Γεια σε όλους. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά να χαλαρώνεται και να διασκεδάζεται. Σήμερα σας έχω κάτι ιδιαίτερο. Είναι ένα "όνειρο" που έγραψα και ελπίζω να σας αρέσει. Καλή ανάγνωση!!! Εδώ μεγάλωσα. Όλη μου την ζωή εδώ την πέρασα. Δεν έχω φύγει ποτέ από τούτη την αυλή· την αυλή του ορφανοτροφείου. «Και δεν θέλεις να ταξιδέψεις;» θα με ρωτούσε κάποιος. Τα δέντρα σαν εμένα δεν ταξιδεύουν, γιατί αυτό είμαι εγώ· ένα δέντρο. Μην νομίζετε όμως ότι δεν γνωρίζω τον κόσμο. Τον γνωρίζω μέσα από τις ιστορίες που μου ψιθυρίζουν οι άνεμοι, μέσα από τις ιστορίες που μου έλεγε εκείνο το παιδί. Εκείνο το παιδί στο ορφανοτροφείο. Εκείνο το παιδί που με έθρεψε με την αγάπη του, με τα γέλια του και με τα δάκρυα του. Μην με ρωτάτε να σας πω πως το λέγανε γιατί αλήθεια δεν ξέρω. Τα δέντρα δεν χρησιμοποιούν ονόματα καταλαβαίνουν τον άλλον από την ψυχή του. Και αυτό το παιδί είχε μια πραγματικά αγνή ψυχή. Μια ψυχή που κάθε απόγευμα όταν τέλειωνε το σχολείο ερχόταν και σκαρφάλω

       Πριν λίγες μέρες τέλειωσα τον «Θρύλο» της Στέφανι Γκάρμπερ . Το μυθιστόρημα αποτελεί το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας «Κάραβαλ» και μπορώ να πω ότι ήταν μια ικανοποιητική συνέχεια του πρώτου βιβλίου. Η ιστορία ακολουθεί την Τέλα η οποία αποφασίζει να πάρει μέρος στο Κάραβαλ που γίνεται στη Βαλέντια προς τιμή της αυτοκράτειρας. Όμως δεν παίρνει μέρος για διασκεδάσει αλλά για να ανακαλύψει το αληθινό όνομα του Λέτζεντ. Αν τα καταφέρει θα ξανασυναντήσει την μητέρα της, όμως αν δεν τα καταφέρει θα χάσει την ζωή της για πάντα…        Το βιβλίο είναι πολύ καλό και διευρύνει τις γνώσεις μας για τον κόσμο που είχε δημιουργήσει η συγγραφέας. Επίσης έχει πολύ ενδιαφέρον και εστιάζει στους χαρακτήρες της Τέλας και του Ντάντε. Ακόμα ανακαλύπτουμε λεπτομέρειες για την μητέρα των δύο αδερφών που μας αφήνουν άναυδους. Από την ιστορία φυσικά δεν λείπει το ρομάντζο αν και εμένα μου έλειψε το μυστήριο και οι ανατροπές που χαρακτήριζαν το πρώτο μυθιστόρημα. Τέλος, προστέθηκε ένας αρκετά ε

