Μερικές φορές περνάς μια ολόκληρη βδομάδα χωρίς να έχεις τίποτα να διαβάσεις ενώ το τέλειο βιβλίο βρίσκεται κάτω από την μύτη σου!   Στην περίπτωση μου πέρασα μια βδομάδα διαβάζοντας κάτι παλιά κόμικς ενώ στην βιβλιοθήκη της μαμάς μου υπήρχε το: «Μικρές φωτιές παντού» της Σέλεστ Ινγκ. Πάλι καλά δηλαδή που μια μέρα έπεσε το βλέμμα μου τυχαία πάνω του και σκέφτηκα να το ανοίξω…           Στο Σέικερ Χάιτς ζει η Έλενα Ρίτσαρτσον με τα τέσσερα παιδιά της και τον σύζυγο της. Η Έλενα πιστεύει ότι ο δρόμος για την ευτυχία είναι γραμμένος με κανόνες που πρέπει να ακολουθείς κατά γράμμα· και αυτό κάνει... Την ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή της όμως έρχεται να αναστατώσει η Μία Γουόρεν, μια αινιγματική καλλιτέχνιδα   με την κόρη της Πέρλ που νοικιάζουν ένα σπίτι των Ρίτσαρτσον. Σύντομα οι δυο τους κερδίζουν έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Ρίτσαρτσον, όμως οι πράξεις της Μία και το καλά κρυμμένο παρελθόν της προκαλούν μια ‘’φωτιά’’ που είναι δύσκολο να σβήσει…           Τώρα νομ

Ελευθερία. Όλοι μας κυνηγάμε αυτό που αποκαλούμε ελευθερία. Γίνονται πόλεμοι και επαναστάσεις για την ελευθερία. Για την ελευθερία γίνονται διαδηλώσεις και καταλήψεις. Για την ελευθερία συνθέτονται τραγούδια, γράφονται βιβλία, σμιλεύονται αγάλματα και ζωγραφίζονται πίνακες. Αυτήν την ελευθερία λοιπόν την έχουμε η απλά είναι μια ουτοπική φαντασίωση;           Θα αρχίσω μιλώντας σας για τους κανόνες που μας περικλείουν και μας τυλίγουν, μερικές φορές, σχεδόν ασφυχτικά… Από όταν ήμασταν παιδιά περιτριγυριζόμασταν από κανόνες: «Μην τρως από το πάτωμα» «Πρέπει να κάνεις όλα τα μαθήματα σου» «Δεν πρέπει να μιλάμε στο τραπέζι» «Δεν πρέπει να πηγαίνεις σε σπίτια αγνώστων» «Δεν πρέπει να χαϊδεύεις αδέσποτα» «Δεν πρέπει να μιλάς όταν μιλάνε οι μεγάλοι» «Πρέπει να είσαι πάντα ευγενικός» «Δεν πρέπει να διορθώνεις τους άλλους» «Δεν πρέπει να βλέπεις τηλεόραση»… Κάποια από αυτά τα πρέπει και τα δεν πρέπει ήταν λογικά, ενώ άλλα όχι, πάντως το σίγουρο είναι πως ελάχιστοι ενήλικες έμπαιναν στον κόπο

Πριν αρχίσουμε θέλω να απολογηθώ. Έχω πάνω από μήνα να ανεβάσω κάτι και αυτό είναι τραγικό. Μάλιστα είναι ακόμα πιο τραγικό αν σκεφτείτε ότι είχα έτοιμα posts. Ζητώ λοιπόν ταπεινά συγγνώμη και υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής από εδώ και στο εξής. Για να εγκαινιάσω αυτή μου την προσπάθεια αποφάσισα να ανεβάζω posts κάθε Δευτέρα και Παρασκευή. Σήμερα λοιπόν ημέρα Παρασκευή έχω γράψει ένα κείμενο εμπνευσμένο από τα θέματα των πανελληνίων στην έκθεση. Προσωπικά λάτρεψα τα θέματα και εύχομαι όλοι όσοι δώσατε να τα πήγατε τέλεια και να περάσετε εκεί που θέλετε. Καλή ανάγνωση!           Το διάβασμα το αγαπώ. Ανέκαθεν το αγαπούσα. Πριν ακόμα μάθω να διαβάζω το αγαπούσα. Ίσως το να περνάω τις ώρες μου με ένα βιβλίο στο χέρι ήταν γραπτό, μοιραίο. Τι να περιμένεις άλλωστε από ένα κορίτσι που ο μόνος τρόπος να φάει το φαγητό του όταν ήταν μωρό ήταν με ένα παραμύθι; Τώρα πια δεν είμαι μωρό, είμαι έφηβη…Έχω μεγαλώσει· μπορώ να μιλάω να περπατάω, να τρώω μόνη μου και να παίρνω

