Πριν καμιά βδομάδα άνοιξαν τα γυμνάσια και άρχισα και εγώ να μπαίνω στην παλιά μου καθημερινότητα, όμως λίγο πιο χαλαρά αυτή το φορά. Είμαστε όλοι βέβαια λίγο ανήσυχοι και προσεκτικοί γιατί δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, αλλά ό,τι και αν γίνει για ένα πράγμα είμαι σίγουρη: πάντα θα διαβάζω βιβλία! Για ένα βιβλίο λοιπόν, θα σας μιλήσω και σήμερα το: «Όταν έλειπε η Περσεφόνη» της Νίτσας Κιάτσου.           Η ιστορία έχει ως εξής: Η Δάφνη είναι ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι που ζει με τους παππούδες της σε ένα μοναστήρι. Είναι ήσυχη και κάπως μοναχική. Είναι ανεπηρέαστη από τις εντάσεις τις εφηβείας και αμέτοχη στις δραστηριότητες των συνομηλίκων της. Όλα αυτά αλλάζουν όμως, όταν ο έρωτας μπαίνει απρόσκλητος στη ζωή της και μαζί με κάποιους επισκέπτες του μοναστηριού φέρνει στον μικρό της κόσμο τα πάνω κάτω.           Αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι στο μοναστήρι δεν μένουν καλόγεροι, μόνο η Δάφνη και οι παππούδες της. Δεύτερον πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτό

          Όταν γράφω στα τετράδια μου έχω την τάση να σκύβω πολύ πάνω στο χαρτί. Τόσο πολύ που καταλήγω να βλέπω μόνο την μύτη του στυλού μου. Να βλέπω μόνο το μελάνι να δημιουργεί γράμματα και λέξεις. Αυτή η εικόνα εμένα με σαγηνεύει, όμως όσο ωραίες και αν είναι οι χειρόγραφες σημειώσεις δεν μπορούν να συγκριθούν με την πληκτρολόγηση στον υπολογιστή.           Νομίζω πως οι περισσότεροι από εσάς θα συμφωνήσετε πως έχει κάτι το μοναδικό. Για αρχή στον υπολογιστή γράφω πιο γρήγορα και μπορώ να διορθώνω πιο εύκολα ορθογραφικά, να προσθέτω και να αφαιρώ προτάσεις. Επίσης ενώ η γραφή σε χαρτί είναι λίγο επίπονη, η πληκτρολόγηση είναι ιδιαίτερα ξεκούραστη. Αυτά είναι τα προφανή, τα αυτονόητα, όμως υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που μου αρέσουν στην πληκτρολόγηση.           Γράφοντας μια ιστορία οι σκέψεις, οι ιδέες και οι λέξεις ξεπηδούν από το μυαλό μου με ταχύτητα φωτός, τόσο γρήγορα που δεν μπορώ να τις προλάβω. Νιώθω να ξεχειλίζουν από όλο μου το σώμα και κυρίως από τα δάχτ

    Αυτό τον καιρό είχα ένα μεγάλο πρόβλημα: δεν είχα βιβλία να διαβάσω και για μένα αυτό είναι κάτι το πραγματικά τραγικό. Όμως την λύση ήρθε και έδωσε μια φίλη μου που μου δάνεισε το βιβλίο: «Χελώνες στο άπειρο» του Τζον Γκριν , ένα βιβλίο που λάτρεψα!           Η ιστορία έχει ως πρωταγωνίστρια την Άζα, ένα κορίτσι που μπλέκεται συνεχώς σε δίνες που δημιουργούν οι σκέψεις της. Όταν ο δισεκατομμυριούχος πατέρας ενός παλιού της φίλου εξαφανίζεται και η αμοιβή που προσφέρεται σε όποιον τον βρει είναι τεράστια, η καλύτερη της φίλη, η Ντέιζι, την πείθει να ξανασυναντηθεί με αυτόν τον από καιρό ‘’χαμένο’’ της φίλο, όμως κανείς δεν περιμένει ότι αυτή η συνάντηση θα εξελιχθεί γρήγορα σε έρωτα…           Είναι ένα μαγικό βιβλίο, ρεαλιστικό και ευαίσθητο. Είναι ένα βιβλίο που με έκανε να κλάψω, να χαμογελάσω και να θυμώσω. Όμως θα είμαι ειλικρινής, δύσκολα θα βρείτε στην ηρωίδα ένα κομμάτι της ψυχής σας, δύσκολα θα βρείτε στα προβλήματα της ένα δικό σας· και όμως θα την λατρέψετε. Μ

