Καλή χρονιά! Επιτέλους μπήκε το 2021 και μαζί με την αλλαγή του χρόνου ελπίζω να έρθουν και πιο όμορφες στιγμές. Οπότε για να μπει καλά το 2021 σας έχω ένα παραμύθι. Ελπίζω να σας αρέσει!                Όπου και αν κοιτούσες στην αγορά έβλεπες χαμογελαστά πρόσωπα. Ήταν κάτι το συνηθισμένο. Ήταν συνηθισμένο να μην υπάρχουν δάκρυα, να μην υπάρχουν προβλήματα που σε γεμίζουν απόγνωση, να μην υπάρχει η λέξη λύπη… Το ασυνήθιστο ήταν η Κατρίνε. Καθόταν σκυθρωπή στον πάγκο της κοιτώντας μελαγχολικά τον ουρανό. Προσπαθούσε να μην δίνει σημασία στα επίμονα βλέμματα των περαστικών, στον εκνευρισμό που της προκαλούσαν. Προσπαθούσε να προσποιείται ότι δεν κοιτούσαν αυτή αλλά τα βάζα πάνω στον πάγκο της, τα τραγούδια που πουλούσε.  Όμως ειδικά τα Σάββατα που η αγορά είχε τόσο κόσμο δεν μπορούσε παρά να είναι λυπημένη.  Κανονικά -το ήξερε- θα έπρεπε να είναι χαρούμενη. Τα Σάββατα είχε πάντα περισσότερες πιθανότητες να βρεθεί κάποιος που να πλησιάσει τον πάγκο της και να αγοράσει ένα από τα τραγούδ

  Οι ιδέες είναι παράξενο πράγμα. Έχω άφθονες από αυτές. Φτάνει να κάνω μία βόλτα ή να κοιτάξω για λίγο έξω από το παράθυρο και μυριάδες ιδέες κρέμονται πάνω από το κεφάλι μου, σαν λαμπερά αστέρια, έτοιμες να τις μαζέψω για να τις βάλω στα συρτάρια του μυαλού μου. Το παράξενο όμως είναι ότι αν και τα συρτάρια ξεχυλίζουν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω όλες τις ιδέες που υπάρχουν σε αυτά. Πρέπει να περιμένω η ιδέα να ανθίσει. Τότε και μόνο τότε μπορώ να την χρησιμοποιήσω. Και δεν ξέρω γιατί αλλά η ιδέα που άνθισε ήταν αυτή. Ελπίζω λοιπόν να σας αρέσει και να σας αγγίξει. Καλά Χριστούγεννα και να θυμάστε πως πάντα κάτι κακό κρύβει μέσα του και κάτι καλό...      Σε ένα χωριό, μιας χώρας ζούσε ένα μικρό αγόρι. Αλέξανδρο το λέγαν το αγόρι και ήταν δυστυχισμένο. Ήταν δυστυχισμένο γιατί στην χώρα που ζούσε γινόταν πόλεμος. Οι γονείς του είχαν πεθάνει και το σπίτι τους είχε καταστραφεί από βομβαρδισμό. Εκείνη την μέρα το χιόνι έπεφτε λευκό πάνω στα σπίτια και στους δρόμους του μικρού χωριού του.

       Πύργοι από τραπουλόχαρτα. Όλη μας η ζωή φτιαγμένη από πύργους από τραπουλόχαρτα. Όλη μας τη ζωή φτιάχνουμε πύργους από τραπουλόχαρτα. Πύργους εύθραυστους που μπορεί να πέσουν πανεύκολα μόλις φυσήξει ένα ελαφρύ βοριαδάκι. Και όσο ψηλότεροι είναι οι πύργοι μας τόσο μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει να πέσουν. Και όσο πληθαίνουν τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα πέσουν. Και τόσο ελπίζουμε να μην τους δούμε να πέφτουν. Γιατί όταν βλέπεις τον πύργο σου να πέφτει πονάει. Πονάει πάρα πολύ… Οπότε ελπίζουμε να πέσουμε πριν από αυτούς, να μείνουν όρθιοι περισσότερο από εμάς γιατί τότε δεν θα χάσουν την γλύκα τους...  Και υπάρχουν και αυτοί που αποφασίζουν να τα παρατήσουν… ...Μόνο που ξεχνούν ότι οι πύργοι είναι στην φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος χτίστης. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ακόμα και αυτοί που αποφάσισαν να σταματήσουν καταλαβαίνουν ότι ακόμα και αν δεν χτίζεις μέγαρα, χτίζεις σχέσεις, χτίζεις μια ζωή... Αν σταματήσεις να χτίζεις τότε αυτομάτως σταματάς να προσέχεις κ

