Γεια σε όλους   και σε όλες. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα σας έχω ένα παραμύθι μου γιατί: όταν σου έρχεται μια ιδέα δεν μπορείς παρά να την γράφεις και όταν την γράφεις δεν μπορείς παρά να την δείχνεις· είναι κάτι τελείως φυσικό. Και για να είμαι πιο σωστή και να πιάνω όλους τους καλλιτεχνικούς κλάδους θα έπρεπε να πω: όταν σου έρχεται μια ιδέα δεν μπορείς παρά να την υλοποιείς και όταν την υλοποιείς δεν μπορείς παρά να την δείχνεις. Τέλος πάντων ας μην γίνομαι κουραστική με λεπτομέρειες, απλά θα σας πω ότι μου ήρθε μια ιδέα, την έγραψα και τώρα θέλω να σας την δείξω. Καλή ανάγνωση!           Κάπου στο σύμπαν υπάρχει ένας πλανήτης του οποίου το έδαφος είναι τελείως επίπεδο και έχει χρώμα μαύρο. Αν όμως τον κοιτάξεις από μακριά θα νομίσεις πως είναι άσπρος και αυτό γιατί ο ουρανός του είναι διαρκώς σκεπασμένος από κατάλευκα πυκνά σύννεφα σαν μπαμπάκι. Και πάλι όμως αν κοιτάξεις κάτω από τα σύννεφα δεν θα δεις έναν μαύρο πλανήτη αλλ

  Γεια σε όλους και όλες σας! Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε! Εξάλλου τα χαμόγελα είναι ένας θησαυρός! Ο μεγαλύτερος θησαυρός. Και να σας πω την αλήθεια απορώ που δεν έχουν γίνει πόλεμοι για αυτά. Ίσως επειδή τα χαμόγελα είναι κάτι αγνό, κάτι πραγματικά όμορφο, σε αντίθεση με τα χρήματα, την εξουσία, ή το συμφέρον (τα αίτια των πολέμων δηλαδή). Ίσως πάλι επειδή ο πόλεμος και το χαμόγελο δεν συνυπάρχουν, είναι μαλωμένοι από χρόνια. Ίσως επειδή ο πόλεμος καταστρέφει τους μάγους!          Τους αληθινούς· όχι τους ψεύτικους. Οι αληθινοί μάγοι είναι οι πωλητές χαμόγελων. Είναι δηλαδή αυτοί που σου δίνουν ένα χαμόγελο με αντάλλαγμα να σε δουν να το φοράς, αυτοί που έχουν το χάρισμα να μπορούν να χαρίζουν χαμόγελα. Πείτε μου αυτό δεν είναι μαγεία;   Δεν είναι μαγεία με μια μόνο κουβέντα τους να ανθίζει ένα χαμόγελο στα χείλη σου; Τι είδους χαμόγελο; Εξαρτάται από τον μάγο. Άλλοι σου πουλάνε μελαγχολικά χαμόγελα, άλλοι συνεσταλμένα, άλλοι μεταδοτικά και

     Κάποτε άκουσα μια ιστορία. Δεν θυμάμαι το πότε, το που ή το ποιος μου την είπε, θυμάμαι μόνο την ιστορία. Μια ιστορία-μύθο. Σαν αυτές της ελληνικής μυθολογίας, με τις μέδουσες και του Κύκλωπες. Μόνο που αυτή η ιστορία δεν έχει ούτε τέρατα ούτε ήρωες· έχει μόνο τον άνθρωπο. Ποιον άνθρωπο; Οποιονδήποτε. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είναι ο ήρωας αυτού του μύθου, γιατί ο ήρωας μας απλά υπάρχει… Και ο μύθος ξεκινάει με μια απλή ερώτηση: «Πόσα ζευγάρια μάτια έχει ο άνθρωπος;»  «Ένα» απαντάει ο ακροατής. «Κάνεις λάθος» αποκρίνεται τότε ο αφηγητής και έτσι ξεκινάει ο μύθος… «Όταν πρωτοδημιουργήθηκε ο άνθρωπος αυτή η απάντηση θα ήταν σωστή. Ο άνθρωπος είχε μόνο ένα ζευγάρι μάτια. Όχι δεν ήταν σαν τα μάτια που ξέρεις γιατί δεν έβλεπαν την επιφάνεια, όπως σήμερα, έβλεπαν το εσωτερικό, δεν έβλεπαν το ψέμα αλλά την αλήθεια. Ήταν μάτια τα οποία δεν ξεγελούσαν το ιδιοκτήτη τους και του έδειχναν πάντα την αλήθεια όσο σκληρή και αν ήταν. Βλέποντας με αυτά τα μάτια μπορούσες να διακρίνεις στα

  Γεια σε όλους και όλες, καλό μήνα! Ξέρω, ξέρω ο μήνας άρχισε πριν 10 μέρες αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Ναι σας είχα υποσχεθεί ότι θα ανεβάζω post κάθε Δευτέρα και Παρασκευή οπότε υποτίθεται θα είχα ανεβάσει ήδη δύο post αυτό τον μήνα και αυτό θα ήταν το τρίτο αλλά είχα κάποιες δουλειές οπότε είπα να κάνω μια βδομάδα διακοπές (τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να είχα ειδοποιήσει). Για να μην μακρηγορώ όμως και κουράζω σας έχω εδώ ένα παραμύθι για καλό μήνα και για να εξιλεωθώ! Καλή ανάγνωση (μην ξεχάσετε να μου γράψετε στα σχόλια πώς σας φάνηκε)!     Κάπου πολύ, πολύ μακριά από τον πλανήτη γη έγινε μια έκρηξη σούπερ νόβα. Μια έκρηξη εντυπωσιακή, σαν πυροτέχνημα. Μια έκρηξη που μέσα στην απόκοσμη λάμψη της δημιούργησε δεκατρία πνεύματα. Ήταν δεκατρία πνεύματα περήφανα, έξυπνα και αγαπημένα· άλλωστε ήταν αδερφάκια. Και σαν αδερφάκια περιπλανήθηκαν μαζί στο απέραντο σύμπαν ώσπου βρήκαν έναν πλανήτη ολοκαίνουριο: την γη!!! Όταν έφτασαν κοντά της το πρώτο πνεύμα φώναξε: «Με το τρία θα πάμε

