Ακούμε μουσική -ή τραγουδάμε- όταν κάνουμε ντουζ, όταν μαγειρεύουμε, όταν δουλεύουμε, όταν οδηγάμε, όταν είμαστε με την παρέα μας ή μόνοι μας, όταν είμαστε σε κάποιο καφέ, όταν συμμαζεύουμε, όταν ντυνόμαστε και ετοιμαζόμαστε... Ακούμε μουσική ακόμα και όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε ή όταν ξυπνάμε. Η μουσική είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε πάντα.         Αν το καλοσκεφτείτε η μουσική έπαιζε πάντα έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Στην αρχαιότητα η μουσική ήταν από τα πιο σημαντικά μαθήματα, ενώ με το πέρασμα των χρόνων η μουσική φαίνεται να εμφανίζεται σε όλες τις σημαντικές στιγμές: αριστοκρατικές δεξιώσεις, λαϊκά γλέντια, εμβατήρια πολέμων, θρησκεία. Ό,τι και αν σκεφτείς, όπου και αν πας πάντα θα βρίσκεις κρυμμένη κάπου την μουσική. Πώς γίνεται όμως η μουσική να μας ακολουθεί παντού; Είναι η αγάπη που τρέφουμε για αυτήν ή μήπως υπάρχει και κάτι παραπάνω; Ας αρχίσουμε από αυτό: «Γιατί την αγαπάμε;».         Η μουσική, δεν είναι απ

           Λοιπόν, λοιπόν καλώς ήρθατε στην νέα γωνιά των «Ιπτάμενα Όνειρα». Αν δεν έχετε ήδη ακούσει αυτό το συνταρακτικό νέο θα   σας ενημερώσω αμέσως τώρα! Μετά από ‘‘πολλές ώρες σκληρής δουλειάς’’   εγκαινιάζω σήμερα την γωνία των ταινιών γιατί αυτό εδώ είναι ένα blog -πλανήτης για τα όνειρα και όνειρα δεν είναι και οι ταινίες; Και για να εγκαινιάσω το νέο μας κεφάλαιο θα σας μιλήσω για μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, «Το πράσινο βιβλίο»!         Το πράσινο βιβλίο βγήκε το 2018 και βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Το έχει σκηνοθετήσει ο Πίτερ Φαρέλι, ενώ τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους τους παίζουν ο Βίγκο Μόρτενσεν και ο Μαχέρσαλα Άλι. Η ταινία διαδραματίζεται το 1962 και ακολουθεί το ταξίδι του τζαζ μουσικού Τον Σίρλει και του σοφέρ του Τόνι Βαλελόνγκα στην Νότια Αμερική. Ο Τον Σίρλει είναι ένας μαύρος και ιδιόρρυθμος πιανίστας, ενώ ο Τόνι Βαλελόνγκα ένας Ιταλός bodyguard , λίγο ρατσιστής.         Γεια αρχή πριν πιάσω αυτό που λάτρεψα περισσότερο στην ταινία θα πω ότι το so

      Γεια σε όλους και όλες. Τι κάνετε;   Ελπίζω να είστε καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες: «Την φωτογραφία»! Τι είναι όμως η φωτογραφία και τι σημαίνει να πατάς εκείνο το κλικ;         Πολύ μπορεί να νομίζουν πώς να πατάς το κλικ είναι κάτι εύκολο, δηλαδή απλά πατάς ένα κουμπί!   Και όμως δεν είναι έτσι. Βασικά όχι ίσως και να είναι έτσι. Εξαρτάται… Εξαρτάται από το ποιος είναι ο φωτογράφος. Εσύ ή η κάμερα σου; Αν είναι η κάμερα σου τότε ναι, είναι όντως κάτι απλό. Αν ο φωτογράφος είναι η κάμερα τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να διαλέξεις τι θα βγάλεις. Μετά η κάμερα αποφασίζει για τον φωτισμό, την ανάλυση, το πόσο θολωμένο θα είναι το φόντο κ.τ.λ.         Όμως αν αποφασίσεις ότι δεν γίνεται μια κάμερα να σε κάνει ό,τι θέλει   ε,ναι, τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Παύεις να είσαι αυτός που απλά:   «πατάει το κλικ» και γίνεσαι, εξερευνητής, κυνηγός, δημιουργός. Ανακαλύπτεις ότι ίσως τελικά η μαγ

                 Καλό μήνα! Λίγο καθυστερημένα βέβαια αλλά όπως και να έχει καλό μήνα! Πλέον έχει μπει ο Σεπτέμβριος, ένας μήνας που μου φέρνει ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί από την μία σηματοδοτεί τα νέα ξεκινήματα αλλά από την άλλη τελειώνει το καλοκαίρι και ανοίγουν τα σχολεία. Και σχετικά με αυτό έχω να σας ανακοινώσω ότι αποφάσισα να ανεβάζω άρθρο μία φορά την εβδομάδα, κάθε Παρασκευή, για να είμαι σίγουρη πως θα καταφέρνω να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις μου απέναντι σας αλλά και απέναντι στον εαυτό μου. Όμως, όπως και να έχει τα σχολεία δεν άνοιξαν ακόμα, πράγμα που σημαίνει πως μπορούμε να ξεκλέψουμε μερικές επιπλέον μέρες διακοπών και δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να τις εκμεταλλευτούμε από το να κάνουμε λίγο τουρισμό, ειδικά αφού πολλοί από εμάς εξαιτίας του κορονοϊού δεν κατάφεραν να πάνε κάπου. Και τώρα λοιπόν δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, βασικά δεν χρειάζεται να πάτε πουθενά, γιατί η πόλη στην οποία θα κάνετε τουρισμό θα είναι η πόλη σας!           Είτε ζείτε στην Αθήνα,

Γεια σε όλους   και σε όλες. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα σας έχω ένα παραμύθι μου γιατί: όταν σου έρχεται μια ιδέα δεν μπορείς παρά να την γράφεις και όταν την γράφεις δεν μπορείς παρά να την δείχνεις· είναι κάτι τελείως φυσικό. Και για να είμαι πιο σωστή και να πιάνω όλους τους καλλιτεχνικούς κλάδους θα έπρεπε να πω: όταν σου έρχεται μια ιδέα δεν μπορείς παρά να την υλοποιείς και όταν την υλοποιείς δεν μπορείς παρά να την δείχνεις. Τέλος πάντων ας μην γίνομαι κουραστική με λεπτομέρειες, απλά θα σας πω ότι μου ήρθε μια ιδέα, την έγραψα και τώρα θέλω να σας την δείξω. Καλή ανάγνωση!           Κάπου στο σύμπαν υπάρχει ένας πλανήτης του οποίου το έδαφος είναι τελείως επίπεδο και έχει χρώμα μαύρο. Αν όμως τον κοιτάξεις από μακριά θα νομίσεις πως είναι άσπρος και αυτό γιατί ο ουρανός του είναι διαρκώς σκεπασμένος από κατάλευκα πυκνά σύννεφα σαν μπαμπάκι. Και πάλι όμως αν κοιτάξεις κάτω από τα σύννεφα δεν θα δεις έναν μαύρο πλανήτη αλλ

  Γεια σε όλους και όλες σας! Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε! Εξάλλου τα χαμόγελα είναι ένας θησαυρός! Ο μεγαλύτερος θησαυρός. Και να σας πω την αλήθεια απορώ που δεν έχουν γίνει πόλεμοι για αυτά. Ίσως επειδή τα χαμόγελα είναι κάτι αγνό, κάτι πραγματικά όμορφο, σε αντίθεση με τα χρήματα, την εξουσία, ή το συμφέρον (τα αίτια των πολέμων δηλαδή). Ίσως πάλι επειδή ο πόλεμος και το χαμόγελο δεν συνυπάρχουν, είναι μαλωμένοι από χρόνια. Ίσως επειδή ο πόλεμος καταστρέφει τους μάγους!          Τους αληθινούς· όχι τους ψεύτικους. Οι αληθινοί μάγοι είναι οι πωλητές χαμόγελων. Είναι δηλαδή αυτοί που σου δίνουν ένα χαμόγελο με αντάλλαγμα να σε δουν να το φοράς, αυτοί που έχουν το χάρισμα να μπορούν να χαρίζουν χαμόγελα. Πείτε μου αυτό δεν είναι μαγεία;   Δεν είναι μαγεία με μια μόνο κουβέντα τους να ανθίζει ένα χαμόγελο στα χείλη σου; Τι είδους χαμόγελο; Εξαρτάται από τον μάγο. Άλλοι σου πουλάνε μελαγχολικά χαμόγελα, άλλοι συνεσταλμένα, άλλοι μεταδοτικά και

     Κάποτε άκουσα μια ιστορία. Δεν θυμάμαι το πότε, το που ή το ποιος μου την είπε, θυμάμαι μόνο την ιστορία. Μια ιστορία-μύθο. Σαν αυτές της ελληνικής μυθολογίας, με τις μέδουσες και του Κύκλωπες. Μόνο που αυτή η ιστορία δεν έχει ούτε τέρατα ούτε ήρωες· έχει μόνο τον άνθρωπο. Ποιον άνθρωπο; Οποιονδήποτε. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είναι ο ήρωας αυτού του μύθου, γιατί ο ήρωας μας απλά υπάρχει… Και ο μύθος ξεκινάει με μια απλή ερώτηση: «Πόσα ζευγάρια μάτια έχει ο άνθρωπος;»  «Ένα» απαντάει ο ακροατής. «Κάνεις λάθος» αποκρίνεται τότε ο αφηγητής και έτσι ξεκινάει ο μύθος… «Όταν πρωτοδημιουργήθηκε ο άνθρωπος αυτή η απάντηση θα ήταν σωστή. Ο άνθρωπος είχε μόνο ένα ζευγάρι μάτια. Όχι δεν ήταν σαν τα μάτια που ξέρεις γιατί δεν έβλεπαν την επιφάνεια, όπως σήμερα, έβλεπαν το εσωτερικό, δεν έβλεπαν το ψέμα αλλά την αλήθεια. Ήταν μάτια τα οποία δεν ξεγελούσαν το ιδιοκτήτη τους και του έδειχναν πάντα την αλήθεια όσο σκληρή και αν ήταν. Βλέποντας με αυτά τα μάτια μπορούσες να διακρίνεις στα