Αν η ζωή ήταν παραμύθι...

Αν η ζωή ήταν παραμύθι…

Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν καλύτερα…

Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν πιο γλυκά…

Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα διορθωνόντουσαν…

Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα άρχιζαν με ένα «μια φορά και έναν καιρό» και θα τέλειωναν με ένα: «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»…

Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε οι κακοί πάντα θα έχαναν…

Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα τα προβλήματα θα είχαν μια λύση…

Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλοι θα βρίσκαμε την ευτυχία….

Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε ο κόσμος θα ήταν δίκαιος…

 

…Όμως η ζωή δεν είναι παραμύθι…

 

        Ή μήπως είναι; Μήπως τελικά όλα αυτά ‘‘τα παραμυθένια’’ συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή; Όχι αποκλείεται! Ο κόσμος των παραμυθιών είναι όμορφος, μαγικός… Ο δικός μας κόσμος είναι σκληρός, άκαρδος… Και όμως όλοι οι κόσμοι είναι ίδιοι, γιατί παντού υπάρχει σκοτάδι… Γιατί πάντα υπήρχε κάτι πριν την αρχή ενός παραμυθιού και πάντα υπάρχει κάτι μετά το τέλος του... Γιατί ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς πρόβλημα… Και η ζωή είναι ένα παραμύθι γιατί, ο κόσμος των παραμυθιών πρέπει να είναι σαν τον δικό μας: προβληματικός! Σκεφτείτε το: αν όλα ήταν τέλεια τότε τα παραμύθια δεν θα είχαν ενδιαφέρον… Ναι αλλά η ζωή δεν μπορεί να είναι παραμύθι… Δεν μοιάζει με παραμύθι…

        Όντως, από την ζωή λείπει κάτι που έχουν όλα τα παραμύθια: έναν αφηγητή. Έναν καλό αφηγητή… Γιατί αφηγητής υπάρχει. Και είναι συνέχεια εκεί, μαζί μας, να μας ψιθυρίζει την συνέχεια της ιστορίας. Μόνο που δεν είναι καλός… Μόνο που δεν προσπαθεί να είναι καλός… Μην κουνάτε το κεφάλι σας αργά προσπαθώντας να κρύψετε την απορία στο βλέμμα σας. Το ξέρω ότι δεν έχετε καταλάβει… Ούτε εγώ θα καταλάβαινα… Αφήστε με να σας εξηγήσω. Αφήστε με να σας εξηγήσω ότι ο αφηγητής είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Γιατί αυτός είναι που λέει το παραμύθι μας, μόνο που δεν καταλαβαίνει ότι είναι παραμύθι. Το βλέπει απλά σαν μια ιστορία. Σαν  μια άνοστη ιστορία από ένα κακογραμμένο σχολικό βιβλίο.

Οπότε τι κάνουμε;

Μπορούμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας;

        Μα δεν χρειάζεται να αλλάξουμε. Το μόνο που χρειάζεται είναι ίσως λίγο σκάψιμο. Να ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μας ώστε να βλέπουμε το ταβάνι -ή ακόμα καλύτερα να ξαπλώσουμε κάπου έξω ώστε να βλέπουμε τον ουρανό- με ακουστικά στο αυτιά και την αγαπημένη μας μουσική να παίζει χαμηλά ώστε να μην επισκιάζει τις σκέψεις μας...

Έπειτα κάνουμε μια βουτιά στην παιδική μας ηλικία και βρισκόμαστε ανάμεσα σε χιλιάδες αναμνήσεις, ανάμεσα σε μυριάδες μισοξεχασμένα παραμύθια, που έχουν καταφέρει να διατηρήσουν λίγη από την γλύκα τους, που μας αφηγήθηκε κάποτε κάποια γιαγιά, κάποιος από τους γονείς μας ή ακόμα και κάποιος αγνώστου ταυτότητας… Και μετά, όταν βρίσκουμε το παραμύθι, το βάζουμε να παίζει ξανά και ξανά μες στο μυαλό μας, μέχρι να αναδυθεί για τα καλά από την άβυσσο των αναμνήσεων μας· μέχρι να το κάνουμε δικό μας… Και τότε, όταν θα έχουμε ανασύρει όλα τα παραμύθια που είχαμε ξεχάσει από μέσα μας, θα είμαστε έτοιμοι να αφηγηθούμε το δικό μας παραμύθι…

 

Γιατί το δικό μας παραμύθι

είναι το πιο όμορφο από όλα…

Αρκεί να έχουμε έναν καλό αφηγητή…!

e-fivi

Αν σας άρεσε αυτό το post διαβάστε επίσης:

Μυστήριο: η απαρχή της φαντασίας

Α, και πριν φύγετε θα με ευχαριστούσε πολύ να γράψετε τις απόψεις σας επί του θέματος στα σχόλια!😊👻