  Κάπου, σε μια από τις χιλιάδες αποθήκες του μυαλού μας, υπάρχει ένα βάζο. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές που λάμπουν. Ένα βάζο γεμάτο χριστουγεννιάτικες στιγμές… Η λάμψη που εκπέμπει αυτό το βάζο ταξιδεύει ως την ψυχή μας και την ζεσταίνει. Ταξιδεύει ως τα μάτια μας και τα φωτίζει! Και πάνω από όλα μας γεμίζει χαρά, ελπίδα, μια γλυκιά νοσταλγία για τα Χριστούγεννα που πέρασαν και μαζί μια τρελή ανυπομονησία για αυτά που έρχονται. Εγώ έχοντας ζήσει ελάχιστα χρόνια, έχω ζήσει και ελάχιστα Χριστούγεννα˙ μόλις 12! Οπότε το βάζο μου έχει ελάχιστες αναμνήσεις, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι λάμψεις τους δεν είναι αρκετά δυνατές για να με ζεστάνουν, για να με γεμίσουν γλυκιά νοσταλγία και τρελή ανυπομονησία. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμένα δεν μου φαίνονται πάρα πολλά… Έχω χιλιάδες αναμνήσεις από αυτά τα λίγα Χριστούγεννα. Εξάλλου οι παιδικές αναμνήσεις δεν είναι αυτές που λάμπουν περισσότερο;  ...Το αγαπημένο μου πράγμα στα Χριστούγεννα ήταν (και λίγο, πολύ ακόμα είναι)

Τι είναι ένα πρόβλημα;  Πώς μοιάζει;  Πώς μπορείς να το διώξεις μακριά;  Μπορείς να το διώξεις μακριά; Παλιά  αυτά τα ερωτήματα μπορεί να έβαζαν σε σκέψεις αρκετούς ανθρώπους. Πλέον όχι. Οι απαντήσεις τους είναι αυτονόητες, είναι ο ρυθμός της καθημερινότητας τους. Πλέον ξέρουν ότι τα προβλήματα είναι κουβάρια γεμάτα κόμπους, φτιαγμένα με σκληρή κλωστή. Κουβάρια που μπλέκονται στα μαλλιά των ανθρώπων και τους βαραίνουν. Ξέρουν ότι μπορούν να τα διώξουν. Ξέρουν το τρόπο που μπορούν να τα διώξουν... Ξέρουν ότι όταν κάνουν μπάνιο, καθώς το καυτό νερό παίρνει μακριά την βρωμιά παίρνει μακριά και τα κουβάρια. Για αυτό οι άνθρωποι αγαπούν τόσο πολύ το μπάνιο. Λατρεύουν την αίσθηση του ζεστού νερού στο σώμα τους, την ανακούφιση που νιώθουν καθώς βρέχει τα μαλλιά τους και το δωμάτιο γεμίζει υδρατμούς. Και με τον καιρό όλο και πιο συχνά έκαναν οι άνθρωποι μπάνιο, γιατί τόσο όλο και πιο συχνά ένιωθαν την ανάγκη να ξεπλύνουν από πάνω τους τα προβλήματα τους...      Εκείνη η μέρα ήταν μία μέρα σαν

Αν η ζωή ήταν παραμύθι… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν καλύτερα… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν πιο γλυκά… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα διορθωνόντουσαν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα άρχιζαν με ένα «μια φορά και έναν καιρό» και θα τέλειωναν με ένα: «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε οι κακοί πάντα θα έχαναν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα τα προβλήματα θα είχαν μια λύση… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλοι θα βρίσκαμε την ευτυχία…. Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε ο κόσμος θα ήταν δίκαιος…   …Όμως η ζωή δεν είναι παραμύθι…           Ή μήπως είναι; Μήπως τελικά όλα αυτά ‘‘τα παραμυθένια’’ συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή; Όχι αποκλείεται! Ο κόσμος των παραμυθιών είναι όμορφος, μαγικός… Ο δικός μας κόσμος είναι σκληρός, άκαρδος… Και όμως όλοι οι κόσμοι είναι ίδιοι, γιατί παντού υπάρχει σκοτάδι … Γιατί πάντα υπήρχε κάτι πριν την αρχή ενός παραμυθιού και πάντα υπάρχει κάτι μετά το τέλος του... Γιατί ποτέ δε

  Αυτή είναι μία ανάμνηση μου από όταν ήμουν πέντε: Ξυπνάω την νύχτα. Δεν με ξαναπαίρνει ο ύπνος. Δεν μπορώ να ξανακλείσω το μάτια μου. Απόκοσμες σκιές σχηματίζονται στον τοίχο. Έξω από το δωμάτιο μου αναβοσβήνουν χρωματιστά φώτα. Είναι οι γονείς μου που βλέπουν τηλεόραση, σκέφτομαι. Γυρνάω πλευρό και κλείνω τα μάτια μου. Οι σκιές ακόμα σχηματίζουν ολοένα και πιο απόκοσμες μορφές στους τοίχους του δωματίου μου ενώ τα φώτα συνεχίζουν να αναβοσβήνουν. Ανοίγω τα μάτια μου. Πρέπει να κατάφερα να με πάρει ο ύπνος για λίγο αλλά ξαναξύπνησα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατευθύνομαι περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου προς την πόρτα. Δεν φοβάμαι μήπως ενοχλήσω τους γονείς μου, ποτέ δεν τους ενοχλώ. Όχι, φοβάμαι μήπως ξυπνήσω τα τέρατα…   Τα τέρατα έχουν πολύ καλύτερη ακοή από τους γονείς μου και φοβάμαι μην με ακούσουν. Επιτέλους φτάνω στην πόρτα. Την ανοίγω προσεκτικά. Ένα όχι και τόσο σιγανό τρίξιμο ακούγεται και με κάνει να ανατριχιάσω. Η πόρτα μου ποτέ δεν έτριζε καθώς άνοιγε… Παί