   Γεια σε όλους. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά, να διαβάζετε, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Εγώ μόλις χθες τέλειωσα το βιβλίο : «Ο Ουίλιαμ Ουέντον και ο κλέφτης του λουριδίου» του Μπόμπι Πιρς .           Η ιστορία έχει ως πρωταγωνιστή τον Ουίλιαμ Ουέντον ένα αγόρι που έχει την ικανότητα να σπάει μυστικούς κώδικες καλύτερα από τον καθένα. Η οικογένεια του Ουίλιαμ μετακόμισε πριν από οκτώ χρόνια από το Λονδίνο στην Νορβηγία και άλλαξε το όνομα της χωρίς όμως ο Ουίλιαμ να ξέρει το γιατί. Όταν σπάει τον πιο δύσκολο κώδικα του κόσμου και γίνεται μαθητευόμενος στο ινστιτούτο Μετά-ανθρώπινων ερευνών είναι αποφασισμένος να μάθει την αλήθεια.           Το βιβλίο αυτό από την στιγμή που θα το πάρεις στα χέρια σου θα σου είναι δύσκολο να το αφήσεις αφού οι σελίδες του γυρνάνε πολύ γρήγορα χωρίς να σε αφήνουν ούτε στιγμή να βαρεθείς. Ίσως όμως προς το τέλος του βιβλίου γυρνάνε υπερβολικά γρήγορα γεγονός που με δυσαρέστησε. Επίσης δεν κατάφερα να πλησιάσω και να ταυτιστώ με τους ήρ

Καλή Πρωτομαγιά και καλό μήνα. Εύχομαι σε όλους σας να ονειρεύεστε να χαμογελάτε και να περνάτε καλά. Σιγά σιγά έρχεται το Καλοκαίρι, όμως ο τελευταίος μήνας της Άνοιξης είναι ο πιο χρωματιστός και ο πιο μαγικός. Είναι γεμάτος συναισθήματα, χαρά και αγάπη. Για να μπει λοιπόν καλά ο μήνας σας έχω εδώ ένα "όνειρο" μου. Ελπίζω να σας αρέσει. Καλή ανάγνωση!!!              Εκεί ήταν. Και είναι δηλαδή. Μέσα στη γη. Στο κέντρο της γης. Στην καρδιά της γης. Εκεί είναι. Η μαγεία. Η μαγεία που ζούσε και ζει στην καρδιά της γης. Από την αρχή του κόσμου ήταν εκεί. Ήταν εκεί και έδινε ζωή. Όταν μάλιστα ο κόσμος ακόμα δημιουργούνταν ξέφυγε από την γη μια στάλα, μια μικρή σταγονίτσα μαγείας… Τότε ο κόσμος μας ήταν άχρωμος, μουντός. Τότε οι άνθρωποι περιπλανιόντουσαν στους δρόμους έτσι απλά, χωρίς σκοπό. Τότε οι άνθρωποι δεν έκλαιγαν, δεν γελούσαν, δεν αγαπούσαν. Απλά υπήρχαν…           Τότε κανείς δεν είχε προσέξει αυτή την μικρή σταγόνα μαγείας που την μετέφερε ο βοριάς και την

  Πρόσφατα δανείστηκα το βιβλίο: «Οι άρχοντες των σκουπιδιών» του Βασίλη Παπαθεοδώρου . Είναι ένα δυστοπικό βιβλίο που υποστηρίζει ότι στο μέλλον οι άνθρωποι θα έχουν εξαντλήσει όλους τους φυσικούς οικονομικούς πόρους που υπάρχουν με αποτέλεσμα να στραφούν στα σκουπίδια. Η ανεργία, η εγκληματικότητα, η πείνα και η μείωση του καταναλωτισμού που συνεπάγεται με την μείωση των σκουπιδιών προκαλούν ένα παγκόσμιο πραξικόπημα, όλες οι κυβερνήσει του κόσμου καταρρέουν και το ρολόι της ιστορίας αρχίζει να τρέχει προς τα πίσω. Εμείς παρακολουθούμε την ιστορία τριών επιστημών, ενός πρώην υπουργού με την οικογένεια του, τριών μισθοφόρων και ενός μικρού κοριτσιού που οι ιστορίες τους σιγά σιγά ενώνονται με δεξιοτεχνία σε μια ιστορία για την ανθρωπιά και τα νέα ξεκινήματα. Το μυθιστόρημα αυτό με άφησε αρκετά ικανοποιημένη και σας βεβαιώνω ότι αφού το διαβάσετε θα σας μείνουν μόνο τα θετικά του στοιχεία. Ο συγγραφέας έχει ξεκάθαρα πολλά πράγματα να πει και το λέει με έναν υπέροχο τρόπο. Έχει κά

      Κάθε βιβλιοφάγος που σέβεται τον εαυτό του δανείζεται βιβλία από τουλάχιστον μία δανειστική βιβλιοθήκη. Και σας ρωτώ: «υπάρχει καλύτερο πράγμα από μια δανειστική βιβλιοθήκη;». Πολύ θα διαφωνήσουν μαζί μου γιατί δεν είναι και λίγοι αυτοί που προτιμούν να έχουν ένα βιβλίο δικό τους· ολόδικο τους Ένα βιβλίο στο οποίο μπορούν να σημειώνουν πάνω του. Ένα βιβλίο που είναι γεμάτο από αναμνήσεις και όνειρα. Ένα βιβλίο που ομορφαίνει την βιβλιοθήκη τους… Και για να είμαι ειλικρινής έχουν δίκιο, όμως μια δανειστική βιβλιοθήκη έχει πάρα πολλά θετικά στοιχεία.           Ας αρχίσουμε από αυτό: ένα βιβλίο που είναι μόνο δικό σου κουβαλά μόνο δικές σου αναμνήσεις, ενώ ένα βιβλίο που έχεις δανειστεί κουβαλά τις αναμνήσεις πολλών ανθρώπων. Φαντάσου μόνο πόσα συναισθήματα μπορεί να κρύβει ένα βιβλίο από μια δανειστική βιβλιοθήκη, πόσοι το αγάπησαν πριν από εσένα. Δεν είναι μαγικό; Επίσης σε μια δανειστική βιβλιοθήκη μπορείς άνετα να βρεις κρυμμένα διαμάντια. Μπορείς να βρεις βιβλία που έχουν

Σήμερα τέλειωσα το: «Δέντρο των ψεμάτων» της Frances Hardinge . Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Φέιθ ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που αγαπάει την επιστήμη και που πάει με την οικογένεια της να ζήσει στο Βέιν για λόγους που δεν γνωρίζει η ίδια. Η Φέιθ θαυμάζει πολύ τον πατέρα της και όταν αυτός πεθαίνει υπό μυστηριώδεις συνθήκες αυτή είναι αποφασισμένη να μάθει την αλήθεια και να προστατέψει μια πολύτιμη του έρευνα σχετικά με το δέντρο των ψεμάτων. Το δέντρο των ψεμάτων είναι ένα δέντρο που τρέφεται με ψέματα και βγάζει καρπούς που αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά, δηλαδή ό,τι χρειάζεται η Φέιθ. Τουλάχιστον έτσι νομίζει… Το βιβλίο αυτό ήταν πολύ καλό και μου άρεσε αρκετά. Η συγγραφέας συνδέει με δεξιοτεχνία τα διάφορα θέματα της ιστορίας της όπως είναι ο φεμινισμός, η γνώση και το ψέμα και τα ενώνει με το μυστήριο που περιβάλει το μυθιστόρημα. Οι χαρακτήρες είναι όλοι τους ιδιαίτερα αληθοφανείς και οι αναμεταξύ τους σχέσεις δίνουν μια ενδιαφέρουσα νότα στην ιστορία. Παρόλ’ αυ

  Αν ρωτήσετε κάποιον πώς θα με περιέγραφε το πιθανότερο είναι να πει: «Ένα κορίτσι, χωρίς τίποτα ιδιαίτερο στην εμφάνιση του, μονίμως χαμένο σε ένα όνειρο, με ένα βιβλίο στο χέρι». Όμως αυτό το βιβλίο ποτέ δεν είναι το ίδιο. Συνέχεια αλλάζει. Αλλάζει και το πώς το κρατώ. Όσο πιο πολύ μου αρέσει τόσο πιο στοργικά κρατώ το βιβλίο και το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ. Για να είμαι πιο ακριβής μου άρεσαν πάρα πολύ: «ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ» της Ζωρζ Σαρή.           Η ιστορία αρχίζει μαζί με την Χούντα, δηλαδή μια μέρα πριν τα γενέθλια της Άννας. Η   Άννα, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, είναι ένα οκτάχρονο κοριτσάκι που εξαιτίας της δικτατορίας δεν γιόρτασε τα γενέθλια της. Η Άννα είναι ένα μικρό κορίτσι που ζει στην δικτατορία. Η Άννα είναι ένα κορίτσι που το παρακολουθούμε να μεγαλώνει, να ωριμάζει και να γίνεται μια αποφασιστική έφηβη. Μέσα από τα μάτια της (αν και η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη) βλέπουμε να ξετυλίγονται οι ιστορίες πολλών ανθρώπων, κάποιοι από τους οποίους αντιστάθ