    Θαυμασμός. Ένα ανθρώπινο συναίσθημα. Θαυμασμός. Αυτό νιώθω για τα πουλιά. Όποτε κοιτάω έξω από το παράθυρο μου και βλέπω ένα πουλί να πουλί να πετάει αμέριμνο στον ουρανό το θαυμάζω. Αχ πόσο το θαυμάζω! Όμως γιατί; Τι έχει το πουλί που δεν έχω εγώ;           Η απάντηση είναι απλή. Πετάει. Εγώ αυτό θαυμάζω. Το πώς πετάει. Αχ πόσο θα ήθελα να μπορώ και εγώ να πετάξω… Βλέπω τα πουλιά να πετάνε και σκέφτομαι πως εκεί πάνω είναι ελεύθερα. Πραγματικά ελεύθερα. Αφήνουν στη γη όλους τους πόνους και τα βάσανα τους και αφήνονται στο αγκαλιά του αγέρα. Του αγέρα που τους γιατρεύει τις πληγές τους και που κλέβει την θλίψη τους. Του αγέρα που τα χαϊδεύει και τα οδηγεί εκεί που πρέπει να πάνε. Εκεί που πρέπει όχι εκεί που θέλουν. Εκεί που είναι γραφτό τους… Κοιτάζοντας τον ουρανό νιώθω ότι εκεί πάνω η γραμμή μεταξύ αληθινού και ψεύτικου δεν υπάρχει. Εκεί πάνω τα πουλιά πετάνε ανάμεσα στα όνειρα. Σε όνειρα άλλων ή και δικά τους, σε όνειρα που φέρνει ο αγέρας ή που κουβαλάν τα σύννεφα. Εκεί

     Το «Θωμάς   Q . BIT ταξιδιώτης στο κάτοπτρο του χρόνου» του Βαγγέλη Ηλιόπουλου ήταν ένα βιβλίο που με προβλημάτισε αρκετά ως αναφορά την εντύπωση που μου έκανε. Όμως πρώτα ας περιγράψω την υπόθεση του. Η ιστορία έχεις ως ήρωα τον Θωμά ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι και ιδιοφυΐα στους υπολογιστές. Όταν χακάρει μια μεγάλη εταιρία βιντεοπαιχνιδιών καταφέρνει να προσληφθεί από αυτή και να δοκιμάσει να παίξει ένα απόρρητο παιχνίδι το «εγώ παίζω μόνος». Ένα παιχνίδι που τον στέλνει πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 1944, δηλαδή στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τουλάχιστον έτσι νομίζει… Όταν γυρνάει πίσω στο τώρα του είναι αδύνατον να συνεχίσει την ζωή του από εκεί που την άφησε και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει την αλήθεια.           Η ιδέα ήταν πολύ καλή και ο συγγραφέας είχε κάποια πολύ καλά ευρήματα. Η όλη ιστορία ήταν αρκετά συναρπαστική αλλά πιστεύω ότι το βιβλίο δεν ήταν αρκετά καλοδουλεμένο, ιδίως το κομμάτι που ο Θωμάς ήταν στο 1944. Επίσης (εδώ θα κάνω ένα μικρό   spoiler π

    Πρόσφατα τελείωσα ένα πολύ καλό βιβλίο με τίτλο: «Το νησί» της Βικτόρια Χίσλοπ . Η ιστορία αφηγείται την ζωή τεσσάρων γενιών μιας οικογένειας η οποία ζει στην Πλάκα της Κρήτης και κάποια μέλη της ήταν λεπροί. Όπως ίσως γνωρίζετε από το 1903 έως το 1957 οι λεπροί στέλνονταν να ζήσουν σε ένα νησί την Σπιναλόγκα που είναι απέναντι από την Πλάκα. Η Σπιναλόγκα λοιπόν, σημάδεψε την ζωή αυτής της οικογένειας, επειδή κάποια μέλη της ‘’εξορίστηκαν’’ σε αυτή. Το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ και παρόλο που το θέμα του κάποια σημεία του με στεναχώρησαν το βρήκα ένα πολύ αισιόδοξο βιβλίο αφού μας δείχνει ότι ενώ μπορεί να σου συμβαίνουν τα πιο τραγικά πράγματα η ζωή συνεχίζεται και εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή από το να την ζήσεις. Κάτι άλλο πολύ θετικό στο μυθιστόρημα ήταν οι εξαιρετικά αληθοφανής χαρακτήρες της. Επίσης θαύμασα την ικανότητα της συγγραφέας να μας αφηγείται την ιστορία όχι μόνο ενός ατόμου αλλά μιας ολόκληρης οικογένειας χωρίς όμως να χάσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Συνοψ

