Γεια σε όλους και όλες. Λοιπόν, σήμερα είμαι εδώ με μια μικρή ιστοριούλα με την οποία αποχαιρετάμε την άνοιξη. Ίσως αυτό το παραμύθι να ταίριαζε καλύτερα στο φθινόπωρο αλλά τις τελευταίες μέρες όλο βρέχει, οπότε και εγώ έγραψα αυτό. Καλή ανάγνωση!             Η Μυρτώ, ένα μικρό κοριτσάκι, κρυβόταν πίσω από κάτι δέντρα, έτοιμη να τρέξει μόλις δει τους φίλους της να έρχονται προς το μέρος της. Λάτρευε τα παιχνίδια και ήξερε πάντα π o ιο να προτείνει την κατάλληλη στιγμή. Είχε ένα γέλιο μοναδικό και μάλλον κολλητικό αφού όταν άρχιζε να γελάει όλοι την μιμόντουσαν. Τώρα κρατούσε την ανάσα της να μην γελάσει γιατί αν γελούσε σίγουρα θα την έβρισκαν. Το κρυφτό ήταν από τα αγαπημένα της παιχνίδια και για μια συννεφιασμένη μέρα σαν την σημερινή ήταν το ιδανικό. Έστρεψε το βλέμμα της προς τον ουρανό και κοίταξε τα γκρίζα, απειλητικά σύννεφα. Πάντα τα σύννεφα της ασκούσαν μια αθεράπευτη γοητεία, γιατί ήταν σίγουρη ότι κάτι έκρυβαν από πίσω τους. Κάτι σημαντικό… Η Μυρτώ είχε στόχους υψηλούς

    Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το να γράψει κανείς ένα παιδικό βιβλίο; Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο δύσκολο είναι όχι μόνο να κεντρίσεις το ενδιαφέρον των παιδιών (που ας είμαστε ειλικρινείς δεν είναι και το πιο εύκολο κοινό) αλλά και των εφήβων, αλλά και των ενηλίκων; Ε λοιπόν όσο δύσκολο και αν είναι η Τζάκλιν Ουίλσον τα κατάφερε με το βιβλίο της «Πιτζάμα Πάρτι».           Η ιστορία έχει ως αφηγήτρια την Δάφνη, ένα μικρό κορίτσι που πάει σε καινούριο σχολείο και έχει μια αδερφή με ειδικές ανάγκες. Η Δάφνη, λοιπόν, μας γράφει, για την καινούρια της παρέα, μέσα από τα πιτζάμα πάρτι που η κάθε μία διοργανώνει για τα γενέθλια της. Όταν λοιπόν, έρχεται η σειρά της να κάνει το πιτζάμα πάρτι της είναι σε δίλημμα γιατί αυτό σημαίνει ότι οι φίλες της και ιδίως η Γκέλη, ένα κορίτσι που της κάνει την ζωή δύσκολη, θα γνωρίσουν την αδερφή της.           Το θέμα δεν ακούγεται πολύ ελκυστικό, τουλάχιστον εγώ αυτό πιστεύω. Μάλλον αν δεν μου το έπαιρναν δώρο μπορεί να μην είχα ποτ

Γεια σε όλους. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά, να χαμογελάτε και να ονειρεύεστε. Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο το οποίο με κέρδισε 1.000%. Το βιβλίο αυτό είναι το: «Αγώνες Πείνας 1» της Σούζαν Κόλινς .           Οι «Αγώνες Πείνας 1» είναι ένα δυστοπικό βιβλίο που διαδραματίζεται στην χώρα της Πάνεμ η οποία αποτελείται από δώδεκα περιοχές και μια πρωτεύουσα, την Κάπιτολ. Η Κάπιτολ ελέγχει την υπόλοιπη χώρα και για να το υπενθυμίζει στους κατοίκους της κάθε χρόνο αναγκάζει ένα κορίτσι και ένα αγόρι από κάθε περιοχή να πάρει μέρος στους αγώνες πείνας, ένα παιχνίδι επιβίωσης στο οποίο όποιος μείνει ζωντανός είναι ο νικητής. Φέτος, η δεκαεξάχρονη Κάτνις έχει κληρωθεί να πάρει μέρος και πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τον θάνατο, την επιβίωση και την απώλεια. Θα τα καταφέρει;             Είναι ένα καθηλωτικό βιβλίο. Ένα βιβλίο γραμμένο απλά που περνάει μπροστά από τα μάτια σου σαν ταινία. Η ηρωίδα και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι όλοι καλοδουλεμένοι και αληθοφανείς. Μου άρεσε

