Ήταν μια σκέψη που έγινε παραμύθι... Ήταν μια εικόνα που έγινε παραμύθι... Ήταν μια ιδέα, κάτι... Δεν μπορώ να θυμηθώ... Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ήταν αυτό το όνειρο πρωτού το γράψω και γίνει παραμύθι... Ξέρω όμως ότι τώρα το έχω τελειώσει και το αποτέλεσμα μου αρέσει. ....Οπότε ορίστε! *** Υπάρχει κάπου ένα κορίτσι με μάτια κατάμαυρα σαν του κορακιού. Ένα κορίτσι με μακριά πυκνά μαλλιά και δέρμα λευκό, θαρρείς διάφανο. Ένα κορίτσι φιλικό και έξυπνο. Ένα κορίτσι που αν το θέλει μπορεί να περνάει απαρατήρητο. Ένα κορίτσι που αν το θέλει μπορεί να διαβάσει τους ανθρώπους σαν ανοιχτά βιβλία, ένα κορίτσι που αν το θέλει μπορεί να βρει κάθε μικρό θησαυρό που κρύβεται στη γη.  Υπάρχει κάπου ένα κορίτσι που συνήθως είναι η ψυχή της παρέας, βροντόφωνη και δυναμική. Όμως μερικές φορές, όταν ο κόσμος αρχίζει να την κουράζει, το κορίτσι κλείνει το κινητό του, το παρατάει στο κρεβάτι της και χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν παίρνει τους δρόμους. Περιπλανιέται σε άγνωστα σοκάκια της πόλης της, σε μικ

    Σήμερα είναι halloween, μια γιορτή που μπορεί να μη γιορτάζουμε στην Ελλάδα αλλά αυτό δεν της εμποδίζει στο να μπει στη λίστα με τις αγαπημένες μου γιορτές. Αυτό το ανατριχιαστικό κλίμα γεμάτο μυστήριο, με μαγεύει. Δεν μπόρεσα λοιπόν να αντισταθώ στον πειρασμό... Προσπάθησα να γράψω και εγώ μία ανατριχιαστική ιστορία... Καλή ανάγνωση/πτήση... Οι μεγάλοι είναι δύσπιστοι. Πολλές φορές τους λες κάτι και σε αγνοούν. Και αν συνεχίσεις να τους το λες σου λένε ότι γίνεσαι κουραστικός. Και αν εσύ πάλι δεν σταματήσεις αρχίζουν να ανησυχούν πιστεύοντας ότι κάτι άλλο κρύβεται πίσω από τα λόγια σου, πως εννοείς και κάτι ακόμα. Οι μεγάλοι μεταξύ τους είναι μυστικοπαθείς και για αυτό νομίζουν ότι έτσι είναι και τα παιδιά τους… Αυτοί μπορεί να είναι όλο υπονοούμενα και τέτοια, αλλά τα παιδιά απλά λένε αυτό που σκέφτονται… Oι μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν. Για παράδειγμα άμα πεις: “Μαμά, είδα ένα τέρας” ούτε που θα σου απαντήσει. Άμα συνεχίσεις θα σου πει να κόψεις τα παιδιαρίσματα και να πα

  ...Με χάσατε το ξέρω. Πόσο έχει; Κοντά μισός χρόνος νομίζω… Εντάξει λυπάμαι, αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Όχι, μην ανησυχείτε καλά ήμουν… Απλά να, έχω πάρα πολλά projects και όχι και τόσο πολύ χρόνο… Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά τα projects βρισκόταν και η μικρή μας γωνιά. Την παραμέλησα λίγο -εώς πολύ-, πρέπει να το ομολογήσω. Όμως βρήκα χρόνο να τελειώσω μία ιστορία που έγραφα, να αρχίσω να ζωγραφίζω και να μαθαίνω πιάνο και -το σημαντικότερο- κατάφερα επιτέλους να οργανωθώ(!) (θέλω να ελπίζω)... Μου έλειψε όμως ο μικρός μου πλανήτης! Πάντως τώρα είμαι πάλι εδώ. Βέβαια θα αλλάξω λίγο το πρόγραμμα (μπας και καταφέρω να μείνω πιστή σε αυτό˙ είμαι αισιόδοξη). Πλέον θα ανεβάζω καινούρια όνειρα κάθε τελευταία Σαββατοκύριακο του μήνα, ξεκινόντας από αυτό! *** Κάπου στο μυαλό σου , υπάρχει μια αποθήκη. Είναι πολύ σημαντική για εσένα˙ και άριστα οργανωμένη... Όλα τακτοποιημένα σε πολύχρωμα βαζάκια και κουτιά. Όλα έχουν την θέση τους. Σε όλα έχεις βάλει την ετικέτα τους. Όλα χωρισμένα σε

  Μερικές φορές η πραγματικότητα μοιάζει με μια θάλασσα˙ μοιάζει με μια θάλασσα αγριεμένη έτοιμη να μας καταπιεί. Και εμείς εκεί να προσπαθούμε να αντέξουμε, λίγο ακόμη και λίγο ακόμη για να μην μας καταπιεί η θάλασσα… *** . ..Είμαστε ναυτικοί. ...Μάλλον το πλοίο μας βούλιαξε. ...Ίσως να μην το είχαμε συντηρήσει καλά.  ...Ίσως να κλείσαμε για λίγο τα μάτια μας και να μην προσέξαμε την καταιγίδα που πλησίαζε.  ...Πάντως το σίγουρο είναι ότι τώρα δεν είμαστε πάνω σε κανένα πλοίο.       ...Το σίγουρο είναι ότι τώρα βρισκόμαστε στη θάλασσα. Δεν βλέπουμε στεριά. Το μόνο που βλέπουμε είναι τα κύματα που έρχονται κατά πάνω μας. Και την σανίδα. Βλέπουμε τα κύματα και την σανίδα χάρη στην οποία κρατιόμαστε στην επιφάνεια. Που και που την αφήνουμε και τότε βουλιάζουμε. Και την βλέπουμε να φεύγει μακριά. Και θέλουμε απλώς να αφεθούμε. Να αφεθούμε να μας τραβήξουν τα αόρατα πλοκάμια της θάλασσας στον βυθό. Στην άβυσσο. Και είναι τόσο όμορφη αυτή η σκέψη... Αυτή η γαλήνη που την συνοδεύει... Όμως

