Κλείστε για μισό λεπτό τα μάτια σας και αναλογιστείτε πόσες φορές έχετε συναντήσει στα βιβλία, στις ταινίες, ίσως ακόμα και στην μουσική, φαντάσματα; Όταν ήμασταν μικροί φοβόμασταν μην έρθουν την νύχτα και μας κάνουν κακό. Μεγαλώνοντας μάθαμε ότι υπάρχουν μόνο στις ιστορίες, ενώ παράλληλα ανακαλύψαμε ότι δεν είναι όλα τους κακά. Υπάρχουν φαντάσματα αστεία, φαντάσματα φοβισμένα, φαντάσματα ζηλιάρικα, φαντάσματα σοφά. Υπάρχουν περισσότερα είδη φαντασμάτων από ό,τι είδη ανθρώπων. Πώς γίνεται όμως αυτό;         Τα φαντάσματα δεν είναι απλά άνθρωποι που έχουν πεθάνει και για κάποιον λόγο είναι ακόμα σε αυτόν τον κόσμο με αυτή την μορφή; Εεεε, όχι ακριβώς…. Τα φαντάσματα είναι άυλα πλάσματα που όμως έχουν -ας πούμε- ζωή. Και δεν ξέρω για σας αλλά αυτό μου θυμίζει τις σκέψεις μας και τις ιδέες μας. Εξάλλου και οι ιδέες μας έχουν ζωή αλλά δεν μπορούμε να τις αγγίξουμε.   Άρα; Άρα τελικά μάλλον υπάρχουν φαντάσματα. Μάλλο...

          Γεια σε όλες και όλους. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για μια ταινία που είδα πριν από λίγες μέρες και… Δεν θα μάθετε έτσι εύκολα την άποψη μου πρέπει να διαβάσετε παρακάτω…         Η ταινία λέγεται “ I still see you ” και κυκλοφόρησε το 2018. Σκηνοθέτης ο Scott Speer , σεναριογράφος ο Jason Fuchs και πρωταγωνιστές η Bella Thorn και ο Richard Harmon.          Η ταινία διαδραματίζεται στο μέλλον όπου μετά το ‘‘συμβάν’’   -στο οποίο σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι- εμφανίζονται τα απομεινάρια, δηλαδή σκιές ανθρώπων που έχουν πεθάνει αλλά ‘‘προβάλλονται’’ με σώμα στον δικό μας κόσμο, σαν ένα ολόγραμμα. Όταν η έφηβη Βερόνικα βρίσκει ένα καινούριο απομεινάρι που φέρεται διαφορετικά από τα υπόλοιπα αρχίζει να ανησυχεί για την ασφάλεια της οπότε προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό της απευθύ...

  Λοιπόν, λοιπόν, τι μου κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε γιατί… Βασικά πριν σας πω περί τίνος πρόκειται -αν και λογικά θα το έχετε καταλάβει και από τον τίτλο- ας σας κάνω μια μικρή εισαγωγή. Το καλοκαίρι που λέτε, διάβασα το «Αστυνομία» του Jo Nesbo . Ήταν το πρώτου βιβλίο του που διάβασα και το λάτρεψα. Από τότε έχω βάλει στόχο να διαβάσω όσο το δυνατόν περισσότερα βιβλία του. Έτσι, όταν εκδόθηκε «Το βασίλειο» ήμουν από τους πρώτους που έτρεξαν στα βιβλιοπωλεία να το αγοράσει. Και να ’μαστε σήμερα εδώ να σας παρουσιάζω την κριτική μου για: «Το βασίλειο» του Jo Nesbo !!!    Πάντα τον προστάτευε… Ο Ρόι προστάτευε πάντα τον μικρό του αδερφό Καρλ. Τον προστάτευε πριν τον θάνατο των γονιών τους τον προστάτευε και μετά… Μέχρι που οι δρόμοι τους χωρίστηκαν… Ο Καρλ έφυγε για να σπουδάσει στην Αμερική ενώ ο Ρόι έμεινε πίσω στο χωριό του, στο πατρικό του σπίτι, στο βουνό, στο βασίλειο… Και τότε γύρισε… Μετά από χρόνια ο Καρλ γυρνάει, με την ...

    Ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς γεννιόμαστε και εξίσου ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς πεθαίνουμε. Το ενδιάμεσο διάστημα λέγεται ζωή. Και κάποιος επίσης χωρίς να μας ρωτήσει μας έβαλε σε ένα βάζο. Ένα γυάλινο βάζο με λεπτό διάφανο γυαλί του οποίου το καπάκι είναι κλειστό. Μας έκλεισαν σε ένα βάζο διάφανο, ώστε να μπορούμε να δούμε τι υπάρχει έξω από το βάζο αλλά να μην μπορούμε να το φτάσουμε -ή να μας φτάσει. Το καπάκι είναι κλειστό για να μείνουμε εκεί μέσα ασφαλείς μέχρι να μας τελειώσει το οξυγόνο, γεγονός αναπόφευκτο. Και έτσι περνάνε οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια, η ζωή: απλά κοιτώντας από απόσταση, ασφαλείς περιμένοντας να μας τελειώσει τα οξυγόνο. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή αυτή είναι η ζωή… Ή μήπως όχι;         Δεν έχουμε στα αλήθεια επιλογές ή αυτό είναι μια ψευδαίσθηση που μας δημιουργεί το κεκλιμένο γυαλί του βάζου; Ψευδαίσθηση∙ είναι ψευδαίσθηση, όπως και όλα όσα βλέπουμε μέσα από το βάζο. Και πώς απελευθερωνόμαστε α...

  Ακούμε μουσική -ή τραγουδάμε- όταν κάνουμε ντουζ, όταν μαγειρεύουμε, όταν δουλεύουμε, όταν οδηγάμε, όταν είμαστε με την παρέα μας ή μόνοι μας, όταν είμαστε σε κάποιο καφέ, όταν συμμαζεύουμε, όταν ντυνόμαστε και ετοιμαζόμαστε... Ακούμε μουσική ακόμα και όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε ή όταν ξυπνάμε. Η μουσική είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε πάντα.         Αν το καλοσκεφτείτε η μουσική έπαιζε πάντα έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Στην αρχαιότητα η μουσική ήταν από τα πιο σημαντικά μαθήματα, ενώ με το πέρασμα των χρόνων η μουσική φαίνεται να εμφανίζεται σε όλες τις σημαντικές στιγμές: αριστοκρατικές δεξιώσεις, λαϊκά γλέντια, εμβατήρια πολέμων, θρησκεία. Ό,τι και αν σκεφτείς, όπου και αν πας πάντα θα βρίσκεις κρυμμένη κάπου την μουσική. Πώς γίνεται όμως η μουσική να μας ακολουθεί παντού; Είναι η αγάπη που τρέφουμε για αυτήν ή μήπως υπάρχει και κάτι παραπάνω; Ας αρχίσουμε από αυτό: «Γιατί την αγα...