Οι ιδέες είναι παράξενο πράγμα. Έχω άφθονες από αυτές. Φτάνει να κάνω μία βόλτα ή να κοιτάξω για λίγο έξω από το παράθυρο και μυριάδες ιδέες κρέμονται πάνω από το κεφάλι μου, σαν λαμπερά αστέρια, έτοιμες να τις μαζέψω για να τις βάλω στα συρτάρια του μυαλού μου. Το παράξενο όμως είναι ότι αν και τα συρτάρια ξεχυλίζουν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω όλες τις ιδέες που υπάρχουν σε αυτά. Πρέπει να περιμένω η ιδέα να ανθίσει. Τότε και μόνο τότε μπορώ να την χρησιμοποιήσω. Και δεν ξέρω γιατί αλλά η ιδέα που άνθισε ήταν αυτή. Ελπίζω λοιπόν να σας αρέσει και να σας αγγίξει. Καλά Χριστούγεννα και να θυμάστε πως πάντα κάτι κακό κρύβει μέσα του και κάτι καλό...      Σε ένα χωριό, μιας χώρας ζούσε ένα μικρό αγόρι. Αλέξανδρο το λέγαν το αγόρι και ήταν δυστυχισμένο. Ήταν δυστυχισμένο γιατί στην χώρα που ζούσε γινόταν πόλεμος. Οι γονείς του είχαν πεθάνει και το σπίτι τους είχε καταστραφεί από βομβαρδισμό. Εκείνη την μέρα το χιόνι έπεφτε λευκό πάνω στα σπίτια και στους δρόμους του μικρού χωριού του.

       Πύργοι από τραπουλόχαρτα. Όλη μας η ζωή φτιαγμένη από πύργους από τραπουλόχαρτα. Όλη μας τη ζωή φτιάχνουμε πύργους από τραπουλόχαρτα. Πύργους εύθραυστους που μπορεί να πέσουν πανεύκολα μόλις φυσήξει ένα ελαφρύ βοριαδάκι. Και όσο ψηλότεροι είναι οι πύργοι μας τόσο μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει να πέσουν. Και όσο πληθαίνουν τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα πέσουν. Και τόσο ελπίζουμε να μην τους δούμε να πέφτουν. Γιατί όταν βλέπεις τον πύργο σου να πέφτει πονάει. Πονάει πάρα πολύ… Οπότε ελπίζουμε να πέσουμε πριν από αυτούς, να μείνουν όρθιοι περισσότερο από εμάς γιατί τότε δεν θα χάσουν την γλύκα τους...  Και υπάρχουν και αυτοί που αποφασίζουν να τα παρατήσουν… ...Μόνο που ξεχνούν ότι οι πύργοι είναι στην φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος χτίστης. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ακόμα και αυτοί που αποφάσισαν να σταματήσουν καταλαβαίνουν ότι ακόμα και αν δεν χτίζεις μέγαρα, χτίζεις σχέσεις, χτίζεις μια ζωή... Αν σταματήσεις να χτίζεις τότε αυτομάτως σταματάς να προσέχεις κ

  Κάπου, σε μια από τις χιλιάδες αποθήκες του μυαλού μας, υπάρχει ένα βάζο. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές. Ένα βάζο γεμάτο στιγμές που λάμπουν. Ένα βάζο γεμάτο χριστουγεννιάτικες στιγμές… Η λάμψη που εκπέμπει αυτό το βάζο ταξιδεύει ως την ψυχή μας και την ζεσταίνει. Ταξιδεύει ως τα μάτια μας και τα φωτίζει! Και πάνω από όλα μας γεμίζει χαρά, ελπίδα, μια γλυκιά νοσταλγία για τα Χριστούγεννα που πέρασαν και μαζί μια τρελή ανυπομονησία για αυτά που έρχονται. Εγώ έχοντας ζήσει ελάχιστα χρόνια, έχω ζήσει και ελάχιστα Χριστούγεννα˙ μόλις 12! Οπότε το βάζο μου έχει ελάχιστες αναμνήσεις, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι λάμψεις τους δεν είναι αρκετά δυνατές για να με ζεστάνουν, για να με γεμίσουν γλυκιά νοσταλγία και τρελή ανυπομονησία. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμένα δεν μου φαίνονται πάρα πολλά… Έχω χιλιάδες αναμνήσεις από αυτά τα λίγα Χριστούγεννα. Εξάλλου οι παιδικές αναμνήσεις δεν είναι αυτές που λάμπουν περισσότερο;  ...Το αγαπημένο μου πράγμα στα Χριστούγεννα ήταν (και λίγο, πολύ ακόμα είναι)

