Θωμάς Q.Βit. ταξιδιώτης στο κάτοπτρο του χρόνου

 

  Το «Θωμάς Q.BIT ταξιδιώτης στο κάτοπτρο του χρόνου» του Βαγγέλη Ηλιόπουλου ήταν ένα βιβλίο που με προβλημάτισε αρκετά ως αναφορά την εντύπωση που μου έκανε. Όμως πρώτα ας περιγράψω την υπόθεση του. Η ιστορία έχεις ως ήρωα τον Θωμά ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι και ιδιοφυΐα στους υπολογιστές. Όταν χακάρει μια μεγάλη εταιρία βιντεοπαιχνιδιών καταφέρνει να προσληφθεί από αυτή και να δοκιμάσει να παίξει ένα απόρρητο παιχνίδι το «εγώ παίζω μόνος». Ένα παιχνίδι που τον στέλνει πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 1944, δηλαδή στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τουλάχιστον έτσι νομίζει… Όταν γυρνάει πίσω στο τώρα του είναι αδύνατον να συνεχίσει την ζωή του από εκεί που την άφησε και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει την αλήθεια.

          Η ιδέα ήταν πολύ καλή και ο συγγραφέας είχε κάποια πολύ καλά ευρήματα. Η όλη ιστορία ήταν αρκετά συναρπαστική αλλά πιστεύω ότι το βιβλίο δεν ήταν αρκετά καλοδουλεμένο, ιδίως το κομμάτι που ο Θωμάς ήταν στο 1944. Επίσης (εδώ θα κάνω ένα μικρό  spoiler που δεν επηρεάζει την πλοκή) όταν ο Θωμάς γυρνάει πίσω στο παρόν δεν θέλει καμία επαφή με την τεχνολογία κάτι που πιστεύω πως ίσως περνάει το λάθος μήνυμα. Επιπλέον ενώ στην αρχή ο Θωμάς παρουσιάζεται ιδιοφυής δεν αναδεικνύεται ιδιαίτερα στην ιστορία και αυτό είναι κάτι που με δυσαρέστησε. Όμως παρόλο που αυτό το βιβλίο είχα κάποια ελαττώματα μου άρεσε πολύ και το συστήνω σε όποιον θέλει να διαβάσει μια συναρπαστική περιπέτεια με βαθιά μνήματα.

Η βαθμολογία μου είναι: 2/5