Γεια σε όλους και όλες σας! Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε! Εξάλλου τα χαμόγελα είναι ένας θησαυρός! Ο μεγαλύτερος θησαυρός. Και να σας πω την αλήθεια απορώ που δεν έχουν γίνει πόλεμοι για αυτά. Ίσως επειδή τα χαμόγελα είναι κάτι αγνό, κάτι πραγματικά όμορφο, σε αντίθεση με τα χρήματα, την εξουσία, ή το συμφέρον (τα αίτια των πολέμων δηλαδή). Ίσως πάλι επειδή ο πόλεμος και το χαμόγελο δεν συνυπάρχουν, είναι μαλωμένοι από χρόνια. Ίσως επειδή ο πόλεμος καταστρέφει τους μάγους!          Τους αληθινούς· όχι τους ψεύτικους. Οι αληθινοί μάγοι είναι οι πωλητές χαμόγελων. Είναι δηλαδή αυτοί που σου δίνουν ένα χαμόγελο με αντάλλαγμα να σε δουν να το φοράς, αυτοί που έχουν το χάρισμα να μπορούν να χαρίζουν χαμόγελα. Πείτε μου αυτό δεν είναι μαγεία;   Δεν είναι μαγεία με μια μόνο κουβέντα τους να ανθίζει ένα χαμόγελο στα χείλη σου; Τι είδους χαμόγελο; Εξαρτάται από τον μάγο. Άλλοι σου πουλάνε μελαγχολικά χαμόγελα, άλλοι συνεσταλμένα, άλλοι μεταδοτικά και

     Κάποτε άκουσα μια ιστορία. Δεν θυμάμαι το πότε, το που ή το ποιος μου την είπε, θυμάμαι μόνο την ιστορία. Μια ιστορία-μύθο. Σαν αυτές της ελληνικής μυθολογίας, με τις μέδουσες και του Κύκλωπες. Μόνο που αυτή η ιστορία δεν έχει ούτε τέρατα ούτε ήρωες· έχει μόνο τον άνθρωπο. Ποιον άνθρωπο; Οποιονδήποτε. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είναι ο ήρωας αυτού του μύθου, γιατί ο ήρωας μας απλά υπάρχει… Και ο μύθος ξεκινάει με μια απλή ερώτηση: «Πόσα ζευγάρια μάτια έχει ο άνθρωπος;»  «Ένα» απαντάει ο ακροατής. «Κάνεις λάθος» αποκρίνεται τότε ο αφηγητής και έτσι ξεκινάει ο μύθος… «Όταν πρωτοδημιουργήθηκε ο άνθρωπος αυτή η απάντηση θα ήταν σωστή. Ο άνθρωπος είχε μόνο ένα ζευγάρι μάτια. Όχι δεν ήταν σαν τα μάτια που ξέρεις γιατί δεν έβλεπαν την επιφάνεια, όπως σήμερα, έβλεπαν το εσωτερικό, δεν έβλεπαν το ψέμα αλλά την αλήθεια. Ήταν μάτια τα οποία δεν ξεγελούσαν το ιδιοκτήτη τους και του έδειχναν πάντα την αλήθεια όσο σκληρή και αν ήταν. Βλέποντας με αυτά τα μάτια μπορούσες να διακρίνεις στα

  Γεια σε όλους και όλες, καλό μήνα! Ξέρω, ξέρω ο μήνας άρχισε πριν 10 μέρες αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Ναι σας είχα υποσχεθεί ότι θα ανεβάζω post κάθε Δευτέρα και Παρασκευή οπότε υποτίθεται θα είχα ανεβάσει ήδη δύο post αυτό τον μήνα και αυτό θα ήταν το τρίτο αλλά είχα κάποιες δουλειές οπότε είπα να κάνω μια βδομάδα διακοπές (τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να είχα ειδοποιήσει). Για να μην μακρηγορώ όμως και κουράζω σας έχω εδώ ένα παραμύθι για καλό μήνα και για να εξιλεωθώ! Καλή ανάγνωση (μην ξεχάσετε να μου γράψετε στα σχόλια πώς σας φάνηκε)!     Κάπου πολύ, πολύ μακριά από τον πλανήτη γη έγινε μια έκρηξη σούπερ νόβα. Μια έκρηξη εντυπωσιακή, σαν πυροτέχνημα. Μια έκρηξη που μέσα στην απόκοσμη λάμψη της δημιούργησε δεκατρία πνεύματα. Ήταν δεκατρία πνεύματα περήφανα, έξυπνα και αγαπημένα· άλλωστε ήταν αδερφάκια. Και σαν αδερφάκια περιπλανήθηκαν μαζί στο απέραντο σύμπαν ώσπου βρήκαν έναν πλανήτη ολοκαίνουριο: την γη!!! Όταν έφτασαν κοντά της το πρώτο πνεύμα φώναξε: «Με το τρία θα πάμε