Γεια σε όλους και όλες. Σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα και μου άρεσε πάρα πολύ! Το βιβλίο αυτό είναι το: «ΩΔΗ…ΣΣΕΙΑ ΜΙΑΣ ΕΦΗΒΗΣ» της Ευαγγελίας Θεοδωρίδου. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η Δάφνη, ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, που έχει μια κολλητή, την Αλίκη και ένα αγόρι, τον Ορέστη. Η ιστορία αρχίζει με την Δάφνη να μαθαίνει ότι θα μετακομίσουν στην Σουηδία και αυτό φέρνει στη ζωή της τα πάνω κάτω!           Το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ και είμαι σίγουρη ότι θα αγγίξει κάθε έφηβο. Όλοι θα ταυτιστούν με την Δάφνη, θα την καταλαβαίνουν πλήρως, θα θυμώσουν, θα χαρούν και θα κλάψουν μαζί της. Οι χαρακτήρες είναι πολύ καλοδουλεμένοι και οι καταστάσεις που ζουν είναι ιδιαίτερα αληθοφανείς. Η ιστορία δεν σου δείχνει μόνο την πλευρά της Δάφνης, αλλά αφήνει να διαφανεί και η θέση των γονιών της, οι οποίοι έχουν ενεργό ρόλο στη ζωή της. Επίσης, το μυθιστόρημα έχει και πολύ σασπένς κ άτι που με ικανοποίησε ιδιαίτερα. Ακόμα, μου άρεσε που η συγγραφ

                Γεια σας. Πώς είστε; Εγώ είμαι καλά, διαβάζω και ονειρεύομαι και σήμερα θα σας μιλήσω για το βιβλίο: «ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΕΣ» της Λόρεν ΜακΛάφλιν. Είναι ένα δυστοπικό βιβλίο που μας μεταφέρει στο κοντινό μέλλον, όπου τα παιδιά θα τα παρακολουθούν συνέχεια μικροσκοπικές κάμερες και θα τα βαθμολογούν. Αν η βαθμολογία σου είναι υψηλή έχεις υποτροφία και την καριέρα των ονείρων σου. Όμως αν είναι χαμηλή τότε η ζωή θα είναι σκληρή μαζί σου. Η Ιμάνι έχει δουλέψει πολύ σκληρά και η βαθμολογία της είναι υψηλή, όμως η κολλητή της, η Κάντυ έχει πολύ χαμηλή βαθμολογία και παραβαίνοντας τους κανόνες τα δύο κορίτσια κάνουν παρέα. Ξαφνικά έναν μήνα πριν πάρουν τις τελικές τους βαθμολογίες ο βαθμός της Ιμάνι πέφτει πολύ εξαιτίας της Κάντυ. Πλέον ο μόνος τρόπος η Ιμάνι να πάρει την υποτροφία είναι να γράψει μια εργασία για τα αρνητικά του συστήματος της βαθμολόγησης και ο μόνος τρόπος να τα καταφέρει είναι να συνεργαστεί με τον Ντιέγκο Λάντις που είναι «αβαθμολόγητος» και επαναστάτης.     

Αγαπητέ κόσμε, Τι κάνεις; Εγώ είμαι καλά αλλά έχω να σου πω ότι στεναχωρήθηκα πολύ όταν έμαθα ότι ένα μεγάλο μέρος σου είναι ‘’μαλωμένο’’ με τα βιβλία. Όμως γιατί να έχει ‘’μαλώσει’’ με τα βιβλία; Για αυτή την ερώτηση δεν έχω απάντηση, όμως έχω για την ερώτηση: «γιατί να πιάσει κανείς φιλίες με ένα βιβλίο;»   Αρχικά νιώθω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω πως το βιβλίο δεν έχει καμιά σχέση με το σχολείο. Δεν είναι κάτι καταναγκαστικό ή κάτι που πρέπει να αποστηθίσεις. Είναι απλά το εισιτήριο σου για άλλους κόσμους και άλλες πραγματικότητες, το εισιτήριο σου για να ζήσεις υπέροχες περιπέτειες… Ένα βιβλίο πρέπει να το διαβάζεις επειδή σε ευχαριστεί, όχι επειδή στο είπα εγώ ή οι γονείς σου. Ακόμα πιστεύω ότι υπάρχει μια λανθασμένη εντύπωση ότι ο άνθρωπος έχει να επιλέξει ανάμεσα στην τεχνολογία και στα βιβλία όμως η αλήθεια διαφέρει κατά έτη φωτός από αυτό. Η προσωπική μου άποψη πάνω στο θέμα είναι ότι τα βιβλία και η τεχνολογία είναι και τα δύο πάρα πολύ χρήσιμα καθώς προσφέρουν ψυχαγωγία

