...Αυτά ποτέ δεν κινούνται...
Οι μεγάλοι είναι δύσπιστοι. Πολλές φορές τους λες κάτι και σε αγνοούν. Και αν συνεχίσεις να τους το λες σου λένε ότι γίνεσαι κουραστικός. Και αν εσύ πάλι δεν σταματήσεις αρχίζουν να ανησυχούν πιστεύοντας ότι κάτι άλλο κρύβεται πίσω από τα λόγια σου, πως εννοείς και κάτι ακόμα. Οι μεγάλοι μεταξύ τους είναι μυστικοπαθείς και για αυτό νομίζουν ότι έτσι είναι και τα παιδιά τους… Αυτοί μπορεί να είναι όλο υπονοούμενα και τέτοια, αλλά τα παιδιά απλά λένε αυτό που σκέφτονται… Oι μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν. Για παράδειγμα άμα πεις: “Μαμά, είδα ένα τέρας” ούτε που θα σου απαντήσει. Άμα συνεχίσεις θα σου πει να κόψεις τα παιδιαρίσματα και να πας για ύπνο. Και μετά θα αρχίσει να σε κοιτάει περίεργα, να σε ρωτάει αν συνέβη κάτι στο σχολείο και τα σχετικά... Οπότε εσύ σταματάς να της μιλάς…
Για να πω την αλήθεια, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο αυτό ισχύει για όλους τους μεγάλους ή για όλα τα παιδιά. Ίσως τελικά και τα παιδιά να είναι λίγο δύσπιστα… Δεν είμαι σίγουρος... Ποτέ δεν μιλούσα ιδιαίτερα σε κανέναν… Είμαι παράξενος, για αυτό δεν τους μιλάω. Ή σωστότερα τους μιλάω αλλά όχι για αυτά που θέλω… Δεν φταίω εγώ για αυτό. Φταίει μια ιδιαίτερη ικανότητα που έχω: μπορώ να διακρίνω τα όσα κρύβονται μέσα στις σκιές.
Οι σκιές είναι ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος γεμάτος σκοτάδι, ιδανική κρυψώνα για πλάσματα επίσης φτιαγμένα από σκοτάδι… Από όταν ήμουν μικρός με θυμάμαι να δείχνω στους γονείς μου τα τέρατα που μπορούσα να διακρίνω, τα παράξενα σχήματα… Δεν με πίστευαν, οπότε σταμάτησα να τους τα δείχνω…
Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, φοβόμουν πολύ τα τέρατα. Με θυμάμαι χαρακτηριστικά να κοιμάμαι με όλα τα φώτα ανοιχτά και με έναν φακό αγκαλιά. Οι γονείς μου όμως αποφάσισαν ότι τίποτα από αυτά δεν ήταν αναγκαία και ερχόντουσαν και τα έσβηναν. Τότε τα μάτια μου προσαρμόζονταν αμέσως στο σκοτάδι και τα τέρατα εμφανιζόντουσαν. Δεν έκαναν τίποτα, απλά με κοιτούσαν. Όμως εγώ φοβόμουν. Έμπαινα ολόκληρος κάτω από τα σκεπάσματα με τα βλέφαρα μου σφιχτά κλεισμένα, προσπαθώντας να ξεχάσω την παρουσία τους…
Κάποια στιγμή είχα παρατηρήσει ότι πάντοτε υπήρχαν περισσότερες σκιές γύρω μου, από ότι γύρω από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Σαν να τις μαγνήτιζα… Μάλλον αυτό έκανα… Είχα επίσης προσέξει ότι τα τέρατα κοιτούσαν πάντα εμένα˙ ποτέ τους άλλους. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που τα φοβόμουνα τόσο: έδειχναν σαν να τους ενδιέφερα αποκλειστικά και μόνο εγώ. Γραπονόμουν λοιπόν από την φούστα της μαμάς μου, για να προστατευτώ. Αλλά αυτά ποτέ δεν προσπάθησαν να με πλησιάσουν. Απλά με κοιτούσαν…
Με τον καιρό συνήθισα την παρουσία τους. Ο φόβος σιγά σιγά υποχώρισε και έδωσε την θέση του σε μια επιφυλακτική περιέργεια. Πρέπει να το παραδεχτώ: ο κόσμος που έκρυβαν οι σκιές με γοήτευε. Καθόμουν με τις ώρες και κοιταζόμουν με τα τέρατα προσπαθώντας να τα κατανοήσω. Τα μετρούσα και τα σκετσάριζα. Σχεδόν ποτέ δεν έβλεπα το ίδιο πλάσμα για πάνω από μία φορά... Καθώς μεγάλωνα, μεγάλωνε και η περιέργεια μου και όσο τα χρόνια περνούσαν τόσο ήθελα να μαθαίνω ολοένα και περισσότερα πράγματα για αυτά. Συνήθως τα τέρατα στεκόντουσαν ακίνητα ενώσω τα παρατηρούσα όμως κανά δυο φορές τα είχα δει να φεύγουν και τότε είχα νιώσει πως ήθελαν να τα ακολουθήσω˙ εγώ πάντος ήθελα… Όμως κάτι με συγκρατούσε... Ήξερα ότι αν τα ακολουθούσα θα μάθαινα επιτέλους όλα τους τα μυστικά... Όμως ήξερα επίσης πως δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα…