                  Μερικές φορές περνάς μια ολόκληρη βδομάδα χωρίς να έχεις τίποτα να διαβάσεις ενώ το τέλειο βιβλίο βρίσκεται κάτω από την μύτη σου!   Στην περίπτωση μου πέρασα μια βδομάδα διαβάζοντας κάτι παλιά κόμικς ενώ στην βιβλιοθήκη της μαμάς μου υπήρχε το: «Μικρές φωτιές παντού» της Σέλεστ Ινγκ. Πάλι καλά δηλαδή που μια μέρα έπεσε το βλέμμα μου τυχαία πάνω του και σκέφτηκα να το ανοίξω…           Στο Σέικερ Χάιτς ζει η Έλενα Ρίτσαρτσον με τα τέσσερα παιδιά της και τον σύζυγο της. Η Έλενα πιστεύει ότι ο δρόμος για την ευτυχία είναι γραμμένος με κανόνες που πρέπει να ακολουθείς κατά γράμμα· και αυτό κάνει... Την ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή της όμως έρχεται να αναστατώσει η Μία Γουόρεν, μια αινιγματική καλλιτέχνιδα   με την κόρη της Πέρλ που νοικιάζουν ένα σπίτι των Ρίτσαρτσον. Σύντομα οι δυο τους κερδίζουν έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Ρίτσαρτσον, όμως οι πράξεις της Μία και το καλά κρυμμένο παρελθόν της προκαλούν μια ‘’φωτιά’’ που είναι δύσκολο να σβήσει…           Τώρα νομ

Ελευθερία. Όλοι μας κυνηγάμε αυτό που αποκαλούμε ελευθερία. Γίνονται πόλεμοι και επαναστάσεις για την ελευθερία. Για την ελευθερία γίνονται διαδηλώσεις και καταλήψεις. Για την ελευθερία συνθέτονται τραγούδια, γράφονται βιβλία, σμιλεύονται αγάλματα και ζωγραφίζονται πίνακες. Αυτήν την ελευθερία λοιπόν την έχουμε η απλά είναι μια ουτοπική φαντασίωση;           Θα αρχίσω μιλώντας σας για τους κανόνες που μας περικλείουν και μας τυλίγουν, μερικές φορές, σχεδόν ασφυχτικά… Από όταν ήμασταν παιδιά περιτριγυριζόμασταν από κανόνες: «Μην τρως από το πάτωμα» «Πρέπει να κάνεις όλα τα μαθήματα σου» «Δεν πρέπει να μιλάμε στο τραπέζι» «Δεν πρέπει να πηγαίνεις σε σπίτια αγνώστων» «Δεν πρέπει να χαϊδεύεις αδέσποτα» «Δεν πρέπει να μιλάς όταν μιλάνε οι μεγάλοι» «Πρέπει να είσαι πάντα ευγενικός» «Δεν πρέπει να διορθώνεις τους άλλους» «Δεν πρέπει να βλέπεις τηλεόραση»… Κάποια από αυτά τα πρέπει και τα δεν πρέπει ήταν λογικά, ενώ άλλα όχι, πάντως το σίγουρο είναι πως ελάχιστοι ενήλικες έμπαιναν στον κόπο

Πριν αρχίσουμε θέλω να απολογηθώ. Έχω πάνω από μήνα να ανεβάσω κάτι και αυτό είναι τραγικό. Μάλιστα είναι ακόμα πιο τραγικό αν σκεφτείτε ότι είχα έτοιμα posts. Ζητώ λοιπόν ταπεινά συγγνώμη και υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής από εδώ και στο εξής. Για να εγκαινιάσω αυτή μου την προσπάθεια αποφάσισα να ανεβάζω posts κάθε Δευτέρα και Παρασκευή. Σήμερα λοιπόν ημέρα Παρασκευή έχω γράψει ένα κείμενο εμπνευσμένο από τα θέματα των πανελληνίων στην έκθεση. Προσωπικά λάτρεψα τα θέματα και εύχομαι όλοι όσοι δώσατε να τα πήγατε τέλεια και να περάσετε εκεί που θέλετε. Καλή ανάγνωση!           Το διάβασμα το αγαπώ. Ανέκαθεν το αγαπούσα. Πριν ακόμα μάθω να διαβάζω το αγαπούσα. Ίσως το να περνάω τις ώρες μου με ένα βιβλίο στο χέρι ήταν γραπτό, μοιραίο. Τι να περιμένεις άλλωστε από ένα κορίτσι που ο μόνος τρόπος να φάει το φαγητό του όταν ήταν μωρό ήταν με ένα παραμύθι; Τώρα πια δεν είμαι μωρό, είμαι έφηβη…Έχω μεγαλώσει· μπορώ να μιλάω να περπατάω, να τρώω μόνη μου και να παίρνω