        Φανταστείτε τα χρυσόψαρα. Έχουν ισχνή μνήμη. Τα καημένα… Τώρα φαντάσου να ήσουν χρυσόψαρο. Δεν θα θυμόσουν τους φίλους σου. Δεν θα θυμόσουν τους συγγενείς σου. Δεν θα θυμόσουν όσα σε πονάνε… Και η αλήθεια είναι ότι τα πάντα μπορούν να μας πονέσουν. Τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε ένα μαχαίρι. Ένα μαχαίρι ικανό να μας βλάψει. Ένα μαχαίρι ικανό να μας καταστρέψει… Λένε ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, αλλά μήπως στην πραγματικότητα τα καταστρέφει; Πόσο χρόνος παίρνει για να μετατραπεί μία ευτυχισμένη ανάμνηση σε λύπη;  Ας μιλήσουμε για αναμνήσεις...   Οι αναμνήσεις μας είναι ευμετάβλητες˙εύπλαστες. Δεν μας ανήκουν. Εμείς ανήκουμε σε αυτές. Και αυτές ανήκουν στα συναισθήματα μας. Στα συναισθήματα που έχουμε την στιγμή που δημιουργούνται και στα συναισθήματα που έχουμε τη στιγμή που τις ανασύρουμε στην μνήμη μας. Ηθικό δίδαγμα: οι αναμνήσεις μας δεν μας λένε την αλήθεια. Οι αναμνήσεις μας είναι παραμορφωμένες. Άρα όλα όσα θυμόμαστε είναι ένα ψέμα; Η απάντηση είναι όχι, γιατί,

  Μου αρέσει η μουσική -αυτό το έχω ξανaπεί. Μου αρέσει να ακούω μουσική ενώ γράφω, μου αρέσει να ακούω μουσική ενώ συμμαζεύω ή ακόμα μερικές φορές απλά κάθομαι, κλείνω τα μάτια μου και αφήνω το κομμάτι να με ταξιδέψει. Αυτή λοιπόν η νέα ενότητα είναι αφιερωμένη στα τραγούδια που με ταξιδεύουν και στα ταξίδια που πάω μαζί τους. Θα αρχίσω λοιπόν με ένα πολύ παλιό τραγούδι το “Humanity” των Scorpions.   Είναι ένα ροκ τραγούδι που… Περιμένετε! Εδώ δεν κρατάμε πρακτικά! Όχι άρχισα λάθος.  Μερικές φορές υπάρχουν τραγούδια που όταν τα ακούς σε κάνουν πιο δυνατό. Που όταν τα ακούς νιώθεις ότι πετάς. Είναι κάποια τραγούδια που απλά τα ερωτεύεσαι με την “πρώτη ματιά”. Για ένα τέτοιο τραγούδι θα σας μιλήσω σήμερα. Θα σας μιλήσω για τα συναισθήματα που μου προκαλεί αυτό το τραγούδι.  Κλείνω λοιπόν για ένα λεπτό τα μάτια μου, αφήνω τις νότες να μπουν μέσα στο σώμα μου και να μου δώσουν φτερά. Καθώς πετάω αισθάνομαι σαν να είμαι σε χιλιάδες διαφορετικά μέρη την ίδια στιγμή! Είμαι σε μια πα

Καλή χρονιά! Επιτέλους μπήκε το 2021 και μαζί με την αλλαγή του χρόνου ελπίζω να έρθουν και πιο όμορφες στιγμές. Οπότε για να μπει καλά το 2021 σας έχω ένα παραμύθι. Ελπίζω να σας αρέσει!                Όπου και αν κοιτούσες στην αγορά έβλεπες χαμογελαστά πρόσωπα. Ήταν κάτι το συνηθισμένο. Ήταν συνηθισμένο να μην υπάρχουν δάκρυα, να μην υπάρχουν προβλήματα που σε γεμίζουν απόγνωση, να μην υπάρχει η λέξη λύπη… Το ασυνήθιστο ήταν η Κατρίνε. Καθόταν σκυθρωπή στον πάγκο της κοιτώντας μελαγχολικά τον ουρανό. Προσπαθούσε να μην δίνει σημασία στα επίμονα βλέμματα των περαστικών, στον εκνευρισμό που της προκαλούσαν. Προσπαθούσε να προσποιείται ότι δεν κοιτούσαν αυτή αλλά τα βάζα πάνω στον πάγκο της, τα τραγούδια που πουλούσε.  Όμως ειδικά τα Σάββατα που η αγορά είχε τόσο κόσμο δεν μπορούσε παρά να είναι λυπημένη.  Κανονικά -το ήξερε- θα έπρεπε να είναι χαρούμενη. Τα Σάββατα είχε πάντα περισσότερες πιθανότητες να βρεθεί κάποιος που να πλησιάσει τον πάγκο της και να αγοράσει ένα από τα τραγούδ