Κλείστε για μισό λεπτό τα μάτια σας και αναλογιστείτε πόσες φορές έχετε συναντήσει στα βιβλία, στις ταινίες, ίσως ακόμα και στην μουσική, φαντάσματα; Όταν ήμασταν μικροί φοβόμασταν μην έρθουν την νύχτα και μας κάνουν κακό. Μεγαλώνοντας μάθαμε ότι υπάρχουν μόνο στις ιστορίες, ενώ παράλληλα ανακαλύψαμε ότι δεν είναι όλα τους κακά. Υπάρχουν φαντάσματα αστεία, φαντάσματα φοβισμένα, φαντάσματα ζηλιάρικα, φαντάσματα σοφά. Υπάρχουν περισσότερα είδη φαντασμάτων από ό,τι είδη ανθρώπων. Πώς γίνεται όμως αυτό;         Τα φαντάσματα δεν είναι απλά άνθρωποι που έχουν πεθάνει και για κάποιον λόγο είναι ακόμα σε αυτόν τον κόσμο με αυτή την μορφή; Εεεε, όχι ακριβώς…. Τα φαντάσματα είναι άυλα πλάσματα που όμως έχουν -ας πούμε- ζωή. Και δεν ξέρω για σας αλλά αυτό μου θυμίζει τις σκέψεις μας και τις ιδέες μας. Εξάλλου και οι ιδέες μας έχουν ζωή αλλά δεν μπορούμε να τις αγγίξουμε.   Άρα; Άρα τελικά μάλλον υπάρχουν φαντάσματα. Μάλλον υπάρχουν φαντάσματα που τα δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, γ

          Γεια σε όλες και όλους. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για μια ταινία που είδα πριν από λίγες μέρες και… Δεν θα μάθετε έτσι εύκολα την άποψη μου πρέπει να διαβάσετε παρακάτω…         Η ταινία λέγεται “ I still see you ” και κυκλοφόρησε το 2018. Σκηνοθέτης ο Scott Speer , σεναριογράφος ο Jason Fuchs και πρωταγωνιστές η Bella Thorn και ο Richard Harmon.          Η ταινία διαδραματίζεται στο μέλλον όπου μετά το ‘‘συμβάν’’   -στο οποίο σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι- εμφανίζονται τα απομεινάρια, δηλαδή σκιές ανθρώπων που έχουν πεθάνει αλλά ‘‘προβάλλονται’’ με σώμα στον δικό μας κόσμο, σαν ένα ολόγραμμα. Όταν η έφηβη Βερόνικα βρίσκει ένα καινούριο απομεινάρι που φέρεται διαφορετικά από τα υπόλοιπα αρχίζει να ανησυχεί για την ασφάλεια της οπότε προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό της απευθύνεται στον Κερκ έναν μυστηριώδη συμμαθητή της ο οποίος λέγεται πως έχει κόλλημα με τα απομεινάρια. Έτσι λοιπόν, προσπαθ

  Λοιπόν, λοιπόν, τι μου κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε γιατί… Βασικά πριν σας πω περί τίνος πρόκειται -αν και λογικά θα το έχετε καταλάβει και από τον τίτλο- ας σας κάνω μια μικρή εισαγωγή. Το καλοκαίρι που λέτε, διάβασα το «Αστυνομία» του Jo Nesbo . Ήταν το πρώτου βιβλίο του που διάβασα και το λάτρεψα. Από τότε έχω βάλει στόχο να διαβάσω όσο το δυνατόν περισσότερα βιβλία του. Έτσι, όταν εκδόθηκε «Το βασίλειο» ήμουν από τους πρώτους που έτρεξαν στα βιβλιοπωλεία να το αγοράσει. Και να ’μαστε σήμερα εδώ να σας παρουσιάζω την κριτική μου για: «Το βασίλειο» του Jo Nesbo !!!    Πάντα τον προστάτευε… Ο Ρόι προστάτευε πάντα τον μικρό του αδερφό Καρλ. Τον προστάτευε πριν τον θάνατο των γονιών τους τον προστάτευε και μετά… Μέχρι που οι δρόμοι τους χωρίστηκαν… Ο Καρλ έφυγε για να σπουδάσει στην Αμερική ενώ ο Ρόι έμεινε πίσω στο χωριό του, στο πατρικό του σπίτι, στο βουνό, στο βασίλειο… Και τότε γύρισε… Μετά από χρόνια ο Καρλ γυρνάει, με την νέα του χαρισμ

    Ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς γεννιόμαστε και εξίσου ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς πεθαίνουμε. Το ενδιάμεσο διάστημα λέγεται ζωή. Και κάποιος επίσης χωρίς να μας ρωτήσει μας έβαλε σε ένα βάζο. Ένα γυάλινο βάζο με λεπτό διάφανο γυαλί του οποίου το καπάκι είναι κλειστό. Μας έκλεισαν σε ένα βάζο διάφανο, ώστε να μπορούμε να δούμε τι υπάρχει έξω από το βάζο αλλά να μην μπορούμε να το φτάσουμε -ή να μας φτάσει. Το καπάκι είναι κλειστό για να μείνουμε εκεί μέσα ασφαλείς μέχρι να μας τελειώσει το οξυγόνο, γεγονός αναπόφευκτο. Και έτσι περνάνε οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια, η ζωή: απλά κοιτώντας από απόσταση, ασφαλείς περιμένοντας να μας τελειώσει τα οξυγόνο. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή αυτή είναι η ζωή… Ή μήπως όχι;         Δεν έχουμε στα αλήθεια επιλογές ή αυτό είναι μια ψευδαίσθηση που μας δημιουργεί το κεκλιμένο γυαλί του βάζου; Ψευδαίσθηση∙ είναι ψευδαίσθηση, όπως και όλα όσα βλέπουμε μέσα από το βάζο. Και πώς απελευθερωνόμαστε από τις ψευδαισθήσεις; Σπάσε το βάζο. Απλά σπ

  Ακούμε μουσική -ή τραγουδάμε- όταν κάνουμε ντουζ, όταν μαγειρεύουμε, όταν δουλεύουμε, όταν οδηγάμε, όταν είμαστε με την παρέα μας ή μόνοι μας, όταν είμαστε σε κάποιο καφέ, όταν συμμαζεύουμε, όταν ντυνόμαστε και ετοιμαζόμαστε... Ακούμε μουσική ακόμα και όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε ή όταν ξυπνάμε. Η μουσική είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε πάντα.         Αν το καλοσκεφτείτε η μουσική έπαιζε πάντα έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Στην αρχαιότητα η μουσική ήταν από τα πιο σημαντικά μαθήματα, ενώ με το πέρασμα των χρόνων η μουσική φαίνεται να εμφανίζεται σε όλες τις σημαντικές στιγμές: αριστοκρατικές δεξιώσεις, λαϊκά γλέντια, εμβατήρια πολέμων, θρησκεία. Ό,τι και αν σκεφτείς, όπου και αν πας πάντα θα βρίσκεις κρυμμένη κάπου την μουσική. Πώς γίνεται όμως η μουσική να μας ακολουθεί παντού; Είναι η αγάπη που τρέφουμε για αυτήν ή μήπως υπάρχει και κάτι παραπάνω; Ας αρχίσουμε από αυτό: «Γιατί την αγαπάμε;».         Η μουσική, δεν είναι απ

           Λοιπόν, λοιπόν καλώς ήρθατε στην νέα γωνιά των «Ιπτάμενα Όνειρα». Αν δεν έχετε ήδη ακούσει αυτό το συνταρακτικό νέο θα   σας ενημερώσω αμέσως τώρα! Μετά από ‘‘πολλές ώρες σκληρής δουλειάς’’   εγκαινιάζω σήμερα την γωνία των ταινιών γιατί αυτό εδώ είναι ένα blog -πλανήτης για τα όνειρα και όνειρα δεν είναι και οι ταινίες; Και για να εγκαινιάσω το νέο μας κεφάλαιο θα σας μιλήσω για μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, «Το πράσινο βιβλίο»!         Το πράσινο βιβλίο βγήκε το 2018 και βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Το έχει σκηνοθετήσει ο Πίτερ Φαρέλι, ενώ τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους τους παίζουν ο Βίγκο Μόρτενσεν και ο Μαχέρσαλα Άλι. Η ταινία διαδραματίζεται το 1962 και ακολουθεί το ταξίδι του τζαζ μουσικού Τον Σίρλει και του σοφέρ του Τόνι Βαλελόνγκα στην Νότια Αμερική. Ο Τον Σίρλει είναι ένας μαύρος και ιδιόρρυθμος πιανίστας, ενώ ο Τόνι Βαλελόνγκα ένας Ιταλός bodyguard , λίγο ρατσιστής.         Γεια αρχή πριν πιάσω αυτό που λάτρεψα περισσότερο στην ταινία θα πω ότι το so

