Αν η ζωή ήταν παραμύθι… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν καλύτερα… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν πιο γλυκά… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα διορθωνόντουσαν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα άρχιζαν με ένα «μια φορά και έναν καιρό» και θα τέλειωναν με ένα: «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε οι κακοί πάντα θα έχαναν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα τα προβλήματα θα είχαν μια λύση… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλοι θα βρίσκαμε την ευτυχία…. Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε ο κόσμος θα ήταν δίκαιος…   …Όμως η ζωή δεν είναι παραμύθι…           Ή μήπως είναι; Μήπως τελικά όλα αυτά ‘‘τα παραμυθένια’’ συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή; Όχι αποκλείεται! Ο κόσμος των παραμυθιών είναι όμορφος, μαγικός… Ο δικός μας κόσμος είναι σκληρός, άκαρδος… Και όμως όλοι οι κόσμοι είναι ίδιοι, γιατί παντού υπάρχει σκοτάδι … Γιατί πάντα υπήρχε κάτι πριν την αρχή ενός παραμυθιού και πάντα υπάρχει κάτι μετά το τέλος του... Γιατί ποτέ δε

  Αυτή είναι μία ανάμνηση μου από όταν ήμουν πέντε: Ξυπνάω την νύχτα. Δεν με ξαναπαίρνει ο ύπνος. Δεν μπορώ να ξανακλείσω το μάτια μου. Απόκοσμες σκιές σχηματίζονται στον τοίχο. Έξω από το δωμάτιο μου αναβοσβήνουν χρωματιστά φώτα. Είναι οι γονείς μου που βλέπουν τηλεόραση, σκέφτομαι. Γυρνάω πλευρό και κλείνω τα μάτια μου. Οι σκιές ακόμα σχηματίζουν ολοένα και πιο απόκοσμες μορφές στους τοίχους του δωματίου μου ενώ τα φώτα συνεχίζουν να αναβοσβήνουν. Ανοίγω τα μάτια μου. Πρέπει να κατάφερα να με πάρει ο ύπνος για λίγο αλλά ξαναξύπνησα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατευθύνομαι περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου προς την πόρτα. Δεν φοβάμαι μήπως ενοχλήσω τους γονείς μου, ποτέ δεν τους ενοχλώ. Όχι, φοβάμαι μήπως ξυπνήσω τα τέρατα…   Τα τέρατα έχουν πολύ καλύτερη ακοή από τους γονείς μου και φοβάμαι μην με ακούσουν. Επιτέλους φτάνω στην πόρτα. Την ανοίγω προσεκτικά. Ένα όχι και τόσο σιγανό τρίξιμο ακούγεται και με κάνει να ανατριχιάσω. Η πόρτα μου ποτέ δεν έτριζε καθώς άνοιγε… Παί

              Κάποιοι νομίζουν ότι γεννήθηκα μαζί με τον ήλιο. Βασικά όχι κάποιοι. Όλοι! Εξάλλου ακούγεται και λογικό: «Το φως γεννήθηκε μαζί με τον ήλιο» Και όμως. Είμαι το φως και σας διαβεβαιώνω ότι δεν γεννήθηκα μαζί με τον ήλιο. Γεννήθηκα πολύ αργότερα. Δεν υπήρχα όταν γεννήθηκαν οι δεινόσαυροι, ούτε όταν γεννήθηκαν οι άνθρωποι. Μπορεί να σας ακούγεται παράξενο όμως αυτό είναι η αλήθεια!          Γεννήθηκα βασικά τον… Δεν θυμάμαι ποιον αιώνα, εξάλλου ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το χρονολογικό σύστημα των ανθρώπων, μου φαινόταν -και μου φαίνεται- λάθος! Αυτό που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι όταν γεννήθηκα υπήρχαν οι άνθρωποι, ζούσαν σε σπίτια σε μικρές ή σε μεγάλες πόλεις και υπήρχαν και οι πόλεμοι…         Μπορεί να μην το γνωρίζατε αλλά τα περισσότερα -αν όχι όλα- τα πράγματα γεννιούνται από ανάγκη. Τα παιδιά γεννιούνται από την ανάγκη των ανθρώπων για αναπαραγωγή, μία λύση γεννιέται από την ανάγκη ενός προβλήματος να απαντηθεί και ένα έργο τέχνης από την ανάγκη ενός

        Κλείστε για μισό λεπτό τα μάτια σας και αναλογιστείτε πόσες φορές έχετε συναντήσει στα βιβλία, στις ταινίες, ίσως ακόμα και στην μουσική, φαντάσματα; Όταν ήμασταν μικροί φοβόμασταν μην έρθουν την νύχτα και μας κάνουν κακό. Μεγαλώνοντας μάθαμε ότι υπάρχουν μόνο στις ιστορίες, ενώ παράλληλα ανακαλύψαμε ότι δεν είναι όλα τους κακά. Υπάρχουν φαντάσματα αστεία, φαντάσματα φοβισμένα, φαντάσματα ζηλιάρικα, φαντάσματα σοφά. Υπάρχουν περισσότερα είδη φαντασμάτων από ό,τι είδη ανθρώπων. Πώς γίνεται όμως αυτό;         Τα φαντάσματα δεν είναι απλά άνθρωποι που έχουν πεθάνει και για κάποιον λόγο είναι ακόμα σε αυτόν τον κόσμο με αυτή την μορφή; Εεεε, όχι ακριβώς…. Τα φαντάσματα είναι άυλα πλάσματα που όμως έχουν -ας πούμε- ζωή. Και δεν ξέρω για σας αλλά αυτό μου θυμίζει τις σκέψεις μας και τις ιδέες μας. Εξάλλου και οι ιδέες μας έχουν ζωή αλλά δεν μπορούμε να τις αγγίξουμε.   Άρα; Άρα τελικά μάλλον υπάρχουν φαντάσματα. Μάλλον υπάρχουν φαντάσματα που τα δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, γ