Τι είναι ένα πρόβλημα;  Πώς μοιάζει;  Πώς μπορείς να το διώξεις μακριά;  Μπορείς να το διώξεις μακριά; Παλιά  αυτά τα ερωτήματα μπορεί να έβαζαν σε σκέψεις αρκετούς ανθρώπους. Πλέον όχι. Οι απαντήσεις τους είναι αυτονόητες, είναι ο ρυθμός της καθημερινότητας τους. Πλέον ξέρουν ότι τα προβλήματα είναι κουβάρια γεμάτα κόμπους, φτιαγμένα με σκληρή κλωστή. Κουβάρια που μπλέκονται στα μαλλιά των ανθρώπων και τους βαραίνουν. Ξέρουν ότι μπορούν να τα διώξουν. Ξέρουν το τρόπο που μπορούν να τα διώξουν... Ξέρουν ότι όταν κάνουν μπάνιο, καθώς το καυτό νερό παίρνει μακριά την βρωμιά παίρνει μακριά και τα κουβάρια. Για αυτό οι άνθρωποι αγαπούν τόσο πολύ το μπάνιο. Λατρεύουν την αίσθηση του ζεστού νερού στο σώμα τους, την ανακούφιση που νιώθουν καθώς βρέχει τα μαλλιά τους και το δωμάτιο γεμίζει υδρατμούς. Και με τον καιρό όλο και πιο συχνά έκαναν οι άνθρωποι μπάνιο, γιατί τόσο όλο και πιο συχνά ένιωθαν την ανάγκη να ξεπλύνουν από πάνω τους τα προβλήματα τους...      Εκείνη η μέρα ήταν μία μέρα σαν

Αν η ζωή ήταν παραμύθι… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν καλύτερα… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα ήταν πιο γλυκά… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα διορθωνόντουσαν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα θα άρχιζαν με ένα «μια φορά και έναν καιρό» και θα τέλειωναν με ένα: «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε οι κακοί πάντα θα έχαναν… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλα τα προβλήματα θα είχαν μια λύση… Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε όλοι θα βρίσκαμε την ευτυχία…. Αν η ζωή ήταν παραμύθι τότε ο κόσμος θα ήταν δίκαιος…   …Όμως η ζωή δεν είναι παραμύθι…           Ή μήπως είναι; Μήπως τελικά όλα αυτά ‘‘τα παραμυθένια’’ συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή; Όχι αποκλείεται! Ο κόσμος των παραμυθιών είναι όμορφος, μαγικός… Ο δικός μας κόσμος είναι σκληρός, άκαρδος… Και όμως όλοι οι κόσμοι είναι ίδιοι, γιατί παντού υπάρχει σκοτάδι … Γιατί πάντα υπήρχε κάτι πριν την αρχή ενός παραμυθιού και πάντα υπάρχει κάτι μετά το τέλος του... Γιατί ποτέ δε

  Αυτή είναι μία ανάμνηση μου από όταν ήμουν πέντε: Ξυπνάω την νύχτα. Δεν με ξαναπαίρνει ο ύπνος. Δεν μπορώ να ξανακλείσω το μάτια μου. Απόκοσμες σκιές σχηματίζονται στον τοίχο. Έξω από το δωμάτιο μου αναβοσβήνουν χρωματιστά φώτα. Είναι οι γονείς μου που βλέπουν τηλεόραση, σκέφτομαι. Γυρνάω πλευρό και κλείνω τα μάτια μου. Οι σκιές ακόμα σχηματίζουν ολοένα και πιο απόκοσμες μορφές στους τοίχους του δωματίου μου ενώ τα φώτα συνεχίζουν να αναβοσβήνουν. Ανοίγω τα μάτια μου. Πρέπει να κατάφερα να με πάρει ο ύπνος για λίγο αλλά ξαναξύπνησα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατευθύνομαι περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου προς την πόρτα. Δεν φοβάμαι μήπως ενοχλήσω τους γονείς μου, ποτέ δεν τους ενοχλώ. Όχι, φοβάμαι μήπως ξυπνήσω τα τέρατα…   Τα τέρατα έχουν πολύ καλύτερη ακοή από τους γονείς μου και φοβάμαι μην με ακούσουν. Επιτέλους φτάνω στην πόρτα. Την ανοίγω προσεκτικά. Ένα όχι και τόσο σιγανό τρίξιμο ακούγεται και με κάνει να ανατριχιάσω. Η πόρτα μου ποτέ δεν έτριζε καθώς άνοιγε… Παί

              Κάποιοι νομίζουν ότι γεννήθηκα μαζί με τον ήλιο. Βασικά όχι κάποιοι. Όλοι! Εξάλλου ακούγεται και λογικό: «Το φως γεννήθηκε μαζί με τον ήλιο» Και όμως. Είμαι το φως και σας διαβεβαιώνω ότι δεν γεννήθηκα μαζί με τον ήλιο. Γεννήθηκα πολύ αργότερα. Δεν υπήρχα όταν γεννήθηκαν οι δεινόσαυροι, ούτε όταν γεννήθηκαν οι άνθρωποι. Μπορεί να σας ακούγεται παράξενο όμως αυτό είναι η αλήθεια!          Γεννήθηκα βασικά τον… Δεν θυμάμαι ποιον αιώνα, εξάλλου ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το χρονολογικό σύστημα των ανθρώπων, μου φαινόταν -και μου φαίνεται- λάθος! Αυτό που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι όταν γεννήθηκα υπήρχαν οι άνθρωποι, ζούσαν σε σπίτια σε μικρές ή σε μεγάλες πόλεις και υπήρχαν και οι πόλεμοι…         Μπορεί να μην το γνωρίζατε αλλά τα περισσότερα -αν όχι όλα- τα πράγματα γεννιούνται από ανάγκη. Τα παιδιά γεννιούνται από την ανάγκη των ανθρώπων για αναπαραγωγή, μία λύση γεννιέται από την ανάγκη ενός προβλήματος να απαντηθεί και ένα έργο τέχνης από την ανάγκη ενός

        Κλείστε για μισό λεπτό τα μάτια σας και αναλογιστείτε πόσες φορές έχετε συναντήσει στα βιβλία, στις ταινίες, ίσως ακόμα και στην μουσική, φαντάσματα; Όταν ήμασταν μικροί φοβόμασταν μην έρθουν την νύχτα και μας κάνουν κακό. Μεγαλώνοντας μάθαμε ότι υπάρχουν μόνο στις ιστορίες, ενώ παράλληλα ανακαλύψαμε ότι δεν είναι όλα τους κακά. Υπάρχουν φαντάσματα αστεία, φαντάσματα φοβισμένα, φαντάσματα ζηλιάρικα, φαντάσματα σοφά. Υπάρχουν περισσότερα είδη φαντασμάτων από ό,τι είδη ανθρώπων. Πώς γίνεται όμως αυτό;         Τα φαντάσματα δεν είναι απλά άνθρωποι που έχουν πεθάνει και για κάποιον λόγο είναι ακόμα σε αυτόν τον κόσμο με αυτή την μορφή; Εεεε, όχι ακριβώς…. Τα φαντάσματα είναι άυλα πλάσματα που όμως έχουν -ας πούμε- ζωή. Και δεν ξέρω για σας αλλά αυτό μου θυμίζει τις σκέψεις μας και τις ιδέες μας. Εξάλλου και οι ιδέες μας έχουν ζωή αλλά δεν μπορούμε να τις αγγίξουμε.   Άρα; Άρα τελικά μάλλον υπάρχουν φαντάσματα. Μάλλον υπάρχουν φαντάσματα που τα δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, γ

    Ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς γεννιόμαστε και εξίσου ξαφνικά χωρίς να μας ρωτήσει κανείς πεθαίνουμε. Το ενδιάμεσο διάστημα λέγεται ζωή. Και κάποιος επίσης χωρίς να μας ρωτήσει μας έβαλε σε ένα βάζο. Ένα γυάλινο βάζο με λεπτό διάφανο γυαλί του οποίου το καπάκι είναι κλειστό. Μας έκλεισαν σε ένα βάζο διάφανο, ώστε να μπορούμε να δούμε τι υπάρχει έξω από το βάζο αλλά να μην μπορούμε να το φτάσουμε -ή να μας φτάσει. Το καπάκι είναι κλειστό για να μείνουμε εκεί μέσα ασφαλείς μέχρι να μας τελειώσει το οξυγόνο, γεγονός αναπόφευκτο. Και έτσι περνάνε οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια, η ζωή: απλά κοιτώντας από απόσταση, ασφαλείς περιμένοντας να μας τελειώσει τα οξυγόνο. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή αυτή είναι η ζωή… Ή μήπως όχι;         Δεν έχουμε στα αλήθεια επιλογές ή αυτό είναι μια ψευδαίσθηση που μας δημιουργεί το κεκλιμένο γυαλί του βάζου; Ψευδαίσθηση∙ είναι ψευδαίσθηση, όπως και όλα όσα βλέπουμε μέσα από το βάζο. Και πώς απελευθερωνόμαστε από τις ψευδαισθήσεις; Σπάσε το βάζο. Απλά σπ

  Ακούμε μουσική -ή τραγουδάμε- όταν κάνουμε ντουζ, όταν μαγειρεύουμε, όταν δουλεύουμε, όταν οδηγάμε, όταν είμαστε με την παρέα μας ή μόνοι μας, όταν είμαστε σε κάποιο καφέ, όταν συμμαζεύουμε, όταν ντυνόμαστε και ετοιμαζόμαστε... Ακούμε μουσική ακόμα και όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε ή όταν ξυπνάμε. Η μουσική είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε πάντα.         Αν το καλοσκεφτείτε η μουσική έπαιζε πάντα έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Στην αρχαιότητα η μουσική ήταν από τα πιο σημαντικά μαθήματα, ενώ με το πέρασμα των χρόνων η μουσική φαίνεται να εμφανίζεται σε όλες τις σημαντικές στιγμές: αριστοκρατικές δεξιώσεις, λαϊκά γλέντια, εμβατήρια πολέμων, θρησκεία. Ό,τι και αν σκεφτείς, όπου και αν πας πάντα θα βρίσκεις κρυμμένη κάπου την μουσική. Πώς γίνεται όμως η μουσική να μας ακολουθεί παντού; Είναι η αγάπη που τρέφουμε για αυτήν ή μήπως υπάρχει και κάτι παραπάνω; Ας αρχίσουμε από αυτό: «Γιατί την αγαπάμε;».         Η μουσική, δεν είναι απ