Οι ιδέες είναι παράξενο πράγμα. Έχω άφθονες από αυτές. Φτάνει να κάνω μία βόλτα ή να κοιτάξω για λίγο έξω από το παράθυρο και μυριάδες ιδέες κρέμονται πάνω από το κεφάλι μου, σαν λαμπερά αστέρια, έτοιμες να τις μαζέψω για να τις βάλω στα συρτάρια του μυαλού μου. Το παράξενο όμως είναι ότι αν και τα συρτάρια ξεχυλίζουν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω όλες τις ιδέες που υπάρχουν σε αυτά. Πρέπει να περιμένω η ιδέα να ανθίσει. Τότε και μόνο τότε μπορώ να την χρησιμοποιήσω. Και δεν ξέρω γιατί αλλά η ιδέα που άνθισε ήταν αυτή. Ελπίζω λοιπόν να σας αρέσει και να σας αγγίξει. Καλά Χριστούγεννα και να θυμάστε πως πάντα κάτι κακό κρύβει μέσα του και κάτι καλό...      Σε ένα χωριό, μιας χώρας ζούσε ένα μικρό αγόρι. Αλέξανδρο το λέγαν το αγόρι και ήταν δυστυχισμένο. Ήταν δυστυχισμένο γιατί στην χώρα που ζούσε γινόταν πόλεμος. Οι γονείς του είχαν πεθάνει και το σπίτι τους είχε καταστραφεί από βομβαρδισμό. Εκείνη την μέρα το χιόνι έπεφτε λευκό πάνω στα σπίτια και στους δρόμους του...

       Πύργοι από τραπουλόχαρτα. Όλη μας η ζωή φτιαγμένη από πύργους από τραπουλόχαρτα. Όλη μας τη ζωή φτιάχνουμε πύργους από τραπουλόχαρτα. Πύργους εύθραυστους που μπορεί να πέσουν πανεύκολα μόλις φυσήξει ένα ελαφρύ βοριαδάκι. Και όσο ψηλότεροι είναι οι πύργοι μας τόσο μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει να πέσουν. Και όσο πληθαίνουν τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα πέσουν. Και τόσο ελπίζουμε να μην τους δούμε να πέφτουν. Γιατί όταν βλέπεις τον πύργο σου να πέφτει πονάει. Πονάει πάρα πολύ… Οπότε ελπίζουμε να πέσουμε πριν από αυτούς, να μείνουν όρθιοι περισσότερο από εμάς γιατί τότε δεν θα χάσουν την γλύκα τους...  Και υπάρχουν και αυτοί που αποφασίζουν να τα παρατήσουν… ...Μόνο που ξεχνούν ότι οι πύργοι είναι στην φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος χτίστης. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ακόμα και αυτοί που αποφάσισαν να σταματήσουν καταλαβαίνουν ότι ακόμα και αν δεν χτίζεις μέγαρα, χτίζεις σχέσεις, χτίζεις μια ζωή... Αν σταματήσεις να χτίζεις τότε αυτομάτως...

  Κάπου, σε μια από τις χιλιάδες αποθήκες του μυαλού μας, υπάρχει ένα βάζο. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές που λάμπουν. Ένα βάζο γεμάτο χριστουγεννιάτικες στιγμές… Η λάμψη που εκπέμπει αυτό το βάζο ταξιδεύει ως την ψυχή μας και την ζεσταίνει. Ταξιδεύει ως τα μάτια μας και τα φωτίζει! Και πάνω από όλα μας γεμίζει χαρά, ελπίδα, μια γλυκιά νοσταλγία για τα Χριστούγεννα που πέρασαν και μαζί μια τρελή ανυπομονησία για αυτά που έρχονται. Εγώ έχοντας ζήσει ελάχιστα χρόνια, έχω ζήσει και ελάχιστα Χριστούγεννα˙ μόλις 12! Οπότε το βάζο μου έχει ελάχιστες αναμνήσεις, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι λάμψεις τους δεν είναι αρκετά δυνατές για να με ζεστάνουν, για να με γεμίσουν γλυκιά νοσταλγία και τρελή ανυπομονησία. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμένα δεν μου φαίνονται πάρα πολλά… Έχω χιλιάδες αναμνήσεις από αυτά τα λίγα Χριστούγεννα. Εξάλλου οι παιδικές αναμνήσεις δεν είναι αυτές που λάμπουν περισσότερο;  ...Το αγαπημένο μου πράγμα στα Χριστούγεννα ήταν (και λίγο, πολύ ακό...

Τι είναι ένα πρόβλημα;  Πώς μοιάζει;  Πώς μπορείς να το διώξεις μακριά;  Μπορείς να το διώξεις μακριά; Παλιά  αυτά τα ερωτήματα μπορεί να έβαζαν σε σκέψεις αρκετούς ανθρώπους. Πλέον όχι. Οι απαντήσεις τους είναι αυτονόητες, είναι ο ρυθμός της καθημερινότητας τους. Πλέον ξέρουν ότι τα προβλήματα είναι κουβάρια γεμάτα κόμπους, φτιαγμένα με σκληρή κλωστή. Κουβάρια που μπλέκονται στα μαλλιά των ανθρώπων και τους βαραίνουν. Ξέρουν ότι μπορούν να τα διώξουν. Ξέρουν το τρόπο που μπορούν να τα διώξουν... Ξέρουν ότι όταν κάνουν μπάνιο, καθώς το καυτό νερό παίρνει μακριά την βρωμιά παίρνει μακριά και τα κουβάρια. Για αυτό οι άνθρωποι αγαπούν τόσο πολύ το μπάνιο. Λατρεύουν την αίσθηση του ζεστού νερού στο σώμα τους, την ανακούφιση που νιώθουν καθώς βρέχει τα μαλλιά τους και το δωμάτιο γεμίζει υδρατμούς. Και με τον καιρό όλο και πιο συχνά έκαναν οι άνθρωποι μπάνιο, γιατί τόσο όλο και πιο συχνά ένιωθαν την ανάγκη να ξεπλύνουν από πάνω τους τα προβλήματα τους...    ...