Καθημερινά το μυαλό μας έχει χιλιάδες ιδέες. Κάποιες είναι μικρές όπως το τι θα φάμε για μεσημεριανό ή τι θα κάνω στην εργασία μου, ενώ κάποιες άλλες είναι πραγματικά μεγάλες. Ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος με ιδέες, ιδέες που τον χτίζουν και τον καταστρέφουν καθημερινά. Αλήθεια, ξέρατε πως πολλές ιδέες ζουν πολύ περισσότερο από τον ίδιο τον άνθρωπο; Για παράδειγμα η ιδέα του υπολογιστή. Η ιδέα του υπολογιστή στην αρχή ήταν απλά ένα σύστημα με πέτρες (στο σχήμα έμοιαζε με το τζένγκα) που σε βοηθούσε να κάνεις εύκολα μαθηματικές πράξεις. Κοιτάξτε όμως πόσο έχουμε εξελίξει αυτή την ιδέα και πόσο έχει ζήσει. Είναι μια ιδέα που έχει ζήσει πολλά περισσότερα χρόνια από τον άνθρωπο που την είχε…           Κάποιοι βέβαια θα μπορούσαν να ισχυριστούν ό,τι όποιος εξελίσσει μια ιδέα που δεν είναι δικιά του είναι κλέφτης. Κατά την άποψη μου, η ιδέα δεν ανήκει σε κανέναν. Η ιδέα μάλλον είναι κάτι κοινό που ο καθένας  μπορεί να το  δουλέψει όπως θέλει, χωρίς περιορισμούς. Βέβαια ο k , ας είμαστε ειλ

        Θα σας πω ένα μυστικό: πιστεύω στους εξωγήινους!  Κάποιοι αυτή την στιγμή βαράτε τα κεφάλια σας λέγοντας: «Καλά είναι δυνατόν να πιστεύει στους εξωγήινους;» Ναι, φυσικά και είναι. Μάλιστα αν δεν πιστεύετε μπορείτε να κοιτάξετε μια νύχτα χωρίς σύννεφα τον ουρανό -έστω και για λίγο- και να θαυμάσετε τα μυριάδες αστέρια που υπάρχουν· τους μυριάδες πλανήτες. Είναι δυνατόν μέσα σε αυτή την απεραντοσύνη να υπάρχει ζωή μόνο στον πλανήτη γη; Με τίποτα. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες μορφές ζωής και δεν μιλάω για τους εξωγήινους που βλέπουμε στα κόμιξ, με τους ιπτάμενους δίσκους και τις κλεμμένες αγελάδες. Όχι, μπορεί να υπάρχουν εξωγήινοι που δεν χρειάζονται νερό ή που δεν τρέφονται καθόλου. Μπορεί να υπάρχουν εξωγήινοι που ανακυκλώνουν την ίδια τους την ενέργεια και έτσι ζουν αιώνια ή που είναι μικρότεροι και από το άτομο. Υπάρχουν χιλιάδες εκδοχές για το πώς μπορεί να είναι οι εξωγήινοι και αυτό είναι που με συναρπάζει.           Συγκεκριμένα με συναρπάζει το άγνωστο και το μυστήρ

Γεια σε όλους και όλες. Σήμερα είμαι μαζί σας με σκοπό να σας μιλήσω για το βιβλίο: «Αγώνες Πείνας 2: Φωτιά» της Σούζαν Κόλινς, ένα βιβλίο που ανυπομονούσα (δικαίως) να διαβάσω. Μάλιστα πρέπει να ομολογήσω ότι εξαιτίας αυτού του βιβλίου χάθηκα για μια βδομάδα. Δεν υπερβάλω όταν σας λέω ότι αν δεν το διάβαζα το σκεφτόμουν και αν δεν το σκεφτόμουν το ονειρευόμουν!            Το θέμα του βιβλίου: Η Κάτνις και ο Πίτα κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από τους Αγώνες Πείνας όμως τώρα έχει πέσει πάνω τους η οργή της Κάπιτολ επειδή αποτέλεσαν την σπίθα σε μια βόμβα που λέγεται: εξέγερση. Ο μόνος τρόπος να σωθούν αυτοί και οι αγαπημένοι τους είναι να εμποδίσουν την βόμβα να σκάσει, ή μήπως όχι; Μήπως πρέπει να αγωνιστούν κατά της Κάπιτολ όποιο κόστος και αν έχει αυτό; Και τέλος πάντων τι θα κάνει η Κάπιτολ για να τους εξοντώσει και μέχρι που είναι ικανή να φτάσει;            Η άποψη μου: Αυτό το βιβλίο είναι ένα σπάνιο φαινόμενο καθώς είναι καλύτερο από το πρώτο. Εδώ μαθαίνουμε επιπλέον πληροφο

