Πουλιά...

    Θαυμασμός. Ένα ανθρώπινο συναίσθημα. Θαυμασμός. Αυτό νιώθω για τα πουλιά. Όποτε κοιτάω έξω από το παράθυρο μου και βλέπω ένα πουλί να πουλί να πετάει αμέριμνο στον ουρανό το θαυμάζω. Αχ πόσο το θαυμάζω! Όμως γιατί; Τι έχει το πουλί που δεν έχω εγώ;

          Η απάντηση είναι απλή. Πετάει. Εγώ αυτό θαυμάζω. Το πώς πετάει. Αχ πόσο θα ήθελα να μπορώ και εγώ να πετάξω… Βλέπω τα πουλιά να πετάνε και σκέφτομαι πως εκεί πάνω είναι ελεύθερα. Πραγματικά ελεύθερα. Αφήνουν στη γη όλους τους πόνους και τα βάσανα τους και αφήνονται στο αγκαλιά του αγέρα. Του αγέρα που τους γιατρεύει τις πληγές τους και που κλέβει την θλίψη τους. Του αγέρα που τα χαϊδεύει και τα οδηγεί εκεί που πρέπει να πάνε. Εκεί που πρέπει όχι εκεί που θέλουν. Εκεί που είναι γραφτό τους…

Κοιτάζοντας τον ουρανό νιώθω ότι εκεί πάνω η γραμμή μεταξύ αληθινού και ψεύτικου δεν υπάρχει. Εκεί πάνω τα πουλιά πετάνε ανάμεσα στα όνειρα. Σε όνειρα άλλων ή και δικά τους, σε όνειρα που φέρνει ο αγέρας ή που κουβαλάν τα σύννεφα. Εκεί πάνω όλα είναι δυνατά γιατί απλά δεν υπάρχουν όρια. Είσαι μακριά από όλα και από όλους. Μόνος σου με τις σκέψεις. Είναι καλό αυτό μερικές φορές…

e-fivi