Πιάνοντας την φαντασία

     Πέρσι το καλοκαίρι ήταν που η θεία μου μου έφερε δώρο ένα σημειωματάριο. Ένα μικρό σημειωματάριο. Εμένα πάντα μου άρεσαν τα τετράδια, μικρά ή μεγάλα. Είχα πολλά, πάρα πολλά. Και για να πω την αλήθεια τα περισσότερα παραμένουν σε ένα συρτάρι μου σχεδόν αχρησιμοποίητα, όμως αυτό το μικρό σημειωματάριο είχε κάτι ιδιαίτερο, κάτι που με έκανε να το αγαπήσω.

          Θυμάμαι στις αρχές εκείνου του καλοκαιριού κατάλαβα ότι έπρεπε να σημειώνω κάπου τις ιδέες μου για να μην τις ξεχνάω, οπότε αυτό το τετραδιάκι μου ήρθε κουτί. Δεν ήταν σπιράλ σαν αυτά που συνήθιζα να χρησιμοποιώ όμως δεν με πείραζε. Είχε το ιδανικό μέγεθος. Το εξώφυλλο του ήταν μαλακό· πολύ μαλακό. Είχε και δυο κορδέλες για σελιδοδείκτες. Άρχισα αμέσως να αντιγράφω όλες μου τις ιδέες (που τις είχα διάσπαρτες σε χιλιάδες χαρτάκια) εκεί.

          Σήμερα αν με ρωτήσετε πιο είναι το πιο σημαντικό μου αντικείμενο θα σας έλεγα αυτό. Όμως γιατί; Γιατί είναι τόσο σημαντικό; Η αλήθεια είναι πως έχω παρατηρήσει κάτι. Έχω παρατηρήσει πως γράφοντας κάπου τις ιδέες σου, τα ‘’όνειρα’’ σου, αποκτούν υλική μορφή. Ζωντανεύουν. Αυτή η διαπίστωση με γοήτευσε. Είναι σαν να παύει ένα μέρος της φαντασίας μας να είναι άυλο και γίνεται κάτι χειροπιαστό. Σαν να παίρνει μορφή μπροστά στα μάτια σου. Για εμένα λοιπόν η ‘’υλική’’ μου φαντασία είναι το πιο σημαντικό μου αντικείμενο.

e-fivi