Μικρές φωτιές παντού

     

            Μερικές φορές περνάς μια ολόκληρη βδομάδα χωρίς να έχεις τίποτα να διαβάσεις ενώ το τέλειο βιβλίο βρίσκεται κάτω από την μύτη σου!  Στην περίπτωση μου πέρασα μια βδομάδα διαβάζοντας κάτι παλιά κόμικς ενώ στην βιβλιοθήκη της μαμάς μου υπήρχε το: «Μικρές φωτιές παντού» της Σέλεστ Ινγκ. Πάλι καλά δηλαδή που μια μέρα έπεσε το βλέμμα μου τυχαία πάνω του και σκέφτηκα να το ανοίξω…

          Στο Σέικερ Χάιτς ζει η Έλενα Ρίτσαρτσον με τα τέσσερα παιδιά της και τον σύζυγο της. Η Έλενα πιστεύει ότι ο δρόμος για την ευτυχία είναι γραμμένος με κανόνες που πρέπει να ακολουθείς κατά γράμμα· και αυτό κάνει... Την ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή της όμως έρχεται να αναστατώσει η Μία Γουόρεν, μια αινιγματική καλλιτέχνιδα  με την κόρη της Πέρλ που νοικιάζουν ένα σπίτι των Ρίτσαρτσον. Σύντομα οι δυο τους κερδίζουν έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Ρίτσαρτσον, όμως οι πράξεις της Μία και το καλά κρυμμένο παρελθόν της προκαλούν μια ‘’φωτιά’’ που είναι δύσκολο να σβήσει…

          Τώρα νομίζω είναι μια καλή στιγμή για να παραδεχτώ ότι αυτό το βιβλίο λίγο το φοβόμουνα καθώς παρόλο που είχε δεχτεί ενθουσιώδεις κριτικές τα κοντινά μου πρόσωπα δεν το αγάπησαν και τόσο… Έτσι λοιπόν ανακουφίστηκα όταν άρχισα να το διαβάζω και ανακάλυψα ότι έπρεπε να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να το αφήσω… Βασικά από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο με κέρδισε καθώς έκανε μια πολύ δυναμική έναρξη. Συγκεκριμένα στο πρώτο κεφάλαιο έγραφε ότι το σπίτι των Ρίτσαρτσον καιγόταν και η Ίζη (το τέταρτο παιδί τους) ήταν εξαφανισμένη! Έπειτα άρχισε να μας διηγείται τα γεγονότα αναδρομικά. Επίσης ένα άλλο δυνατό χαρτί της ιστορίας είναι η Μία ένας χαρακτήρας με τον οποίο ταυτίστηκα 100% και λάτρεψα! Ακόμη η συγγραφέας έπλεξε με δεξιοτεχνία τις σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες και τους έκανε όλους πολύ αληθοφανείς. Ας μην παραλείπω όμως και τις πολλές παράλληλες ιστορίες που υπήρχαν και σου κρατούσαν το ενδιαφέρον χωρίς να κουράζουν ούτε στο ελάχιστο. Κάτι για το οποίο ήμουν διχασμένη είναι το τέλος που αφήνει τον αναγνώστη να αποφασίσει τι συνέβη μετά και δεν είναι το ‘’ιδανικό τέλος’’ όμως αποφάσισα ότι ήμουν ικανοποιημένη καθώς ήταν κοντά στην αληθινή ζωή. Γενικά είναι ένα βιβλίο που θα θυμάμαι για πάντα με τα πιο έντονα συναισθήματα!!!

 

Πριν σας χαιρετήσω πρέπει να σας εξηγήσω γιατί η κριτική μου δεν έχει βαθμολογία και να σας μιλήσω (περιληπτικά) για την απόφαση που πήρα. Η απόφαση είναι: θα σταματήσω να βαθμολογώ! Βασικά ανέκαθεν πίστευα ότι ένας βαθμός δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει τις δεξιότητες και τις ικανότητες ενός ανθρώπου. Ο αριθμός είναι κάτι τελείως άψυχο, σαν αντικείμενα. Από την άλλη ο άνθρωπος έχει ζωή και δεν πιστεύω ότι κάτι άψυχο είναι ικανό να εκπροσωπήσει κάτι έμψυχο. Και για να προεκτείνω λίγο το σκεπτικό μου ένας καλλιτέχνης βάζει ένα κομμάτι του μέσα στο έργο του, οπότε όταν το βαθμολογείς, βαθμολογείς και τον ίδιο. Οχ, και να σκεφτείτε έχω ακόμη δεν άρχισα. Οκ, σταματάω, εξάλλου σχεδιάζω να σας αναπτύξω το θέμα των αριθμών σε ένα νέο post! Μέχρι την επόμενη φορά, να ονειρεύεστε, να χαμογελάτε και να περνάτε καλά!