                  Μερικές φορές περνάς μια ολόκληρη βδομάδα χωρίς να έχεις τίποτα να διαβάσεις ενώ το τέλειο βιβλίο βρίσκεται κάτω από την μύτη σου!   Στην περίπτωση μου πέρασα μια βδομάδα διαβάζοντας κάτι παλιά κόμικς ενώ στην βιβλιοθήκη της μαμάς μου υπήρχε το: «Μικρές φωτιές παντού» της Σέλεστ Ινγκ. Πάλι καλά δηλαδή που μια μέρα έπεσε το βλέμμα μου τυχαία πάνω του και σκέφτηκα να το ανοίξω…           Στο Σέικερ Χάιτς ζει η Έλενα Ρίτσαρτσον με τα τέσσερα παιδιά της και τον σύζυγο της. Η Έλενα πιστεύει ότι ο δρόμος για την ευτυχία είναι γραμμένος με κανόνες που πρέπει να ακολουθείς κατά γράμμα· και αυτό κάνει... Την ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή της όμως έρχεται να αναστατώσει η Μία Γουόρεν, μια αινιγματική καλλιτέχνιδα   με την κόρη της Πέρλ που νοικιάζουν ένα σπίτι των Ρίτσαρτσον. Σύντομα οι δυο τους κερδίζουν έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Ρίτσαρτσον, όμως οι πράξεις της Μία και το καλά κρυμμένο παρελθόν της προκαλούν μια ‘’φωτιά’’ που είναι δύσκολο να σβήσει…           Τώρα νομ

Ελευθερία. Όλοι μας κυνηγάμε αυτό που αποκαλούμε ελευθερία. Γίνονται πόλεμοι και επαναστάσεις για την ελευθερία. Για την ελευθερία γίνονται διαδηλώσεις και καταλήψεις. Για την ελευθερία συνθέτονται τραγούδια, γράφονται βιβλία, σμιλεύονται αγάλματα και ζωγραφίζονται πίνακες. Αυτήν την ελευθερία λοιπόν την έχουμε η απλά είναι μια ουτοπική φαντασίωση;           Θα αρχίσω μιλώντας σας για τους κανόνες που μας περικλείουν και μας τυλίγουν, μερικές φορές, σχεδόν ασφυχτικά… Από όταν ήμασταν παιδιά περιτριγυριζόμασταν από κανόνες: «Μην τρως από το πάτωμα» «Πρέπει να κάνεις όλα τα μαθήματα σου» «Δεν πρέπει να μιλάμε στο τραπέζι» «Δεν πρέπει να πηγαίνεις σε σπίτια αγνώστων» «Δεν πρέπει να χαϊδεύεις αδέσποτα» «Δεν πρέπει να μιλάς όταν μιλάνε οι μεγάλοι» «Πρέπει να είσαι πάντα ευγενικός» «Δεν πρέπει να διορθώνεις τους άλλους» «Δεν πρέπει να βλέπεις τηλεόραση»… Κάποια από αυτά τα πρέπει και τα δεν πρέπει ήταν λογικά, ενώ άλλα όχι, πάντως το σίγουρο είναι πως ελάχιστοι ενήλικες έμπαιναν στον κόπο

Πριν αρχίσουμε θέλω να απολογηθώ. Έχω πάνω από μήνα να ανεβάσω κάτι και αυτό είναι τραγικό. Μάλιστα είναι ακόμα πιο τραγικό αν σκεφτείτε ότι είχα έτοιμα posts. Ζητώ λοιπόν ταπεινά συγγνώμη και υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής από εδώ και στο εξής. Για να εγκαινιάσω αυτή μου την προσπάθεια αποφάσισα να ανεβάζω posts κάθε Δευτέρα και Παρασκευή. Σήμερα λοιπόν ημέρα Παρασκευή έχω γράψει ένα κείμενο εμπνευσμένο από τα θέματα των πανελληνίων στην έκθεση. Προσωπικά λάτρεψα τα θέματα και εύχομαι όλοι όσοι δώσατε να τα πήγατε τέλεια και να περάσετε εκεί που θέλετε. Καλή ανάγνωση!           Το διάβασμα το αγαπώ. Ανέκαθεν το αγαπούσα. Πριν ακόμα μάθω να διαβάζω το αγαπούσα. Ίσως το να περνάω τις ώρες μου με ένα βιβλίο στο χέρι ήταν γραπτό, μοιραίο. Τι να περιμένεις άλλωστε από ένα κορίτσι που ο μόνος τρόπος να φάει το φαγητό του όταν ήταν μωρό ήταν με ένα παραμύθι; Τώρα πια δεν είμαι μωρό, είμαι έφηβη…Έχω μεγαλώσει· μπορώ να μιλάω να περπατάω, να τρώω μόνη μου και να παίρνω