Σας το ξεκαθαρίζω: Δεν έχω σπουδάσει τέχνη ή κάτι παρόμοιο, άλλωστε είμαι πολύ μικρή. Και όμως, νιώθω την ανάγκη να γράψω για αυτό που ονομάζουμε τέχνη. Δεν γράφω σαν ειδικός, αυτό νομίζω έγινε ξεκάθαρο εξαρχής. Γράφω σαν θεατής. Γράφω σαν αυτός στον οποίο απευθύνεται η τέχνη, δηλαδή σαν απλός ανθρώπους. Τι είναι όμως τέχνη; Είναι κάτι που το κάνουν μόνο λίγοι και εκλεκτοί; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Τέχνη σημαίνει έκφραση, δημιουργία, φαντασία. Οι τέχνες είναι η αρχιτεκτονική, η γλυπτική, η ζωγραφική, η λογοτεχνία, η μουσική, το θέατρο, ο κινηματογράφος, η φωτογραφία, τα κόμικς… Τέχνη μπορεί να είναι η μαγειρική, η διακοσμητική, η γραφιστική, τα γκράφιτι, η υφαντουργία. Τέχνη μπορεί να είναι ότι δημιουργείς και βάζεις μέσα ένα κομμάτι της ψυχής σου, της φαντασίας σου και τον ονείρων σου. Και θα σας πω και κάτι   ακόμα: οι καλλιτέχνες δεν είναι λίγοι, δεν είναι είδος υπό εξαφάνιση και σίγουρα δεν υπήρχαν μόνο κατά την περίοδο της αναγέννησης. Όλοι μας, ανεξαρτήτου φύλλου, ηλικίας,

   Πριν καμιά βδομάδα άνοιξαν τα γυμνάσια και άρχισα και εγώ να μπαίνω στην παλιά μου καθημερινότητα, όμως λίγο πιο χαλαρά αυτή το φορά. Είμαστε όλοι βέβαια λίγο ανήσυχοι και προσεκτικοί γιατί δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, αλλά ό,τι και αν γίνει για ένα πράγμα είμαι σίγουρη: πάντα θα διαβάζω βιβλία! Για ένα βιβλίο λοιπόν, θα σας μιλήσω και σήμερα το: «Όταν έλειπε η Περσεφόνη» της Νίτσας Κιάτσου.           Η ιστορία έχει ως εξής: Η Δάφνη είναι ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι που ζει με τους παππούδες της σε ένα μοναστήρι. Είναι ήσυχη και κάπως μοναχική. Είναι ανεπηρέαστη από τις εντάσεις τις εφηβείας και αμέτοχη στις δραστηριότητες των συνομηλίκων της. Όλα αυτά αλλάζουν όμως, όταν ο έρωτας μπαίνει απρόσκλητος στη ζωή της και μαζί με κάποιους επισκέπτες του μοναστηριού φέρνει στον μικρό της κόσμο τα πάνω κάτω.           Αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι στο μοναστήρι δεν μένουν καλόγεροι, μόνο η Δάφνη και οι παππούδες της. Δεύτερον πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτό

          Όταν γράφω στα τετράδια μου έχω την τάση να σκύβω πολύ πάνω στο χαρτί. Τόσο πολύ που καταλήγω να βλέπω μόνο την μύτη του στυλού μου. Να βλέπω μόνο το μελάνι να δημιουργεί γράμματα και λέξεις. Αυτή η εικόνα εμένα με σαγηνεύει, όμως όσο ωραίες και αν είναι οι χειρόγραφες σημειώσεις δεν μπορούν να συγκριθούν με την πληκτρολόγηση στον υπολογιστή.           Νομίζω πως οι περισσότεροι από εσάς θα συμφωνήσετε πως έχει κάτι το μοναδικό. Για αρχή στον υπολογιστή γράφω πιο γρήγορα και μπορώ να διορθώνω πιο εύκολα ορθογραφικά, να προσθέτω και να αφαιρώ προτάσεις. Επίσης ενώ η γραφή σε χαρτί είναι λίγο επίπονη, η πληκτρολόγηση είναι ιδιαίτερα ξεκούραστη. Αυτά είναι τα προφανή, τα αυτονόητα, όμως υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που μου αρέσουν στην πληκτρολόγηση.           Γράφοντας μια ιστορία οι σκέψεις, οι ιδέες και οι λέξεις ξεπηδούν από το μυαλό μου με ταχύτητα φωτός, τόσο γρήγορα που δεν μπορώ να τις προλάβω. Νιώθω να ξεχειλίζουν από όλο μου το σώμα και κυρίως από τα δάχτ

    Αυτό τον καιρό είχα ένα μεγάλο πρόβλημα: δεν είχα βιβλία να διαβάσω και για μένα αυτό είναι κάτι το πραγματικά τραγικό. Όμως την λύση ήρθε και έδωσε μια φίλη μου που μου δάνεισε το βιβλίο: «Χελώνες στο άπειρο» του Τζον Γκριν , ένα βιβλίο που λάτρεψα!           Η ιστορία έχει ως πρωταγωνίστρια την Άζα, ένα κορίτσι που μπλέκεται συνεχώς σε δίνες που δημιουργούν οι σκέψεις της. Όταν ο δισεκατομμυριούχος πατέρας ενός παλιού της φίλου εξαφανίζεται και η αμοιβή που προσφέρεται σε όποιον τον βρει είναι τεράστια, η καλύτερη της φίλη, η Ντέιζι, την πείθει να ξανασυναντηθεί με αυτόν τον από καιρό ‘’χαμένο’’ της φίλο, όμως κανείς δεν περιμένει ότι αυτή η συνάντηση θα εξελιχθεί γρήγορα σε έρωτα…           Είναι ένα μαγικό βιβλίο, ρεαλιστικό και ευαίσθητο. Είναι ένα βιβλίο που με έκανε να κλάψω, να χαμογελάσω και να θυμώσω. Όμως θα είμαι ειλικρινής, δύσκολα θα βρείτε στην ηρωίδα ένα κομμάτι της ψυχής σας, δύσκολα θα βρείτε στα προβλήματα της ένα δικό σας· και όμως θα την λατρέψετε. Μ