      Γεια σε όλους και όλες. Τι κάνετε;   Ελπίζω να είστε καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες: «Την φωτογραφία»! Τι είναι όμως η φωτογραφία και τι σημαίνει να πατάς εκείνο το κλικ;         Πολύ μπορεί να νομίζουν πώς να πατάς το κλικ είναι κάτι εύκολο, δηλαδή απλά πατάς ένα κουμπί!   Και όμως δεν είναι έτσι. Βασικά όχι ίσως και να είναι έτσι. Εξαρτάται… Εξαρτάται από το ποιος είναι ο φωτογράφος. Εσύ ή η κάμερα σου; Αν είναι η κάμερα σου τότε ναι, είναι όντως κάτι απλό. Αν ο φωτογράφος είναι η κάμερα τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να διαλέξεις τι θα βγάλεις. Μετά η κάμερα αποφασίζει για τον φωτισμό, την ανάλυση, το πόσο θολωμένο θα είναι το φόντο κ.τ.λ.         Όμως αν αποφασίσεις ότι δεν γίνεται μια κάμερα να σε κάνει ό,τι θέλει   ε,ναι, τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Παύεις να είσαι αυτός που απλά:   «πατάει το κλικ» και γίνεσαι, εξερευνητής, κυνηγός, δημιουργός. Ανακαλύπτεις ότι ίσως τελικά η μαγ

                 Καλό μήνα! Λίγο καθυστερημένα βέβαια αλλά όπως και να έχει καλό μήνα! Πλέον έχει μπει ο Σεπτέμβριος, ένας μήνας που μου φέρνει ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί από την μία σηματοδοτεί τα νέα ξεκινήματα αλλά από την άλλη τελειώνει το καλοκαίρι και ανοίγουν τα σχολεία. Και σχετικά με αυτό έχω να σας ανακοινώσω ότι αποφάσισα να ανεβάζω άρθρο μία φορά την εβδομάδα, κάθε Παρασκευή, για να είμαι σίγουρη πως θα καταφέρνω να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις μου απέναντι σας αλλά και απέναντι στον εαυτό μου. Όμως, όπως και να έχει τα σχολεία δεν άνοιξαν ακόμα, πράγμα που σημαίνει πως μπορούμε να ξεκλέψουμε μερικές επιπλέον μέρες διακοπών και δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να τις εκμεταλλευτούμε από το να κάνουμε λίγο τουρισμό, ειδικά αφού πολλοί από εμάς εξαιτίας του κορονοϊού δεν κατάφεραν να πάνε κάπου. Και τώρα λοιπόν δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, βασικά δεν χρειάζεται να πάτε πουθενά, γιατί η πόλη στην οποία θα κάνετε τουρισμό θα είναι η πόλη σας!           Είτε ζείτε στην Αθήνα,

Γεια σε όλους   και σε όλες. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα σας έχω ένα παραμύθι μου γιατί: όταν σου έρχεται μια ιδέα δεν μπορείς παρά να την γράφεις και όταν την γράφεις δεν μπορείς παρά να την δείχνεις· είναι κάτι τελείως φυσικό. Και για να είμαι πιο σωστή και να πιάνω όλους τους καλλιτεχνικούς κλάδους θα έπρεπε να πω: όταν σου έρχεται μια ιδέα δεν μπορείς παρά να την υλοποιείς και όταν την υλοποιείς δεν μπορείς παρά να την δείχνεις. Τέλος πάντων ας μην γίνομαι κουραστική με λεπτομέρειες, απλά θα σας πω ότι μου ήρθε μια ιδέα, την έγραψα και τώρα θέλω να σας την δείξω. Καλή ανάγνωση!           Κάπου στο σύμπαν υπάρχει ένας πλανήτης του οποίου το έδαφος είναι τελείως επίπεδο και έχει χρώμα μαύρο. Αν όμως τον κοιτάξεις από μακριά θα νομίσεις πως είναι άσπρος και αυτό γιατί ο ουρανός του είναι διαρκώς σκεπασμένος από κατάλευκα πυκνά σύννεφα σαν μπαμπάκι. Και πάλι όμως αν κοιτάξεις κάτω από τα σύννεφα δεν θα δεις έναν μαύρο πλανήτη αλλ

