Δυο ζευγάρια μάτια
Κάποτε
άκουσα μια ιστορία. Δεν θυμάμαι το πότε, το που ή το ποιος μου την είπε,
θυμάμαι μόνο την ιστορία. Μια ιστορία-μύθο. Σαν αυτές της ελληνικής μυθολογίας,
με τις μέδουσες και του Κύκλωπες. Μόνο που αυτή η ιστορία δεν έχει ούτε τέρατα
ούτε ήρωες· έχει μόνο τον άνθρωπο. Ποιον άνθρωπο; Οποιονδήποτε. Οποιοσδήποτε θα
μπορούσε να είναι ο ήρωας αυτού του μύθου, γιατί ο ήρωας μας απλά υπάρχει…
Και
ο μύθος ξεκινάει με μια απλή ερώτηση: «Πόσα ζευγάρια μάτια έχει ο
άνθρωπος;»
«Ένα»
απαντάει ο ακροατής.
«Κάνεις
λάθος» αποκρίνεται τότε ο αφηγητής και έτσι ξεκινάει ο μύθος… «Όταν πρωτοδημιουργήθηκε
ο άνθρωπος αυτή η απάντηση θα ήταν σωστή. Ο άνθρωπος είχε μόνο ένα ζευγάρι
μάτια. Όχι δεν ήταν σαν τα μάτια που ξέρεις γιατί δεν έβλεπαν την επιφάνεια,
όπως σήμερα, έβλεπαν το εσωτερικό, δεν έβλεπαν το ψέμα αλλά την αλήθεια. Ήταν
μάτια τα οποία δεν ξεγελούσαν το ιδιοκτήτη τους και του έδειχναν πάντα την
αλήθεια όσο σκληρή και αν ήταν. Βλέποντας με αυτά τα μάτια μπορούσες να
διακρίνεις στα πρόσωπα των άλλων τις πληγές τους και τις χαρές τους, την
ιστορία τους. Μπορούσες να διακρίνεις την ιστορία ενός αντικειμένου, την
χρησιμότητα του, την ασχήμια και την ομορφιά του. Σε ένα πίνακα δεν έβλεπες τα
χρώματα αλλά τις σκέψεις και τις ιδέες του ζωγράφου, σε ένα βιβλίο την έμπνευση
του συγγραφέα και σε ένα θέατρο την καρδιά των ηθοποιών. Όμως τα μάτια αυτά ήταν
πολύ ευαίσθητα και με το παραμικρό καταστρέφονταν και αν καταστρέφονταν έχανες
την ζωή σου. Έτσι λοιπόν, με τον καιρό, ένα περίβλημα δημιουργήθηκε από μπροστά
τους για να τα προστατεύει, ένα περίβλημα που εξελίχθηκε σε ένα δεύτερο ζευγάρι
ματιών…»
Αυτό ήταν μέχρι εκεί πάει η ιστορία μετά
δεν θυμάμαι παρακάτω, σαν κάποιος να έχει σβήσει την συνέχεια και να έχει
εξαφανίσει τα ίχνη της… Όμως ακόμα και έτσι, μισοτελειωμένη υπάρχει και
καταφέρνει να με βάζει σε σκέψεις. Μικρή
νόμιζα πως ήταν απλά ένα παραμύθι, σαν την Κοκκινοσκουφίτσα ή την Χιονάτη.
Μεγαλώνοντας όμως, κατάλαβα πως είναι αλήθεια. Μάλιστα νομίζω πως μπορώ να
γράψω και εγώ η ίδια το τέλος της.
«…Αυτό το δεύτερο ζευγάρι ματιών μας
τύφλωσε, μας έκανε να βλέπουμε το ψέμα και αχρήστεψε το πρώτο. Μας έκανε να το
ξεχάσουμε, να το παραμελήσουμε και να το βυθίσουμε στο σκοτάδι. Κατάφερε να
μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μας κάνοντας μας τυφλούς, κάνοντας μας ρομπότ στην
δούλεψη του. Και έτσι πέρασαν τα χρόνια και όλοι οι άνθρωποι έμειναν τυφλοί,
όλοι εκτός από κάποιους, που δεν πίστεψαν τόσο εύκολα τα ψέματα, έβγαλαν από το
σκοτάδι τα αληθινά τους μάτια και τα χρησιμοποίησαν, αγνοώντας το ρίσκο του να
καταστραφούν. Τώρα η επιλογή είναι δική σας: θα επιλέξετε να ζήσετε ασφαλείς
στο ψέμα, ή να πάρετε το ρίσκο και να βγάλετε τα πρώτα σας μάτια στο φως;»
e-fivi
Αν σας άρεσε αυτό το post μπορείτε να διαβάσετε:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου