Κουβάρια προβλημάτων

Τι είναι ένα πρόβλημα; 

Πώς μοιάζει; 

Πώς μπορείς να το διώξεις μακριά; 

Μπορείς να το διώξεις μακριά;

Παλιά  αυτά τα ερωτήματα μπορεί να έβαζαν σε σκέψεις αρκετούς ανθρώπους. Πλέον όχι. Οι απαντήσεις τους είναι αυτονόητες, είναι ο ρυθμός της καθημερινότητας τους. Πλέον ξέρουν ότι τα προβλήματα είναι κουβάρια γεμάτα κόμπους, φτιαγμένα με σκληρή κλωστή. Κουβάρια που μπλέκονται στα μαλλιά των ανθρώπων και τους βαραίνουν. Ξέρουν ότι μπορούν να τα διώξουν. Ξέρουν το τρόπο που μπορούν να τα διώξουν... Ξέρουν ότι όταν κάνουν μπάνιο, καθώς το καυτό νερό παίρνει μακριά την βρωμιά παίρνει μακριά και τα κουβάρια. Για αυτό οι άνθρωποι αγαπούν τόσο πολύ το μπάνιο. Λατρεύουν την αίσθηση του ζεστού νερού στο σώμα τους, την ανακούφιση που νιώθουν καθώς βρέχει τα μαλλιά τους και το δωμάτιο γεμίζει υδρατμούς. Και με τον καιρό όλο και πιο συχνά έκαναν οι άνθρωποι μπάνιο, γιατί τόσο όλο και πιο συχνά ένιωθαν την ανάγκη να ξεπλύνουν από πάνω τους τα προβλήματα τους...

     Εκείνη η μέρα ήταν μία μέρα σαν όλες τις άλλες. Ξύπνησε, έφαγε και μετά με πολύ σχολαστικότητα μάζεψε, τα κουβάρια. Είχε βαρεθεί να κάνει πια αυτή τη δουλειά, κάθε πρωί να πρέπει να μαζέψει τα προβλήματα των άλλων, να ξυπνάει αξημέρωτα για να έχει καθαρίσει  πριν ανοίξουν τα μάτια τους όλοι οι γείτονες του του. Ήξερε ότι δεν θα άρεσε σε κανέναν μόλις ξυπνούσε να δει μπροστά του ένα βουνό από κουβάρια και ότι αν συναίβαινε ποτέ αυτό όλοι θα άρχιζαν να παραπονιούνται. Όχι αν, είχε συμβεί. Μια φορά μόνο. Μόλις είχε αρχίσει αυτή η ιστορία με τον σπασμένο σωλήνα και δεν είχε δώσει την απαιτούμενη προσοχή. Ώσπου μια μέρα τον ξύπνησαν οι έξαλλες φωνές των γειτόνων του που απαιτούσαν εξηγήσεις. Δεν του άρεσαν οι φασαρίες, ήταν φιλήσυχος άνθρωπος. Τότε ήταν που άρχισε να το κάνει με ευλαβική προσήλωση... Κάθισε στην πολυθρόνα του αναστενάζοντας. Αν συνέχιζε να κουβαλάει τέτοιο βάρος κάθε μέρα η μέση του θα καταστρεφόταν. Τον έθλιβε που δεν είχε κανέναν να μοιραστεί το πρόβλημα του. Όχι το μπάνιο δεν του έδινε πλέον καμία ανακούφιση. Ήξερε ότι ούτως ή άλλως τα προβλήματα θα κατέληγαν πάλι πίσω σε αυτόν: στην αυλή του...

***

    Στο στενάκι πίσω από το σπίτι του γεροντάκου, ακουγόντουσαν χαρούμενα γέλια και φωνούλες μικρών παιδιών.  Κάποια παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο. Ζητωκραύγαζαν και παραπονιόντουσαν για κάθε γκολ που έβαζαν ή έχαναν. Έπαιζαν με ένα πάθος που μόνο τα παιδιά και όσοι  διεκδικούν κάποιο κύπελλο έχουν. Ξάφνου η χαρούμενη φασαρία σταμάτησε. Ένα δυνατό κρακ είχε ακουστεί και όλοι ήξεραν τι σήμαινε αυτό: κάποιος είχε ρίξει -πάλι- την μπάλα πάνω σε κάποιο τζάμι. Όλοι κοίταξαν την Ήβη, ένα κορίτσι εννιά χρονών που είχε γίνει κόκκινο σαν την ντομάτα. Δεν ντρεπόταν ακριβώς... Απλά ευχόταν να εξαφανιστεί γιατί οι κανόνες ήταν κανόνες: έπρεπε να μπει στο σπίτι, να πάρει την μπάλα και να ζητήσει συγγνώμη για το σπασμένο τζάμι... Όταν κατάλαβε τελικά ότι το να εξαφανιστεί ήταν αδύνατο κατευθύνθηκε προς την πόρτα του σπιτιού στα οποίο είχε καταλήξει η μπάλα της. Χτύπησε αλλά κανείς δεν της άνοιξε. Ξαναχτύπησε αυτή τη φορά πιο δυνατά όμως και πάλι κανείς δεν ήρθε -δεν σκέφτηκε ότι χτυπούσε την πίσω πόρτα του σπιτιού. 