        Γεια σε όλους και όλες τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα θα σας μιλήσω για το: "Θέλω να γίνω συγγραφέας" της Πάολα Τζανόνερ.            Το θέμα του βιβλίου: Η Μία είναι ένα δεκατριάχρονο κορίτσι που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, μόνο που τελευταία δυσκολεύετε πολύ στο να διηγηθεί ιστορίες. Όταν λοιπόν μια γνωστή σχολή δημιουργικής γραφής ανακοινώνει ότι θα κάνει έναν διαγωνισμό για να πάρει μαθητές  αυτή δεν προσπαθεί να μπει γιατί πιστεύει πως δεν θα τα καταφέρει. Τότε είναι που τυχαία βρίσκει το ημερολόγιο που κρατούσε μικρή και όλα αλλάζουν. Μπορεί άραγε ο παιδικός της εαυτός να της μάθει πώς να γράφει; Πλέον η Μία πρέπει να προσπαθήσει σκληρά για να μπει γιατί στη σχολή μάλλον θα να είναι το αγόρι που της αρέσει! Τελικά θα καταφέρει να γίνει συγγραφέας;            Η άποψη μου: Από την πρώτη στιγμή το θέμα με κέρδισε αν και αμφιβάλω αν το ίδιο ισχύει και για σας. Όπως και να έχει πάντως είναι μια ιστορία που σου αρ

        Και να που τώρα αποχαιρετήσαμε την άνοιξη και καλωσορίζουμε το καλοκαίρι. Για μένα το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή. Δεν έχω σχολείο και το πρωί κλείνομαι στο δωμάτιο μου διαβάζοντας και γράφοντας. Μετά πάω θάλασσα τρώω και βγαίνω με τις φίλες μου. Αλήθεια ποια είναι η πρώτη λέξη που σκέφτεστε όταν ακούτε: «Καλοκαίρι»; Πιθανότατα η λέξη: «Παραλία». Ίσως εκτός από τη   θάλασσα και την κατάλευκη αμμουδιά την «παραλία» να την έχετε συνδέσει και με κόσμο, πολύ κόσμο, όμως φέτος εξαιτίας του κορονοϊού θα είναι η χρονιά της ερημικής παραλίας. Εντάξει το παραδέχομαι πολλές φορές προτιμούμε μια οργανωμένη παραλία επειδή έχει περισσότερες ανέσεις όμως είναι πραγματικά υπέροχο να είσαι σε μια παραλία μόνο εσύ και η παρέα σου. Μπορείτε να γελάτε και να φωνάζετε όσο δυνατά θέλετε χωρίς να ενοχλείτε κανέναν και χωρίς κανείς να σας κοιτάει λες και είστε τρελοί. Φυσικά όμως οι ερημικές παραλίες είναι και μια υπέροχη ευκαιρία να μείνετε για λίγο μόνοι με τους εαυτούς σας.           Καταρ

    Γεια σε όλους και όλες. Λοιπόν, σήμερα είμαι εδώ με μια μικρή ιστοριούλα με την οποία αποχαιρετάμε την άνοιξη. Ίσως αυτό το παραμύθι να ταίριαζε καλύτερα στο φθινόπωρο αλλά τις τελευταίες μέρες όλο βρέχει, οπότε και εγώ έγραψα αυτό. Καλή ανάγνωση!             Η Μυρτώ, ένα μικρό κοριτσάκι, κρυβόταν πίσω από κάτι δέντρα, έτοιμη να τρέξει μόλις δει τους φίλους της να έρχονται προς το μέρος της. Λάτρευε τα παιχνίδια και ήξερε πάντα π o ιο να προτείνει την κατάλληλη στιγμή. Είχε ένα γέλιο μοναδικό και μάλλον κολλητικό αφού όταν άρχιζε να γελάει όλοι την μιμόντουσαν. Τώρα κρατούσε την ανάσα της να μην γελάσει γιατί αν γελούσε σίγουρα θα την έβρισκαν. Το κρυφτό ήταν από τα αγαπημένα της παιχνίδια και για μια συννεφιασμένη μέρα σαν την σημερινή ήταν το ιδανικό. Έστρεψε το βλέμμα της προς τον ουρανό και κοίταξε τα γκρίζα, απειλητικά σύννεφα. Πάντα τα σύννεφα της ασκούσαν μια αθεράπευτη γοητεία, γιατί ήταν σίγουρη ότι κάτι έκρυβαν από πίσω τους. Κάτι σημαντικό… Η Μυρτώ είχε στόχους υψηλούς

    Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το να γράψει κανείς ένα παιδικό βιβλίο; Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο δύσκολο είναι όχι μόνο να κεντρίσεις το ενδιαφέρον των παιδιών (που ας είμαστε ειλικρινείς δεν είναι και το πιο εύκολο κοινό) αλλά και των εφήβων, αλλά και των ενηλίκων; Ε λοιπόν όσο δύσκολο και αν είναι η Τζάκλιν Ουίλσον τα κατάφερε με το βιβλίο της «Πιτζάμα Πάρτι».           Η ιστορία έχει ως αφηγήτρια την Δάφνη, ένα μικρό κορίτσι που πάει σε καινούριο σχολείο και έχει μια αδερφή με ειδικές ανάγκες. Η Δάφνη, λοιπόν, μας γράφει, για την καινούρια της παρέα, μέσα από τα πιτζάμα πάρτι που η κάθε μία διοργανώνει για τα γενέθλια της. Όταν λοιπόν, έρχεται η σειρά της να κάνει το πιτζάμα πάρτι της είναι σε δίλημμα γιατί αυτό σημαίνει ότι οι φίλες της και ιδίως η Γκέλη, ένα κορίτσι που της κάνει την ζωή δύσκολη, θα γνωρίσουν την αδερφή της.           Το θέμα δεν ακούγεται πολύ ελκυστικό, τουλάχιστον εγώ αυτό πιστεύω. Μάλλον αν δεν μου το έπαιρναν δώρο μπορεί να μην είχα ποτ

Γεια σε όλους. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά, να χαμογελάτε και να ονειρεύεστε. Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο το οποίο με κέρδισε 1.000%. Το βιβλίο αυτό είναι το: «Αγώνες Πείνας 1» της Σούζαν Κόλινς .           Οι «Αγώνες Πείνας 1» είναι ένα δυστοπικό βιβλίο που διαδραματίζεται στην χώρα της Πάνεμ η οποία αποτελείται από δώδεκα περιοχές και μια πρωτεύουσα, την Κάπιτολ. Η Κάπιτολ ελέγχει την υπόλοιπη χώρα και για να το υπενθυμίζει στους κατοίκους της κάθε χρόνο αναγκάζει ένα κορίτσι και ένα αγόρι από κάθε περιοχή να πάρει μέρος στους αγώνες πείνας, ένα παιχνίδι επιβίωσης στο οποίο όποιος μείνει ζωντανός είναι ο νικητής. Φέτος, η δεκαεξάχρονη Κάτνις έχει κληρωθεί να πάρει μέρος και πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τον θάνατο, την επιβίωση και την απώλεια. Θα τα καταφέρει;             Είναι ένα καθηλωτικό βιβλίο. Ένα βιβλίο γραμμένο απλά που περνάει μπροστά από τα μάτια σου σαν ταινία. Η ηρωίδα και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι όλοι καλοδουλεμένοι και αληθοφανείς. Μου άρεσε

Σας το ξεκαθαρίζω: Δεν έχω σπουδάσει τέχνη ή κάτι παρόμοιο, άλλωστε είμαι πολύ μικρή. Και όμως, νιώθω την ανάγκη να γράψω για αυτό που ονομάζουμε τέχνη. Δεν γράφω σαν ειδικός, αυτό νομίζω έγινε ξεκάθαρο εξαρχής. Γράφω σαν θεατής. Γράφω σαν αυτός στον οποίο απευθύνεται η τέχνη, δηλαδή σαν απλός ανθρώπους. Τι είναι όμως τέχνη; Είναι κάτι που το κάνουν μόνο λίγοι και εκλεκτοί; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Τέχνη σημαίνει έκφραση, δημιουργία, φαντασία. Οι τέχνες είναι η αρχιτεκτονική, η γλυπτική, η ζωγραφική, η λογοτεχνία, η μουσική, το θέατρο, ο κινηματογράφος, η φωτογραφία, τα κόμικς… Τέχνη μπορεί να είναι η μαγειρική, η διακοσμητική, η γραφιστική, τα γκράφιτι, η υφαντουργία. Τέχνη μπορεί να είναι ότι δημιουργείς και βάζεις μέσα ένα κομμάτι της ψυχής σου, της φαντασίας σου και τον ονείρων σου. Και θα σας πω και κάτι   ακόμα: οι καλλιτέχνες δεν είναι λίγοι, δεν είναι είδος υπό εξαφάνιση και σίγουρα δεν υπήρχαν μόνο κατά την περίοδο της αναγέννησης. Όλοι μας, ανεξαρτήτου φύλλου, ηλικίας,