Πύργοι από τραπουλόχαρτα...

 

    Πύργοι από τραπουλόχαρτα. Όλη μας η ζωή φτιαγμένη από πύργους από τραπουλόχαρτα. Όλη μας τη ζωή φτιάχνουμε πύργους από τραπουλόχαρτα. Πύργους εύθραυστους που μπορεί να πέσουν πανεύκολα μόλις φυσήξει ένα ελαφρύ βοριαδάκι. Και όσο ψηλότεροι είναι οι πύργοι μας τόσο μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει να πέσουν. Και όσο πληθαίνουν τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα πέσουν. Και τόσο ελπίζουμε να μην τους δούμε να πέφτουν. Γιατί όταν βλέπεις τον πύργο σου να πέφτει πονάει. Πονάει πάρα πολύ… Οπότε ελπίζουμε να πέσουμε πριν από αυτούς, να μείνουν όρθιοι περισσότερο από εμάς γιατί τότε δεν θα χάσουν την γλύκα τους... 

Και υπάρχουν και αυτοί που αποφασίζουν να τα παρατήσουν…

...Μόνο που ξεχνούν ότι οι πύργοι είναι στην φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος χτίστης. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ακόμα και αυτοί που αποφάσισαν να σταματήσουν καταλαβαίνουν ότι ακόμα και αν δεν χτίζεις μέγαρα, χτίζεις σχέσεις, χτίζεις μια ζωή... Αν σταματήσεις να χτίζεις τότε αυτομάτως σταματάς να προσέχεις και τον εαυτό σου. Αν σταματήσεις να φροντίζεις τα δημιουργήματα σου, τότε πέφτουν και μαζί τους πέφτεις και εσύ. Γιατί δεν φτιάχνουμε απλά πύργους, τους χρησιμοποιούμε κιόλας. Γιατί εμείς ζούμε μέσα στους πύργους μας... Και αν πέσουν παίρνουν και εμάς μαζί…  Άρα είμαστε ούτε λίγο ούτε πολύ καταδικασμένοι. Παγιδευμένοι σε έναν αιώνιο κύκλο γεμάτα με τραπουλόχαρτα και για να συνεχίσουμε να περπατάμε πρέπει να φτιάχνουμε συνεχώς νέους πύργους.  Να φτιάχνουμε και να ελπίζουμε να μην πέσουν, γιατί αυτό μας έμεινε μόνο: η ελπίδα. Πάντα αυτό που μας μένει είναι η ελπίδα. Όλα τα άλλα φεύγουν γλιστράνε μέσα από τα χέρια μας και εξαφανίζονται. 

Όμως μήπως τα αφήσαμε εμείς οι ίδιοι να πέσουν; 

Μήπως δεν προσπαθήσαμε αρκετά; 

Μήπως τελικά η ελπίδα δεν είναι και τόσο χρήσιμη; 

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η ελπίδα είναι πάντα αυτό που μένει γιατί δεν χρειάζεται καθόλου προσπάθεια για να ανθίσει. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η ελπίδα είναι πάντα αυτό που μας μένει γιατί μοιάζει με ένα αγριολούλουδο: φυτρώνει παντού, αντέχει στα ζιζάνια... Τελικά ο μόνος τρόπος για αποδειχθεί χρήσιμη η ελπίδα είναι να την δούμε ανθισμένη, να θυμηθούμε την ομορφιά και να αποφασίσουμε να την κυνηγήσει… Ο μόνος τρόπος να μας φανεί χρήσιμη η ελπίδα είναι να μας πείσει να ιδρώσουμε και να μοχθήσουμε για να αποκτήσουμε αυτό που κάποτε είχαμε και τώρα χάσαμε, αυτό που ποτέ δεν είχαμε και πάντα θέλαμε. Γιατί η ελπίδα δεν είναι κάποια θεότητα που πιστεύοντας σε αυτή θα μας ευλογήσει, ούτε είναι κάποιο πολύπλοκο μηχάνημα που εκτελεί ευχές…

Άρα; 

Άρα ούτε η ελπίδα δεν μας σώζει;

Όχι η ελπίδα δεν μας σώζει. Με την ελπίδα δεν διώχνουμε τον βοριά, τις καταιγίδες... Όμως υπάρχει κάτι άλλο, κάτι που μπορεί να μας προστατέψει! Και αυτό το κάτι ονομάζεται προσπάθεια. Η προσπάθεια είναι το τσιμέντο, το αντιανεμικό, το αδιάβροχο. Η προσπάθεια είναι όλα αυτά που χρειάζεται ο πύργος μας. Και με θεμέλια την επιμονή ο πύργος μας γίνεται ακόμη πιο γερός, ακόμη πιο δυνατός! Και κάπως έτσι έρχεται η -σχετική-  σωτηρία μας! Και κάπως έτσι οι πύργοι μας γίνονται γεροί, δυνατοί ενώ εμείς γεμίζουμε με ένα αίσθημα περηφάνιας, χαράς και ικανοποίησης! Και γεμίζουμε ελπίδα˙ γεμίζουμε με τόνους ελπίδας... Γιατί ακόμη και αν η ελπίδα δεν έχει καμία ουσιαστική χρησιμότητα, ακόμη και αν είναι απλά ένα αγριολούλουδο μπορεί να αποτελέσει κινητήρια δύναμη για εμάς και να μας δώσει φτερά μεγάλα και δυνατά, αρκεί να συνδυαστεί με τα κατάλληλα υλικά! 

Ας φροντίσουμε λοιπόν το 2021 να είναι γεμάτο με αυτά τα τρία πράγματα:

ΕΛΠΙΔΑ

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

ΕΠΙΜΟΝΉ

!!!

Και ας βάλουμε στο μείγμα και μια στάλα χαράς για να είμαστε σίγουροι ότι ο πύργος μας θα είναι άτρωτος (περίπου)!!! 

e-fivi

Αν σας άρεσε αυτό το post μην ξεχάστε να μου γράψετε στα σχόλια την άποψη σας. 

Και κάτι ακόμη που θα σας αρέσει: 

Φωτεινές στιγμές