Καθημερινά το μυαλό μας έχει χιλιάδες ιδέες. Κάποιες είναι μικρές όπως το τι θα φάμε για μεσημεριανό ή τι θα κάνω στην εργασία μου, ενώ κάποιες άλλες είναι πραγματικά μεγάλες. Ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος με ιδέες, ιδέες που τον χτίζουν και τον καταστρέφουν καθημερινά. Αλήθεια, ξέρατε πως πολλές ιδέες ζουν πολύ περισσότερο από τον ίδιο τον άνθρωπο; Για παράδειγμα η ιδέα του υπολογιστή. Η ιδέα του υπολογιστή στην αρχή ήταν απλά ένα σύστημα με πέτρες (στο σχήμα έμοιαζε με το τζένγκα) που σε βοηθούσε να κάνεις εύκολα μαθηματικές πράξεις. Κοιτάξτε όμως πόσο έχουμε εξελίξει αυτή την ιδέα και πόσο έχει ζήσει. Είναι μια ιδέα που έχει ζήσει πολλά περισσότερα χρόνια από τον άνθρωπο που την είχε…           Κάποιοι βέβαια θα μπορούσαν να ισχυριστούν ό,τι όποιος εξελίσσει μια ιδέα που δεν είναι δικιά του είναι κλέφτης. Κατά την άποψη μου, η ιδέα δεν ανήκει σε κανέναν. Η ιδέα μάλλον είναι κάτι κοινό που ο καθένας  μπορεί να το  δουλέψει όπως θέλει, χωρίς περιορισμούς. Βέβαια ο k , ας είμαστε ειλ

        Θα σας πω ένα μυστικό: πιστεύω στους εξωγήινους!  Κάποιοι αυτή την στιγμή βαράτε τα κεφάλια σας λέγοντας: «Καλά είναι δυνατόν να πιστεύει στους εξωγήινους;» Ναι, φυσικά και είναι. Μάλιστα αν δεν πιστεύετε μπορείτε να κοιτάξετε μια νύχτα χωρίς σύννεφα τον ουρανό -έστω και για λίγο- και να θαυμάσετε τα μυριάδες αστέρια που υπάρχουν· τους μυριάδες πλανήτες. Είναι δυνατόν μέσα σε αυτή την απεραντοσύνη να υπάρχει ζωή μόνο στον πλανήτη γη; Με τίποτα. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες μορφές ζωής και δεν μιλάω για τους εξωγήινους που βλέπουμε στα κόμιξ, με τους ιπτάμενους δίσκους και τις κλεμμένες αγελάδες. Όχι, μπορεί να υπάρχουν εξωγήινοι που δεν χρειάζονται νερό ή που δεν τρέφονται καθόλου. Μπορεί να υπάρχουν εξωγήινοι που ανακυκλώνουν την ίδια τους την ενέργεια και έτσι ζουν αιώνια ή που είναι μικρότεροι και από το άτομο. Υπάρχουν χιλιάδες εκδοχές για το πώς μπορεί να είναι οι εξωγήινοι και αυτό είναι που με συναρπάζει.           Συγκεκριμένα με συναρπάζει το άγνωστο και το μυστήρ

Γεια σε όλους και όλες. Σήμερα είμαι μαζί σας με σκοπό να σας μιλήσω για το βιβλίο: «Αγώνες Πείνας 2: Φωτιά» της Σούζαν Κόλινς, ένα βιβλίο που ανυπομονούσα (δικαίως) να διαβάσω. Μάλιστα πρέπει να ομολογήσω ότι εξαιτίας αυτού του βιβλίου χάθηκα για μια βδομάδα. Δεν υπερβάλω όταν σας λέω ότι αν δεν το διάβαζα το σκεφτόμουν και αν δεν το σκεφτόμουν το ονειρευόμουν!            Το θέμα του βιβλίου: Η Κάτνις και ο Πίτα κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από τους Αγώνες Πείνας όμως τώρα έχει πέσει πάνω τους η οργή της Κάπιτολ επειδή αποτέλεσαν την σπίθα σε μια βόμβα που λέγεται: εξέγερση. Ο μόνος τρόπος να σωθούν αυτοί και οι αγαπημένοι τους είναι να εμποδίσουν την βόμβα να σκάσει, ή μήπως όχι; Μήπως πρέπει να αγωνιστούν κατά της Κάπιτολ όποιο κόστος και αν έχει αυτό; Και τέλος πάντων τι θα κάνει η Κάπιτολ για να τους εξοντώσει και μέχρι που είναι ικανή να φτάσει;            Η άποψη μου: Αυτό το βιβλίο είναι ένα σπάνιο φαινόμενο καθώς είναι καλύτερο από το πρώτο. Εδώ μαθαίνουμε επιπλέον πληροφο