      Η πόρτα όμως ήταν ανοιχτή οπότε την έσπρωξε και μπήκε μέσα. Ο χώρος ήταν γεμάτος κλειστά κουτιά. Το μυαλό της έπλασε αμέσως χιλιάδες σενάρια για το τι μπορεί να περιείχαν και η περιέργεια της την έσπρωξε να μπει μέσα και να ψάξει για ένα ανοιχτό. Δεν χρειάστηκε. Υπήρχε ένα ορθάνοιχτο κασόνι στην μέση του δωματίου. Πλησίασε και κοίταξε διστακτικά μέσα. Φοβόταν μήπως ξεπεταχτεί κανένας επικίνδυνος δράκος. Όμως αυτό που είδε δεν ήταν δράκος, ήταν κουβάρια! Ήταν προβλήματα σαν αυτά που ξεφορτωνόταν κάθε φορά που έμπαινε κάτω από το καυτό νερό. Κάτι σαν ένστικτο την έσπρωξε να βάλει το χέρι της μέσα στα κουβάρια και να πιάσει ένα. Το τράβηξε. Το αναγνώρισε! Το είχε ξαναδεί, ήταν δικό της! ...Και ήταν όμορφο... Μερικές φορές που είχε πιάσει φευγαλέα ένα πρόβλημα της είχε φανεί πολύ σκληρό. Τώρα είχε την εντύπωση πως όσο περισσότερο το κρατούσε τόσο πιο μαλακό γινότανε! Ήταν μαλακό σαν την γέμιση των αφράτων μαξιλαριών της. Ένιωθε χαρούμενη που έπιανε ένα από τα προβλήματα της. Άρχισε να το πετάει στον αέρα και να γελάει σαν να ήταν το πιο υπέροχο παιχνίδι που υπήρχε!

***

                                                                                                                                     Ο γερασμένος κύριος σηκώθηκε αλαφιασμένος από την πολυθρόνα του. Φωνές ακουγόντουσαν από την αποθήκη! Όχι, όχι φωνές! Γέλια! Μήπως είχε αρχίσει να τρελαίνεται, μήπως όλα αυτά τα κουβάρια τον είχαν καταστρέψει; Όχι τα γέλια ήταν αληθινά! Άρπαξε ένα βάζο που βρήκε στο τραπεζάκι δίπλα του και κατευθύνθηκε προς την αποθήκη. Καθώς πλησίαζε παρατηρούσε τον χώρο γύρω του -την ατμόσφαιρα. Κατάλαβε ότι τα γέλια που άκουγε είχαν κάτι το ήρεμο κάτι το αθώο και μάλλον ανήκαν σε ένα παιδί! Ένα παιδί που έπαιζε. Σιγά, σιγά ο φόβος υποχώρησε και όταν πια έφτασε στην αποθήκη και έριξε μια κλεφτή ματιά, μέσα μια πρωτόγνωρη γαλήνη τον κυρίευσε. Αισθάνθηκε σαν να είχαν φύγει οριστικά τα προβλήματα από πάνω του! Παρατήρησε πιο προσεκτικά το κοριτσάκι που έπαιζε με ένα από τα κουβάρια. Παρατήρησε το πως το πετούσε στον αέρα και το έπιανε, το πως κάθε φορά που το κουβάρι βρισκόταν στον αέρα η χαρά του κοριτσιού αυξανόταν. Και μετά αφού χόρτασε παιχνίδι, έπιασε  το πρόβλημα και άρχισε να το ξεμπλέκει. Τα δάχτυλα της κινούνταν επιδέξια ξεμπλέκοντας τους κόμπους έναν προς έναν. Το κουβάρι είχε πλέον ξεμπλεκτεί και ήταν μια απλή κλωστή! Όχι ήταν μια κλωστή που έλαμπε πανέμορφα! Και το κορίτσι την πήρε και άρχισε να την κάνει βραχιόλια, πανέμορφα, μοναδικά βραχιόλια... Και όταν τελείωσε με το πλέξιμο, γύρισε και τον κοίταξε. Τα μάτια της έλαμπαν σαν δύο υπέρλαμπρους ήλιους!

Και τότε ο γερασμένος κύριος κατάλαβε τι έλειπε από τους ανθρώπους.

Κατάλαβε γιατί έκαναν μπάνιο τόσο συχνά. 

Τους έλειπε η χαρά!

 Γιατί το να ξεφορτωνόμαστε τα προβλήματα δεν μας δίνει χαρά! 

Χαρά μας δίνει το να τα λύνουμε!!! 

Καλό μήνα! Ελπίζω να σας άρεσε το παραμύθι μου… Και να θυμάστε αν και αυτός ο μήνας δεν προμηνύεται να έχει λιγότερα προβλήματα από τους προηγούμενους τα προβλήματα μας δίνουν χαρά γιατί πίσω από κάθε πρόβλημα κρύβεται μια λύση!!!

e-fivi

Αν σας άρεσε αυτό το post μπορείτε να διαβάστε επίσης:

Αν η ζωή ήταν παραμύθι...