Ισόβια φυλακισμένοι

Ελευθερία. Όλοι μας κυνηγάμε αυτό που αποκαλούμε ελευθερία. Γίνονται πόλεμοι και επαναστάσεις για την ελευθερία. Για την ελευθερία γίνονται διαδηλώσεις και καταλήψεις. Για την ελευθερία συνθέτονται τραγούδια, γράφονται βιβλία, σμιλεύονται αγάλματα και ζωγραφίζονται πίνακες. Αυτήν την ελευθερία λοιπόν την έχουμε η απλά είναι μια ουτοπική φαντασίωση;

          Θα αρχίσω μιλώντας σας για τους κανόνες που μας περικλείουν και μας τυλίγουν, μερικές φορές, σχεδόν ασφυχτικά… Από όταν ήμασταν παιδιά περιτριγυριζόμασταν από κανόνες: «Μην τρως από το πάτωμα» «Πρέπει να κάνεις όλα τα μαθήματα σου» «Δεν πρέπει να μιλάμε στο τραπέζι» «Δεν πρέπει να πηγαίνεις σε σπίτια αγνώστων» «Δεν πρέπει να χαϊδεύεις αδέσποτα» «Δεν πρέπει να μιλάς όταν μιλάνε οι μεγάλοι» «Πρέπει να είσαι πάντα ευγενικός» «Δεν πρέπει να διορθώνεις τους άλλους» «Δεν πρέπει να βλέπεις τηλεόραση»… Κάποια από αυτά τα πρέπει και τα δεν πρέπει ήταν λογικά, ενώ άλλα όχι, πάντως το σίγουρο είναι πως ελάχιστοι ενήλικες έμπαιναν στον κόπο να μας εξηγήσουν το γιατί. Οι περισσότεροι έλεγαν ένα ξερό «Γιατί έτσι πρέπει» και μας άφηναν με την απορία… Το ίδιο συμβαίνει και κατά την εφηβεία μας… Τώρα κάποιος θα περίμενε να πω ότι στην ενήλικη ζωή μας απελευθερωνόμαστε όμως αυτό είναι ένα μεγάλο ΨΕΜΑ! Οι νόμοι και οι απαγορεύσεις, τα πρέπει και τα δεν πρέπει γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα και όλα και πιο δύσκολα αλλάζουν καθώς αυτός που τα ορίζει δεν είναι κάποιο κοντινό μας πρόσωπο (τις περισσότερες φορές) που απλά φοβάται για εμάς…  

Ας ξεφύγω για λίγο όμως από τους κανόνες και ας μιλήσω για τον κόσμο γενικά, τον πλανήτη μας, την χώρα μας το σύμπαν στο οποίο κατοικούμε αλλά και το ίδιο μας το μυαλό. Έχετε σκεφτεί ποτέ τι φυλακή είναι οι περιορισμένες γνώσεις μας, οι κοινωνικές συμβάσεις, ο χρόνος, οι υποσχέσεις, ο πλανήτης μας, οι ανασφάλειες μας, ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός! Σας βλέπω, αρχίζετε να τρελαίνεστε. Καθώς διαβάζετε αυτές τις λέξεις ψάχνετε το παραθυράκι σε όλα όσα λέω και δεν το βρίσκετε. Αρχίζετε να απελπίζεστε όλο και πιο πολύ. Πιστεύετε ότι όπου να ‘ναι θα σας πνίξει το σκοτάδι. Να! βλέπετε τον ήλιο να δύει και φοβάστε… Μα μισό λεπτό· αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα παραθυράκι, ότι μπορώ να ξεφύγω!

          Ακριβώς! Αυτό το παραθυράκι υπάρχει και το διαβαίνετε κάθε φορά που αφήνετε τον εαυτό σας ελεύθερο, γιατί θα σας πω ένα μυστικό: εσείς έχετε το κλειδί των αλυσίδων σας· την σκέψη σας! Μπορείτε να σκεφτείτε, να ονειρευτείτε, να φανταστείτε και να παθιαστείτε. Γιατί αν δεν το καταλάβατε ακόμα η ελευθερία αυτό σημαίνει· η ελευθερία εκεί φωλιάζει! Η ελευθερία φωλιάζει ανάμεσα στις σκέψεις μας και στα πάθη μας. Η ελευθερία φωλιάζει ανάμεσα στα όνειρα και στις σελίδες ενός βιβλίου. Η ελευθερία φωλιάζει στους στίχους ενός τραγουδιού, πάνω στο σανίδι στου θεάτρου, μέσα σε μια φωτογραφική μηχανή, στα χρώματα ενός πίνακα και στα καλοκαιρινά φιλιά. Την ελευθερία την βρίσκουμε στο αγαπημένο μας άθλημα, σε χαμόγελα, αστεία και γλυκά ηλιοβασιλέματα. Γιατί η ελευθερία είναι κάτι δικό μας, κάτι που το νιώθουμε σε δικές μας στιγμές που το νιώθουμε όταν υπάρχουμε μόνο εμείς και όσα αγαπάμε και αφήνουμε τα υπόλοιπα απέξω· και πιστέψτε με όλοι μπορείτε να το κάνετε…    

e-fivi