        Γεια σε όλους και όλες τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά, να ονειρεύεστε και να χαμογελάτε. Σήμερα θα σας μιλήσω για το: "Θέλω να γίνω συγγραφέας" της Πάολα Τζανόνερ.            Το θέμα του βιβλίου: Η Μία είναι ένα δεκατριάχρονο κορίτσι που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, μόνο που τελευταία δυσκολεύετε πολύ στο να διηγηθεί ιστορίες. Όταν λοιπόν μια γνωστή σχολή δημιουργικής γραφής ανακοινώνει ότι θα κάνει έναν διαγωνισμό για να πάρει μαθητές  αυτή δεν προσπαθεί να μπει γιατί πιστεύει πως δεν θα τα καταφέρει. Τότε είναι που τυχαία βρίσκει το ημερολόγιο που κρατούσε μικρή και όλα αλλάζουν. Μπορεί άραγε ο παιδικός της εαυτός να της μάθει πώς να γράφει; Πλέον η Μία πρέπει να προσπαθήσει σκληρά για να μπει γιατί στη σχολή μάλλον θα να είναι το αγόρι που της αρέσει! Τελικά θα καταφέρει να γίνει συγγραφέας;            Η άποψη μου: Από την πρώτη στιγμή το θέμα με κέρδισε αν και αμφιβάλω αν το ίδιο ισχύει και για σας. Όπως και να έχει πάντως είναι μια ιστορία που σου αρ

        Και να που τώρα αποχαιρετήσαμε την άνοιξη και καλωσορίζουμε το καλοκαίρι. Για μένα το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή. Δεν έχω σχολείο και το πρωί κλείνομαι στο δωμάτιο μου διαβάζοντας και γράφοντας. Μετά πάω θάλασσα τρώω και βγαίνω με τις φίλες μου. Αλήθεια ποια είναι η πρώτη λέξη που σκέφτεστε όταν ακούτε: «Καλοκαίρι»; Πιθανότατα η λέξη: «Παραλία». Ίσως εκτός από τη   θάλασσα και την κατάλευκη αμμουδιά την «παραλία» να την έχετε συνδέσει και με κόσμο, πολύ κόσμο, όμως φέτος εξαιτίας του κορονοϊού θα είναι η χρονιά της ερημικής παραλίας. Εντάξει το παραδέχομαι πολλές φορές προτιμούμε μια οργανωμένη παραλία επειδή έχει περισσότερες ανέσεις όμως είναι πραγματικά υπέροχο να είσαι σε μια παραλία μόνο εσύ και η παρέα σου. Μπορείτε να γελάτε και να φωνάζετε όσο δυνατά θέλετε χωρίς να ενοχλείτε κανέναν και χωρίς κανείς να σας κοιτάει λες και είστε τρελοί. Φυσικά όμως οι ερημικές παραλίες είναι και μια υπέροχη ευκαιρία να μείνετε για λίγο μόνοι με τους εαυτούς σας.           Καταρ

    Γεια σε όλους και όλες. Λοιπόν, σήμερα είμαι εδώ με μια μικρή ιστοριούλα με την οποία αποχαιρετάμε την άνοιξη. Ίσως αυτό το παραμύθι να ταίριαζε καλύτερα στο φθινόπωρο αλλά τις τελευταίες μέρες όλο βρέχει, οπότε και εγώ έγραψα αυτό. Καλή ανάγνωση!             Η Μυρτώ, ένα μικρό κοριτσάκι, κρυβόταν πίσω από κάτι δέντρα, έτοιμη να τρέξει μόλις δει τους φίλους της να έρχονται προς το μέρος της. Λάτρευε τα παιχνίδια και ήξερε πάντα π o ιο να προτείνει την κατάλληλη στιγμή. Είχε ένα γέλιο μοναδικό και μάλλον κολλητικό αφού όταν άρχιζε να γελάει όλοι την μιμόντουσαν. Τώρα κρατούσε την ανάσα της να μην γελάσει γιατί αν γελούσε σίγουρα θα την έβρισκαν. Το κρυφτό ήταν από τα αγαπημένα της παιχνίδια και για μια συννεφιασμένη μέρα σαν την σημερινή ήταν το ιδανικό. Έστρεψε το βλέμμα της προς τον ουρανό και κοίταξε τα γκρίζα, απειλητικά σύννεφα. Πάντα τα σύννεφα της ασκούσαν μια αθεράπευτη γοητεία, γιατί ήταν σίγουρη ότι κάτι έκρυβαν από πίσω τους. Κάτι σημαντικό… Η Μυρτώ είχε στόχους υψηλούς