          Γεια σε όλες και όλους. Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για μια ταινία που είδα πριν από λίγες μέρες και… Δεν θα μάθετε έτσι εύκολα την άποψη μου πρέπει να διαβάσετε παρακάτω…         Η ταινία λέγεται “ I still see you ” και κυκλοφόρησε το 2018. Σκηνοθέτης ο Scott Speer , σεναριογράφος ο Jason Fuchs και πρωταγωνιστές η Bella Thorn και ο Richard Harmon.          Η ταινία διαδραματίζεται στο μέλλον όπου μετά το ‘‘συμβάν’’   -στο οποίο σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι- εμφανίζονται τα απομεινάρια, δηλαδή σκιές ανθρώπων που έχουν πεθάνει αλλά ‘‘προβάλλονται’’ με σώμα στον δικό μας κόσμο, σαν ένα ολόγραμμα. Όταν η έφηβη Βερόνικα βρίσκει ένα καινούριο απομεινάρι που φέρεται διαφορετικά από τα υπόλοιπα αρχίζει να ανησυχεί για την ασφάλεια της οπότε προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό της απευθύνεται στον Κερκ έναν μυστηριώδη συμμαθητή της ο οποίος λέγεται πως έχει κόλλημα με τα απομεινάρια. Έτσι λοιπόν, προσπαθ

  Λοιπόν, λοιπόν, τι μου κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε γιατί… Βασικά πριν σας πω περί τίνος πρόκειται -αν και λογικά θα το έχετε καταλάβει και από τον τίτλο- ας σας κάνω μια μικρή εισαγωγή. Το καλοκαίρι που λέτε, διάβασα το «Αστυνομία» του Jo Nesbo . Ήταν το πρώτου βιβλίο του που διάβασα και το λάτρεψα. Από τότε έχω βάλει στόχο να διαβάσω όσο το δυνατόν περισσότερα βιβλία του. Έτσι, όταν εκδόθηκε «Το βασίλειο» ήμουν από τους πρώτους που έτρεξαν στα βιβλιοπωλεία να το αγοράσει. Και να ’μαστε σήμερα εδώ να σας παρουσιάζω την κριτική μου για: «Το βασίλειο» του Jo Nesbo !!!    Πάντα τον προστάτευε… Ο Ρόι προστάτευε πάντα τον μικρό του αδερφό Καρλ. Τον προστάτευε πριν τον θάνατο των γονιών τους τον προστάτευε και μετά… Μέχρι που οι δρόμοι τους χωρίστηκαν… Ο Καρλ έφυγε για να σπουδάσει στην Αμερική ενώ ο Ρόι έμεινε πίσω στο χωριό του, στο πατρικό του σπίτι, στο βουνό, στο βασίλειο… Και τότε γύρισε… Μετά από χρόνια ο Καρλ γυρνάει, με την νέα του χαρισμ

    Ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς γεννιόμαστε και εξίσου ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς πεθαίνουμε. Το ενδιάμεσο διάστημα λέγεται ζωή. Και κάποιος επίσης χωρίς να μας ρωτήσει μας έβαλε σε ένα βάζο. Ένα γυάλινο βάζο με λεπτό διάφανο γυαλί του οποίου το καπάκι είναι κλειστό. Μας έκλεισαν σε ένα βάζο διάφανο, ώστε να μπορούμε να δούμε τι υπάρχει έξω από το βάζο αλλά να μην μπορούμε να το φτάσουμε -ή να μας φτάσει. Το καπάκι είναι κλειστό για να μείνουμε εκεί μέσα ασφαλείς μέχρι να μας τελειώσει το οξυγόνο, γεγονός αναπόφευκτο. Και έτσι περνάνε οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια, η ζωή: απλά κοιτώντας από απόσταση, ασφαλείς περιμένοντας να μας τελειώσει τα οξυγόνο. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή αυτή είναι η ζωή… Ή μήπως όχι;         Δεν έχουμε στα αλήθεια επιλογές ή αυτό είναι μια ψευδαίσθηση που μας δημιουργεί το κεκλιμένο γυαλί του βάζου; Ψευδαίσθηση∙ είναι ψευδαίσθηση, όπως και όλα όσα βλέπουμε μέσα από το βάζο. Και πώς απελευθερωνόμαστε από τις ψευδαισθήσεις; Σπάσε το βάζο. Απλά σπ