  Γεια σε όλους και όλες σας! Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε! Εξάλλου τα χαμόγελα είναι ένας θησαυρός! Ο μεγαλύτερος θησαυρός. Και να σας πω την αλήθεια απορώ που δεν έχουν γίνει πόλεμοι για αυτά. Ίσως επειδή τα χαμόγελα είναι κάτι αγνό, κάτι πραγματικά όμορφο, σε αντίθεση με τα χρήματα, την εξουσία, ή το συμφέρον (τα αίτια των πολέμων δηλαδή). Ίσως πάλι επειδή ο πόλεμος και το χαμόγελο δεν συνυπάρχουν, είναι μαλωμένοι από χρόνια. Ίσως επειδή ο πόλεμος καταστρέφει τους μάγους!          Τους αληθινούς· όχι τους ψεύτικους. Οι αληθινοί μάγοι είναι οι πωλητές χαμόγελων. Είναι δηλαδή αυτοί που σου δίνουν ένα χαμόγελο με αντάλλαγμα να σε δουν να το φοράς, αυτοί που έχουν το χάρισμα να μπορούν να χαρίζουν χαμόγελα. Πείτε μου αυτό δεν είναι μαγεία;   Δεν είναι μαγεία με μια μόνο κουβέντα τους να ανθίζει ένα χαμόγελο στα χείλη σου; Τι είδους χαμόγελο; Εξαρτάται από τον μάγο. Άλλοι σου πουλάνε μελαγχολικά χαμόγελα, άλλοι συνεσταλμένα, άλλοι μεταδοτικά και

     Κάποτε άκουσα μια ιστορία. Δεν θυμάμαι το πότε, το που ή το ποιος μου την είπε, θυμάμαι μόνο την ιστορία. Μια ιστορία-μύθο. Σαν αυτές της ελληνικής μυθολογίας, με τις μέδουσες και του Κύκλωπες. Μόνο που αυτή η ιστορία δεν έχει ούτε τέρατα ούτε ήρωες· έχει μόνο τον άνθρωπο. Ποιον άνθρωπο; Οποιονδήποτε. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είναι ο ήρωας αυτού του μύθου, γιατί ο ήρωας μας απλά υπάρχει… Και ο μύθος ξεκινάει με μια απλή ερώτηση: «Πόσα ζευγάρια μάτια έχει ο άνθρωπος;»  «Ένα» απαντάει ο ακροατής. «Κάνεις λάθος» αποκρίνεται τότε ο αφηγητής και έτσι ξεκινάει ο μύθος… «Όταν πρωτοδημιουργήθηκε ο άνθρωπος αυτή η απάντηση θα ήταν σωστή. Ο άνθρωπος είχε μόνο ένα ζευγάρι μάτια. Όχι δεν ήταν σαν τα μάτια που ξέρεις γιατί δεν έβλεπαν την επιφάνεια, όπως σήμερα, έβλεπαν το εσωτερικό, δεν έβλεπαν το ψέμα αλλά την αλήθεια. Ήταν μάτια τα οποία δεν ξεγελούσαν το ιδιοκτήτη τους και του έδειχναν πάντα την αλήθεια όσο σκληρή και αν ήταν. Βλέποντας με αυτά τα μάτια μπορούσες να διακρίνεις στα

  Γεια σε όλους και όλες, καλό μήνα! Ξέρω, ξέρω ο μήνας άρχισε πριν 10 μέρες αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Ναι σας είχα υποσχεθεί ότι θα ανεβάζω post κάθε Δευτέρα και Παρασκευή οπότε υποτίθεται θα είχα ανεβάσει ήδη δύο post αυτό τον μήνα και αυτό θα ήταν το τρίτο αλλά είχα κάποιες δουλειές οπότε είπα να κάνω μια βδομάδα διακοπές (τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να είχα ειδοποιήσει). Για να μην μακρηγορώ όμως και κουράζω σας έχω εδώ ένα παραμύθι για καλό μήνα και για να εξιλεωθώ! Καλή ανάγνωση (μην ξεχάσετε να μου γράψετε στα σχόλια πώς σας φάνηκε)!     Κάπου πολύ, πολύ μακριά από τον πλανήτη γη έγινε μια έκρηξη σούπερ νόβα. Μια έκρηξη εντυπωσιακή, σαν πυροτέχνημα. Μια έκρηξη που μέσα στην απόκοσμη λάμψη της δημιούργησε δεκατρία πνεύματα. Ήταν δεκατρία πνεύματα περήφανα, έξυπνα και αγαπημένα· άλλωστε ήταν αδερφάκια. Και σαν αδερφάκια περιπλανήθηκαν μαζί στο απέραντο σύμπαν ώσπου βρήκαν έναν πλανήτη ολοκαίνουριο: την γη!!! Όταν έφτασαν κοντά της το πρώτο πνεύμα φώναξε: «Με το τρία θα πάμε