   Πλέον με την καραντίνα βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων, για να κάνουν μια βόλτα. Πλέον όταν βγαίνουμε δεν κοιτάμε τις βιτρίνες των μαγαζιών αλλά παρατηρούμε τον κόσμο γύρω μας. Καμιά φορά αν έχουμε βγει με κάποιο κοντινό μας πρόσωπο μιλάμε μαζί του και γελάμε η απλά αφήνουμε την σιωπή να μιλήσει για εμάς.           Αυτές οι βόλτες είναι ένα ευχάριστο διάλλειμα από την καθημερινότητα. Είναι ένα ευχάριστο διάλλειμα από τις βόλτες στα μαγαζιά ή από το μέσα του σπιτιού μας. Αυτές οι βόλτες μας επιτρέπουν να αφήνουμε τις σκέψεις μας να μας παρασύρουν έστω και για μια στιγμή. Αφήνουν τις σκέψεις μας να βγουν για λίγο από το κεφάλι μας και να ανοίξουν δειλά, δειλά τα φτερά τους, να πετάξουν· να τις δούμε και εμείς.           Αυτές οι βόλτες είναι κάτι το μαγικό, κάτι το πολύτιμο για όλους τους καλλιτέχνες, σαν ένα πανάκριβο κόσμημα. Είναι πολύτιμες γιατί από κάτι τέτοιες ‘’ήσυχες’’ βόλτες ένας καλλιτέχνης μπορεί να αντλήσει έμπνευση. Μπορ

Κανένας δεν μπορεί να πει ότι η καραντίνα είναι μια ευχάριστη κατάσταση. Όμως κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι μέσα σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση υπάρχουν και θετικά στοιχεία. Για παράδειγμα άπλετος χρόνος για να διαβάζουμε βιβλία. Έτσι και εγώ αποφάσισα να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία και διάβασα το: «Και δεν έμεινε κανένας» της  Αγκάθα Κρίστι.           Το θέμα του βιβλίου: Δέκα άνθρωποι. Και οι δέκα έχουν ένα ένοχο μυστικό. Και οι δέκα προσκαλούνται σε ένα μυστηριώδες νησί του οποίου ο ιδιοκτήτης καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου. Όταν όλοι φτάνουν ένας ένας αρχίζουν να πέφτουν νεκροί και συνειδητοποιούν ότι έχουν παγιδευτεί στο νησί με έναν δολοφόνο ανάμεσα τους…             Η άποψη μου: Ήταν ένα βιβλίο που ανταπεξήλθε πλήρως στις προσδοκίες μου. Το μυστήριο ήταν πολύ λιτό και η λύση πολύ απλή και λογική. Αυτά τα δύο γνωρίσματα του βιβλίου κάνουν τον αναγνώστη να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο καθώς δεν μπόρεσε να βρει τη λύση (τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα).

   Μόλις το τελείωσα. Ένα μικρό βιβλιαράκι, 130 σελίδες, που μου είχε πάρει κάποτε η αδερφή μου για την γιορτή μου. Η αλήθεια: έμεινε αδιάβαστο στο ράφι για πολύ καιρό μέχρι χτες το βράδυ. Δεν ξέρω γιατί καθυστέρησα τόσο πολύ να το πάρω στα χέρια μου. Ίσως επειδή είχα άλλα βιβλία να διαβάσω. Ίσως επειδή σπάνια όταν αναβάλω κάτι το κάνω στο άμεσο μέλλον. Όμως είμαι χαρούμενη που τελικά το διάβασα. Το βιβλίο αυτό είναι το: « Με λένε… Σύννεφο ή Οι άγραφες σελίδες μιας Νεφέλης» της Αγγελικής Δαρλάση .           Η ιστορία έχει ως πρωταγωνίστρια την έφηβη Νεφέλη η οποία είναι απογοητευμένη και θυμωμένη με την ζωή της. Ζει σε μια προβληματική οικογένεια που ο πατέρας της την δέρνει ενώ η μητέρα της δεν δείχνει καθόλου στοργή για τα παιδιά της.           Στην αρχή (το ομολογώ) τα συνεχή νεύρα της Νεφέλης με ενοχλούσαν και με έκαναν να μην μπορώ να την πλησιάσω και να την νιώσω. Καθώς όμως γυρνούσα τις σελίδες άρχισα να καταλαβαίνω από που πήγαζε όλος αυτός ο θυμός ενώ λίγο πριν το βι