους συμβαίνουν. Μας περιγράφει γεγονότα που ακόμα και αν συνέβαιναν λίγα μέτρα μακριά από εμάς δεν θα τους δίναμε σημασία όμως για αυτούς τους εφήβους είναι πολύ σημαντικά.           Το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ και πιστεύω πως κάθε έφηβος που θα το διαβάσει θα έχει ακριβώς την ίδια άποψη. Είναι μια ιστορία που θα σε κάνει να χαμογελάσεις, να καταλάβεις ότι δεν είσαι ο μόνος· ότι δεν είσαι ο μόνος που ανησυχεί, που φοβάται, που στεναχωριέται που αγαπάει. Σε κάνει να καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνος σε αυτόν τον κόσμο και αυτό είναι καλό, γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να σε στηρίζουν. Επίσης εκτός από τον αισιόδοξο χαρακτήρα του κάτι άλλο που με κέρδισε είναι η πολυφωνική το