Πριν λίγο καιρό τελείωσα ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο: «Κάραβαλ» της Στέφανι Γκάρμπερ . Το βιβλίο περιστρέφεται γύρω από δύο αδερφές την Τέλα και την Σκάρλετ οι οποίες έχουν περάσει όλη τους τη ζωή στο νησί τους μαζί με τον άσπλαχνο πατέρα τους που τις χτυπάει και τις θεωρεί ιδιοκτησία του. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η Σκάρλετ που ενώ σαν παιδί ήταν πολύ ονειροπόλα   μεγαλώνοντας σταματάει να πιστεύει στην μαγεία και στις ευχές. Η ιστορία αρχίζει με την Σκάρλετ να λαμβάνει μία πρόσκληση για το Κάραβαλ, ένα μαγικό παιχνίδι στο οποίο παρακαλούσε από παιδί να πάρει μέρος. Τώρα όμως αρνείται πεισματικά γιατί ξέρει ότι για κάτι τέτοιο ο πατέρας της θα τιμωρούσε αυτήν και την αδερφή της απάνθρωπα. Παρά τις αντιρρήσεις της όμως, η Τέλα την παίρνει και πηγαίνουν στο Κάραβαλ. Τότε η Τέλα πέφτει θύμα απαγωγής και η Σκάρλετ μαζί με τον γοητευτικό και μυστηριώδη ναυτικό τον Τζούλιαν πρέπει να την βρούνε αλλιώς μπορεί να μην την ξαναδούν ποτέ! Το βιβλίο αυτό μου άρεσε πάρα πολύ.

Από όταν ήμουν μικρή αγαπούσα τις ιστορίες. Τα όμορφα παραμύθια που μου αφηγούταν η μαμά μου για να φάω ή να κοιμηθώ. Από όταν ήμουν μικρή αγαπούσα να ονειρεύομαι. Να κάθομαι και να φαντάζομαι έναν άλλο κόσμο, μια άλλη πραγματικότητα…   Δεν ήταν ότι η δικιά μας πραγματικότητα δεν μου άρεσε απλά αυτό ήταν το παιχνίδι μου, η διασκέδαση μου... Καθώς όμως μεγάλωνα άρχισα να γράφω ό,τι ονειρευόμουνα, να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες, να ‘’εξελίσσω’’ δηλαδή αυτό μου το παιχνίδι. Επίσης άρχισα να περνάω όλο και περισσότερη ώρα με βιβλία, ταινίες, τραγούδια ή όπως μου αρέσει να τα αποκαλώ άρχισα να περνάω όλο και περισσότερη ώρα με ‘’όνειρα’’. Τελικά όμως τι σημαίνει το να γράφεις και να ονειρεύεσαι; Αυτή η σκέψη με απασχόλησε για αρκετό καιρό μέχρι να βρω την απάντηση που μου ταίριαζε γιατί σε ένα τέτοιο ερώτημα μάλλον δεν υπάρχει μόνο μία σωστή απάντηση… Προσπαθώντας όμως να βρω την δικιά μου ανέσυρα στο μυαλό μου όλες τις φορές που κοιτούσε από το παράθυρο και άφηνα το μυαλό μου να