...Είμαι έντεκα χρονών. Βασικά έντεκα παρά μία μέρα. Αύριο έχω τα γενέθλια μου. Υπάρχει κάτι που με ενθουσιάζει υπερβολικά στα φετινά μου γενέθλια. Κάτι απροσδιόριστο... Δεν είναι ότι τα γιορτάζω με τυμπανοκρουσίες ή ότι ανυπομονώ για την ώρα που θα πάρω τα δώρα μου. Είναι κάτι άλλο…
...Η μέρα των γενεθλίων μου ήρθε. Ξύπνησα με μια παράξενη διάθεση. Κοίταξα τα τέρατα στο δωμάτιο μου. Με κοίταξαν και αυτά. Κάτι ήταν διαφορετικό σήμερα… Μα... Κινούνταν! Τα τέρατα βάδιζαν -ή μάλλον σωστότερα σέρνoνταν- γύρω μου. Ήταν ένα αργό, ήρεμο βάδισμα/σύρσιμο. Δεν καταλάβαινα˙ αυτά πάντα είναι ακίνητα... Όμως δεν έπρεπε να καταλάβω. Έπρεπε απλά να παρατηρώ…
Η μέρα πέρασε ευχάριστα, μέσα σε μία ελαφριά ονειρική παραζάλη. Ο κόσμος μου ευχόταν χρόνια πολλά, μου έδινε δώρα και εγώ χαμογελούσα. Όμως τα μάτια μου ήταν καρφωμένα πάντοτε στις σκιές. Τα τέρατα εξακολουθούσαν να στροβιλίζονται γύρω μου όμως τώρα η κίνηση τους ήταν πιο γρήγορη. Τα βράδυ όταν τελικά πήγα στο κρεβάτι μου, έμοιαζαν ν τρέχουν. Τα παρατηρούσα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μετά από αρκετή ώρα τα βλέφαρα μου άρχισαν να κλείνουν και πρέπει να με είχε πάρει μόλις ο ύπνος όταν κάτι μου τράβηξε την προσοχή. Ένα από τα τέρατα είχε αλλάξει κατεύθυνση. Έφευγε!
...Και ήθελε να το ακολουθήσω...
...Και ήθελα να το ακολουθήσω…
...Και έπρεπε να το ακολουθήσω…
...Και σηκώθηκα και το ακολούθησα…
Βγήκε έξω από το δωμάτιο μου. Βγήκα έξω από το δωμάτιο μου. Βγήκε έξω από το σπίτι. Βγήκα έξω από το σπίτι. Στον ουρανό δεν υπήρχαν αστέρια. Παντού υπήρχαν τέρατα. Χαμογέλασα... Δεν ξέρω γιατί αλλά χαμογέλασα. Ένιωθα άνετα ανάμεσα σε τόσα τέρατα. Δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο άνετα ανάμεσα στους ανθρώπους. Το τέρας που ακολουθούσα προχώρησε. Προχώρησα και εγώ. Έστριψε στο φανάρι. Έστριψα και εγώ. Μπήκε σε ένα στενάκι. Μπήκα και εγώ...
...Ήταν αδιέξοδο. Όμως ο τοίχος ήταν καλυμμένος από σκιές. Δεν ήταν συνηθισμένες σκιές. Τον τοίχο κάλυπταν σκιές που μπορούσες να αγγίξεις. Τον τοίχο κάλυπταν σκιές που μπορούσαν να σε αγγίξουν. Σκιές ζωντανές… Το τέρας είχε χαθεί από το οπτικό μου πεδίο αλλά δεν με ένοιαζε. Δεν το χρειαζόμουν πια. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Προχώρησα ευθεία μπροστά. Ήμουν σε απόσταση αναπνοής από τον τοίχο˙ από τις σκιές... Έκανα άλλο ένα βήμα μπροστά. Αυτό ήταν! Οι σκιές με αγκάλιασαν, με πήραν κοντά τους. Τις αγκάλιασα και εγώ. Πλέον ήμουν μαζί με τα τέρατα, είχα γίνει ένα από αυτά. Πλέον καταλάβαινα. Εκεί ανήκα. Ναι, σίγουρα εκεί ανήκα. Για αυτό άλλωστε τα τέρατα κοιτούσαν πάντοτε μόνο εμένα, για αυτό μπορούσα να τα δω˙ γιατί είμαι ένα από αυτά...
...Ένα κλάμα ακούγεται…
...Ένα μωρό…
...Μόλις τώρα γεννήθηκε…
...Είναι άνθρωπος… -όπως κάποτε ήμουνα και εγώ...
...Σε έντεκα χρόνια από τώρα θα γίνει ένας από εμάς…
...Σε έντεκα χρόνια από τώρα θα γίνει δικό μας…
...
e-fivi
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου