Μερικές φορές η πραγματικότητα μοιάζει με μια θάλασσα˙ μοιάζει με μια θάλασσα αγριεμένη έτοιμη να μας καταπιεί. Και εμείς εκεί να προσπαθούμε να αντέξουμε, λίγο ακόμη και λίγο ακόμη για να μην μας καταπιεί η θάλασσα… *** . ..Είμαστε ναυτικοί. ...Μάλλον το πλοίο μας βούλιαξε. ...Ίσως να μην το είχαμε συντηρήσει καλά.  ...Ίσως να κλείσαμε για λίγο τα μάτια μας και να μην προσέξαμε την καταιγίδα που πλησίαζε.  ...Πάντως το σίγουρο είναι ότι τώρα δεν είμαστε πάνω σε κανένα πλοίο.       ...Το σίγουρο είναι ότι τώρα βρισκόμαστε στη θάλασσα. Δεν βλέπουμε στεριά. Το μόνο που βλέπουμε είναι τα κύματα που έρχονται κατά πάνω μας. Και την σανίδα. Βλέπουμε τα κύματα και την σανίδα χάρη στην οποία κρατιόμαστε στην επιφάνεια. Που και που την αφήνουμε και τότε βουλιάζουμε. Και την βλέπουμε να φεύγει μακριά. Και θέλουμε απλώς να αφεθούμε. Να αφεθούμε να μας τραβήξουν τα αόρατα πλοκάμια της θάλασσας στον βυθό. Στην άβυσσο. Και είναι τόσο όμορφη αυτή η σκέψη... Αυτή η γαλήνη που την συνοδεύει... Όμως

        Φανταστείτε τα χρυσόψαρα. Έχουν ισχνή μνήμη. Τα καημένα… Τώρα φαντάσου να ήσουν χρυσόψαρο. Δεν θα θυμόσουν τους φίλους σου. Δεν θα θυμόσουν τους συγγενείς σου. Δεν θα θυμόσουν όσα σε πονάνε… Και η αλήθεια είναι ότι τα πάντα μπορούν να μας πονέσουν. Τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε ένα μαχαίρι. Ένα μαχαίρι ικανό να μας βλάψει. Ένα μαχαίρι ικανό να μας καταστρέψει… Λένε ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, αλλά μήπως στην πραγματικότητα τα καταστρέφει; Πόσο χρόνος παίρνει για να μετατραπεί μία ευτυχισμένη ανάμνηση σε λύπη;  Ας μιλήσουμε για αναμνήσεις...   Οι αναμνήσεις μας είναι ευμετάβλητες˙εύπλαστες. Δεν μας ανήκουν. Εμείς ανήκουμε σε αυτές. Και αυτές ανήκουν στα συναισθήματα μας. Στα συναισθήματα που έχουμε την στιγμή που δημιουργούνται και στα συναισθήματα που έχουμε τη στιγμή που τις ανασύρουμε στην μνήμη μας. Ηθικό δίδαγμα: οι αναμνήσεις μας δεν μας λένε την αλήθεια. Οι αναμνήσεις μας είναι παραμορφωμένες. Άρα όλα όσα θυμόμαστε είναι ένα ψέμα; Η απάντηση είναι όχι, γιατί,

  Μου αρέσει η μουσική -αυτό το έχω ξανaπεί. Μου αρέσει να ακούω μουσική ενώ γράφω, μου αρέσει να ακούω μουσική ενώ συμμαζεύω ή ακόμα μερικές φορές απλά κάθομαι, κλείνω τα μάτια μου και αφήνω το κομμάτι να με ταξιδέψει. Αυτή λοιπόν η νέα ενότητα είναι αφιερωμένη στα τραγούδια που με ταξιδεύουν και στα ταξίδια που πάω μαζί τους. Θα αρχίσω λοιπόν με ένα πολύ παλιό τραγούδι το “Humanity” των Scorpions.   Είναι ένα ροκ τραγούδι που… Περιμένετε! Εδώ δεν κρατάμε πρακτικά! Όχι άρχισα λάθος.  Μερικές φορές υπάρχουν τραγούδια που όταν τα ακούς σε κάνουν πιο δυνατό. Που όταν τα ακούς νιώθεις ότι πετάς. Είναι κάποια τραγούδια που απλά τα ερωτεύεσαι με την “πρώτη ματιά”. Για ένα τέτοιο τραγούδι θα σας μιλήσω σήμερα. Θα σας μιλήσω για τα συναισθήματα που μου προκαλεί αυτό το τραγούδι.  Κλείνω λοιπόν για ένα λεπτό τα μάτια μου, αφήνω τις νότες να μπουν μέσα στο σώμα μου και να μου δώσουν φτερά. Καθώς πετάω αισθάνομαι σαν να είμαι σε χιλιάδες διαφορετικά μέρη την ίδια στιγμή! Είμαι σε μια πα

Καλή χρονιά! Επιτέλους μπήκε το 2021 και μαζί με την αλλαγή του χρόνου ελπίζω να έρθουν και πιο όμορφες στιγμές. Οπότε για να μπει καλά το 2021 σας έχω ένα παραμύθι. Ελπίζω να σας αρέσει!                Όπου και αν κοιτούσες στην αγορά έβλεπες χαμογελαστά πρόσωπα. Ήταν κάτι το συνηθισμένο. Ήταν συνηθισμένο να μην υπάρχουν δάκρυα, να μην υπάρχουν προβλήματα που σε γεμίζουν απόγνωση, να μην υπάρχει η λέξη λύπη… Το ασυνήθιστο ήταν η Κατρίνε. Καθόταν σκυθρωπή στον πάγκο της κοιτώντας μελαγχολικά τον ουρανό. Προσπαθούσε να μην δίνει σημασία στα επίμονα βλέμματα των περαστικών, στον εκνευρισμό που της προκαλούσαν. Προσπαθούσε να προσποιείται ότι δεν κοιτούσαν αυτή αλλά τα βάζα πάνω στον πάγκο της, τα τραγούδια που πουλούσε.  Όμως ειδικά τα Σάββατα που η αγορά είχε τόσο κόσμο δεν μπορούσε παρά να είναι λυπημένη.  Κανονικά -το ήξερε- θα έπρεπε να είναι χαρούμενη. Τα Σάββατα είχε πάντα περισσότερες πιθανότητες να βρεθεί κάποιος που να πλησιάσει τον πάγκο της και να αγοράσει ένα από τα τραγούδ

  Οι ιδέες είναι παράξενο πράγμα. Έχω άφθονες από αυτές. Φτάνει να κάνω μία βόλτα ή να κοιτάξω για λίγο έξω από το παράθυρο και μυριάδες ιδέες κρέμονται πάνω από το κεφάλι μου, σαν λαμπερά αστέρια, έτοιμες να τις μαζέψω για να τις βάλω στα συρτάρια του μυαλού μου. Το παράξενο όμως είναι ότι αν και τα συρτάρια ξεχυλίζουν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω όλες τις ιδέες που υπάρχουν σε αυτά. Πρέπει να περιμένω η ιδέα να ανθίσει. Τότε και μόνο τότε μπορώ να την χρησιμοποιήσω. Και δεν ξέρω γιατί αλλά η ιδέα που άνθισε ήταν αυτή. Ελπίζω λοιπόν να σας αρέσει και να σας αγγίξει. Καλά Χριστούγεννα και να θυμάστε πως πάντα κάτι κακό κρύβει μέσα του και κάτι καλό...      Σε ένα χωριό, μιας χώρας ζούσε ένα μικρό αγόρι. Αλέξανδρο το λέγαν το αγόρι και ήταν δυστυχισμένο. Ήταν δυστυχισμένο γιατί στην χώρα που ζούσε γινόταν πόλεμος. Οι γονείς του είχαν πεθάνει και το σπίτι τους είχε καταστραφεί από βομβαρδισμό. Εκείνη την μέρα το χιόνι έπεφτε λευκό πάνω στα σπίτια και στους δρόμους του μικρού χωριού του.

       Πύργοι από τραπουλόχαρτα. Όλη μας η ζωή φτιαγμένη από πύργους από τραπουλόχαρτα. Όλη μας τη ζωή φτιάχνουμε πύργους από τραπουλόχαρτα. Πύργους εύθραυστους που μπορεί να πέσουν πανεύκολα μόλις φυσήξει ένα ελαφρύ βοριαδάκι. Και όσο ψηλότεροι είναι οι πύργοι μας τόσο μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει να πέσουν. Και όσο πληθαίνουν τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα πέσουν. Και τόσο ελπίζουμε να μην τους δούμε να πέφτουν. Γιατί όταν βλέπεις τον πύργο σου να πέφτει πονάει. Πονάει πάρα πολύ… Οπότε ελπίζουμε να πέσουμε πριν από αυτούς, να μείνουν όρθιοι περισσότερο από εμάς γιατί τότε δεν θα χάσουν την γλύκα τους...  Και υπάρχουν και αυτοί που αποφασίζουν να τα παρατήσουν… ...Μόνο που ξεχνούν ότι οι πύργοι είναι στην φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος χτίστης. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ακόμα και αυτοί που αποφάσισαν να σταματήσουν καταλαβαίνουν ότι ακόμα και αν δεν χτίζεις μέγαρα, χτίζεις σχέσεις, χτίζεις μια ζωή... Αν σταματήσεις να χτίζεις τότε αυτομάτως σταματάς να προσέχεις κ

  Κάπου, σε μια από τις χιλιάδες αποθήκες του μυαλού μας, υπάρχει ένα βάζο. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές που λάμπουν. Ένα βάζο γεμάτο χριστουγεννιάτικες στιγμές… Η λάμψη που εκπέμπει αυτό το βάζο ταξιδεύει ως την ψυχή μας και την ζεσταίνει. Ταξιδεύει ως τα μάτια μας και τα φωτίζει! Και πάνω από όλα μας γεμίζει χαρά, ελπίδα, μια γλυκιά νοσταλγία για τα Χριστούγεννα που πέρασαν και μαζί μια τρελή ανυπομονησία για αυτά που έρχονται. Εγώ έχοντας ζήσει ελάχιστα χρόνια, έχω ζήσει και ελάχιστα Χριστούγεννα˙ μόλις 12! Οπότε το βάζο μου έχει ελάχιστες αναμνήσεις, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι λάμψεις τους δεν είναι αρκετά δυνατές για να με ζεστάνουν, για να με γεμίσουν γλυκιά νοσταλγία και τρελή ανυπομονησία. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμένα δεν μου φαίνονται πάρα πολλά… Έχω χιλιάδες αναμνήσεις από αυτά τα λίγα Χριστούγεννα. Εξάλλου οι παιδικές αναμνήσεις δεν είναι αυτές που λάμπουν περισσότερο;  ...Το αγαπημένο μου πράγμα στα Χριστούγεννα ήταν (και λίγο, πολύ ακόμα είναι)